اتصال به روح های بزرگ

[رها7]

طبیعت................................ویلیام وردزورث


توبه طورقطع بلبل هستی
شنیدم که کبوتری خانگی می خواند یا می گفت حکایت آشیانه اش را درهمین امروز صدایش درمیان درختان ناپدید می شد. اما دوباره با نسیمی بازمی گشت مدام می خواند ونغمه سر می داد بازبان بی زبانی عشق کسی را جستجو می کرد باهماهنگی کامل سرودعشق می خواند نرم وآهسته آغاز می کرد وهرگز به پایان نمی برد از ایمان جدی وشوروشعف باطنی این همان سرود بود؛سرودی برای من ویلیام وردزورث

ویلیام وردزوزث شاعر انگلیسی که بدون توجه به طبقه بندی های اجتماعی عشق خود به طبیعت واحترام به بشریت را درقالب شعر مطرح کرد.

درس اوبرای همه ما این است که طبیعت درمان است. اوقاتی را درحیاط کوچک خانه خود و یایک پارک عمومی سپری کنید. شما تجلی تابناک طبیعت هستید؛حضور درطبیعت به شما امکان می دهد که با نیروی نامتناهی یکی شوید ومانند شعرای زیادی که پیش از شما می زیستند نغمه ها ومناظر طبیعت را با تمام وجود حس کنید. شما نیز می توانید با رهایی از جوش وخروش دنیای فیزیکی اجازه دهیدکه :" کبوتری خانگی بخواند وبگوید؛حکایت آشیانه اش را همین امروز." بواقع طبیعت وتمام صداها ومناظرش کلید هر تنگنا و مفتاح تمام مسائل است. آغوش طبیعت پیوندی بین روح شما ونیروی خلاقانه ابدی خدا است.

آری،شما نیز جزیی ازاین کائنات هستید. میل وخواهش تان برای خلوت گزینی،آزادزیستن،به ذات خویش پیوستن،ازشهود والهام پیروی کردن،سرودخواندن،همانند رودخانه ها جاری شدن،جملگی غریزه های طبیعی اند که اغلب با بی توجهی شما رو به رو می شوند.
راستی چگونه گوش ها وچشمان متمرکز برمظاهر طبیعت را ازدست دادید؟چگونه وجد وشعف حضور درطبیعت را ازخاطر زدودید؟ اینک وقت آن فرا رسیده به مقام ومکانی که وردزورث آن را توصیف می کند بازگردید: درختان ونسیم؛صدای کبوتر که بازبان بی زبانی عشق کسی را طلب می کند. این نکته ها درقافیه بندی شاعر نگنجیده است.
مگرنه اینکه بسیاری ازنویسندگان وشعرای بلندآوازه ما، طبیعت را مرکز ومنبع ذوق هنری خود می پنداشتند.انسان در دل طبیعت تمام داوری ها و ادعاهای پوچ و توخالی خود را رها می کند؛زیرا طبیعت با داوری میانه ای ندارد.
شعرکوچک وردزورث که چیزی فراتر از مشاهده یک پرنده درطبیعت است به ما توصیه می کند که برای رهایی از دغدغه امور جزئی وبی اهمیت که گاه به جنونمان می کشاند ضرورت دارد که لحظاتی باریتم وآهنگ نواها ومناظر طبیعت همسو شویم. به راستی همه آن ها برای ما می خوانند.

_ هرروز،و درصورت عدم امکان،هرهفته با پیروی ازیک برنامه زمان بندی شده با پاهای برهنه برروی چمن وسبزه زاری قدم بزنید،ویا درطبیعت غوطه ورشوید ودرطول این مدت فقط گوش کنید.کارو وظیفه و تکلیف را کنار بگذارید.تنها به صدای طبیعت گوش فرا دهید و تکامل آن را شاهد باشید.

_ واکنش های خود را درقبال طبیعت به صورت مقاله و یا شعر بنویسید.اصول دستورزبان ویا قافیه را دراین زمینه فراموش کنید. یکی از دوستان من باحضور درطبیعت برطبق برنامه ای معین تجربه اش را اینگونه بیان می کند:"ازگمراهی تا خیر وسعادت"گرچه این عبارت از دوکلمه ساده تشکیل می شود اما معنی ومفهومی عظیم وگسترده دارد. شما نیز مانند وردزورث می توانید هنگام غوطه ور شدن درطبیعت،مشاهدات خود را ثبت کنید وتاحد ممکن آن را به زیب شعر درآورید.

_ درتعطیلات بعدی خود،برای حضور درطبیعت وقت بیشتری قائل شوید،پیاده ویا با اسب به کوهستان ها بروید.قایق سواری و اسکی بازی کنید و درطبیعت چادر بزنید. این تجربه های شادی آفرین همان خیروسعادتی را که خواستارش هستید به شما ارزانی می کند.

_ شبی را به اتفاق اعضای خانواده تان،بخصوص بچه ها در فضای باز بخوابید؛حتی خوابیدن در چادری درحیاط خانه تان کفایت می کند. آنگاه به شور وهیجان آنان بخاطر حضور درطبیعت توجه کنید. چنانچه به طبیعت خود نقش مؤثرتر وپرشورتری واگذار کنید،بطوردقیق می توانید این شور وهیجان را به تمام جنبه های زندگی تان تسری دهید.