اتصال به روح های بزرگ

[رها7]

قدرشناسی............................دوروتی پارکر


درباره زن بودن....چرا وقتی در رم هستم بازگشت به میهنم را انتظار می کشم، اما وقتی در سرزمین بومی خود به سر می برم روح من شیفته وشیدای حضور در ایتالیاست؟
وچرا،عشق من،سرورم،وقتی با توهستم، به شدت خسته و بی حوصله ام، اما وقتی برمی خیزی و ترکم می کنی، برای دیدار مجدد تو،باتمام وجود فریاد می کشم. دوروتی پارکر

دوروتی پارکر،نویسنده آمریکایی داستان های کوتاه،نثر ونقد،به خاطر طبع طعنه آمیز و تند وتیزش شهرت یافت.

ازجمله رازهای بزرگ زندگی انسان آن است که هنگام برخورداری ازیک نعمت،قدرش را نمی داند و زمانی که آن موهبت را ازدست می دهد،شوق دستیابی مجددآرامش او را سلب می کند.
به راستی چرا زمان حال ما با احساس گناه و ندامت درباره گذشته،ترس و ناایمنی درمورد آینده و یا درآرزو واشتیاق حضور درمکانی دیگر تباه می شود؟ برای خروج از این تنگنا ضرورت دارد که از ناسپاسی دست بشوییم وقدرشناسی درهمه چیز را چون چراغی فراراه خود قرار دهیم.
یکی از خصوصیات افراد برجسته وشاخص آن است که این کسان با رهایی از گذشته وچشم پوشیدن ازآینده،ازتمام قدرت ذهن خود برای کام جویی ازاین لحظه وآفرینش آینده ای عظیم استفاده می کنند. هنگامی که درحضورشان،مستقیم به چشمان شما می نگرند وشما یقین دارید که ازتوجه کامل شان بهره مندید.
دریافته ام که احساس خستگی بخاطر معاشرت ومصاحبت بافردی خاص اغلب به این دلیل است که آگاهانه تصمیم گرفته ام ازحضورش ناسپاس باشم ونیروی اندیشه خود را صرف قدردانی ازفردی کنم که اکنون دراینجا حاضر نیست.به همین دلیل وقتی آن شخص مراترک می کند،روان پریشی همچنان براتمسفر ذهنی من حاکم است.هرگاه بیاموزیم که عشق ومهر را برآنچه موجوداست نثارکنیم وناسپاسی نسبت به هرچیز را از ذهن پراکنده نماییم،وضعیت ناهنجاری که شاعر بدان اشاره می کند محو وناپدید می شود.
شاید بتوان گفت توانایی کامل برای بودن درزمان حال وبیرون راندن هراندیشه برای حضور درمکانی دیگر مهم ترین مؤلفه سلامت روانی است. هنری دیوید ثارو دروصف این مقام عالی ورفیع گفت:"درمیان تمام انسان هایی که از روز ازل چشم به جهان گشوده اند تنها افرادی که لحظه های گذران زندگی را بایاد گذشته تلف نکرده اند آمرزیده وعاقبت بخیر هستند." من ضمن احترام عمیق به گفتار هنری دیویدثارو،این کلمه هارا به این عبارت اضافه می کنم: "ونیز چشم به راه آینده نیستند." امر مسلم آن است که گذشته وجود داشته است وآینده نیز وجود خواهد داشت؛اما زمان آن اکنون نیست.

_ گوش به زنگ باشید وخود را درحال آرزوکردن برای حضور در مکانی دیگر غافلگیرکنید؛وآنگاه ضمن سپاسگزاری ازموقعیت کنونی خویش،ازتمام لحظه های حال واقعاً لذت ببرید.پس از طرح وبرنامه ریزی برای انجام کاری بطورکامل ازآن کامجویی کنید.فراموش نکنید که دلبستگی عاطفی به گذشته وآینده و عدم غوطه ورشدن درلحظه های حال یک عادت اکتسابی است وشما برای قطع وریشه کن کردن این عادت ناصواب،ازهرحیث مختارید.

_ افکار آمیخته به ناسپاسی را از ذهن بیرون رانید،به مجرد اینکه حس کردید ازچیزی ویاکسی ناخشنودید؛بکوشید فضای ذهن را از ناسپاسی تصفیه وقدردانی را بجای آن بنشانید.برای مثال وقتی حس می کنید که ازمصاحبت با فردی خسته ودلزده شده اید،در دل بگویید:"من قصد دارم این فرد را بدون توجه به اخلاق ورفتارش،برای چندلحظه دوست بدارم."این خودداری ازقضاوت،ذهن شمارا به زمان حال معطوف می کند.

_ اوقاتی را به آرامش مراقبه اختصاص دهید. البته مراقبه برای افرادی که اغلب ذهنشان به چیزی ویا فردی دوردست متمرکز است،امری دشوار است.یکی ازشیوه های مراقبه آن است که براندیشه خویش هنگام ظهور برچسب بزنید وسپس رهایش کنید. این تمرین در وهله نخست یاری تان می کند از افکار خود باخبر شوید. با انجام این تمرین که برای بسیاری از ماضروری است می توانید به لحظه حال بازگردید.

_ به جای اینکه هنگام صرف غذا به فکر نوع دسر باشید به هرلقمه ای که دردهان می گذارید به راستی توجه کنید،ازعطر و بو و مزه اش لذت ببرید وتوجه به بخش های دیگر غذا را به زمان خودش واگذارکنید.این نکته درمورد لذت جویی ازآفتاب و اوقات بیداری درطول روز و فکرنکردن به خواب واستراحت هنگام کار نیزصدق می کند. به هرحال ذات وجوهره این پیام آن است که همواره دراکنون واینجا به سرببرید. جایی دیگر برای بودن وجود ندارد.