اتصال به روح های بزرگ

[رها7]

تاسف..........................

از«موآدمولر»
افسوس برای آن دختر،افسوس برای آن قاضی یکی خانه دار زحمتکش،وآن دیگری ثروتمندی غمگین، خدا به هردوی آنان رحم کند وخدا مارا نیز مشمول لطف و رحمتش قرار دهد. که بیهوده خواب های دوران شباب وجوانی را در ذهن مان زنده می کنیم. غم انگیزترین کلمه هایی که تاکنون اززبان ویاقلمی جاری شده این است:"ای کاش چنین بود" بسیارخوب،برای همه ما امید دورازچشمان فیزیکی مان،در گوری عمیق مدفون است، وچه بسا روزی فرشتگان سنگ مزارش را بردارند. جان گریف لیف ویتیر
جان گرین لیف ویتیر شاعر مشهور نیوانگلندی که پیرو مذهب کوئیکر بود،زندگیش را وقف مسایل وتحولات اجتماعی کرد. او پس ازخاتمه جنگ های داخلی،اشعارش را با تاکید برمذهب،طبیعت وزندگی در نیوانگلند سرود.
این شعر برای تمام کسانی که شهامت پذیرفتن اندرز فرزانگان وحکیمان بزرگ را درخود سراغ دارند،دارای پیام عمیقی است.تاکید میکنم که آنرا به دفعات ببینید.
شعر بانام موآدمولر آغاز می شود.دختر زیبا وجوانی که هنگام زیر و رو کردن علوفه درمزرعه،سربلند می کند و باقاضی خوش سیمایی روبه رو می شود که سوار بر اسب به سوی او می آید.وقتی که این دختر با قاضی سرصحبت را باز می کند وبا لیوانش به او آب می دهد،قلبش به شدت می تپد؛آنگاه از ذهنش می گذرد که بودن با این مرد مهربان واحساساتی وسخن گفتن با او درباره"علف،گل ها،درختان،پرندگان خوش الحان و وزوز زنبورها" چه احساس خوب وشیرینی را درپی دارد. اوچنان غرق در رویاهای خود می شود که جامه کهنه وژولیده و ناموزونش را ازیاد مییبرد."او این جرات وجسارت را درخود نمی دید که تصوربهتری از زندگی داشته باشد." درحالی که قاضی سوار براسب از او دور می شود،احساس باطنی اش به او می گوید:"اوه ممکن است روزی من به همسری او دربیایم" غافل ازاینکه روزگار سرنوشت دیگری برای او رقم زده است.او بامردی ازدواج می کند که جزغم واندوه وفلاکت برای او ره آوردی ندارد.طبق نوشته های ویتیر" او مردی را درکنارش دید که شادی را وظیفه وعشق را قانون می انگاشت." سپس موانع و تنگناهای زندگی اش دیگربار به ذهنش هجوم می آورد ومی گوید:"ممکن است روزی..."
شاعر قاضی جوان وخوش سیمایی راتوصیف میکند که آن روز سوار براسب ازآنجا دور می شد.اوآرزوی عمیقی دردل داشت. اما بخاطر ترس از بخطرافتادن موقعیت اجتماعی اش مایل نبود این خواسته را جامه عمل بپوشاند.ازذهنش گذشت که:"اگر او روزی مال من می شد ومن هم مانند او در روی مزرعه به جمع آوری علوفه اشتغال داشتم، به طورقطع تعادل بین درست وغلط بهم می خورد،مقام ومنزلت با تهیدستی و دون پایگی برابر می شد وازیک قاضی سخت کوش و بانفوذ چیزی باقی نمی ماند." بنابراین او آزوی دل را مهار وهدفی راکه اطرافیانش برایش درنظرگرفته بودند دنبال می کند. او به خواهران مغرور و غیراجتماعی اش می اندیشد،به مادرش که به طبقه اجتماعی وزیورآلاتش توجه داشت فکرمی کند. پس خواهش دل را فرو می نشاند،اسبش راهی میکند ودختر را تنها می گذارد.
سپس ویتیر از ازدواج قاضی بازنی ازطبقه اجتماعی خودش سخن می گوید.درحالی که هنوز ارتباط روحی قاضی باآن مزرعه برقرار است."به مجرداینکه شراب قرمز را درگیلاس می ریخت،آرزو می کرد که درکنار آن دختر بود ولیوان آبی از او می ستاند."
اغلب فرزندانم را ترغیب می کنم که هنگام ترس ازاشتباه ویا شانه خالی کردن ازخطرپذیری وتقبل ریسک این کلمه ها را به یادآورند وتغییر مسیردهند. توصیه میکنم که سخنان این شاعربرجسته را که یک قرن پیش به رشته تحریر درآمد در زندگی آویزه گوش کنید."ازمیان تمام کلمه های غم انگیزی که از زبان وقلم جاری می شود،غم انگیزترین آنها عبارت است از:"افسوس،ایکاش چنین بود" نمایانگر تاسف و اندوه افرادی است که از ترس عواقب ناگوار،رویاهای خود را سرکوب می کنند وبه آرزوهایشان مجال شکوفایی نمی دهند.
من در زندگی خطاهای زیادی مرتکب شده ام.اما می توانم صادقانه بگویم ازبابت آنچه درگذشته انجام داده ام نادم وپشیمان نیستم.هیچگاه درمرحله سرزنش خویشتن به تجارب دردناک گذشته نگاه نمی کنم و به اندوه وتاسف اجازه نمی دهم سلطان وحاکم وجودمن شود ومقدرات مرا در دست گیرد.چیزهایی گفته ام که امروز ازگفتنش ابا دارم،احساسات افرادی را جریحه دار کرده ام که هرگز تکرارشان نخواهم کرد،سرمایه گذاری های نادرستی انجام داده ام،کلمه های وحشتناکی رابه رشته تحریر درآورده ام،موادسمی مصرف کرده ودربعضی ازرقابت ها شکست خورده ام وبه دفعات دراحساس خودبرتربینی غوطه ورشده ام،باوجوداین بانگرشی برجنبه مثبت اشتباه خودازآن تجربه ها پنذآموختم وهرگز از رفتار وگفتارگذشته ام متاسف نیستم. آب رفته به جوی بازگشتنی نیست ودریافته ام که اظهار تاسف تمامی انرژی مارا یکسره مضمحل و نابود می سازد وبرتندرستی و غدد داخلی وگردش خون ما تاثیر نامطلوب بجای می گذارد.صرفاً تمام تلاش های مساعی خود را برای جلوگیری ازتکرار این خطاها به کارمیگیرم. البته هنوزهم به طورکامل ازگزند تاسف و ندامت ازبابت کارهایی که از انجامش غفلت ورزیده ام درامان نیستم.
تردیدی نیست که گاه وبی گاه درطول زندگی با عدم تایید ازسوی دیگران روبرو می شوید ویا نتایجی به بار می آورید که دلخواهتان نیست و یا مورد استهزاء قرار می گیرید.اگر دراین شرایط بجای مدفون کردن احساسات خویش درلایه های ذهن،لب به سخن بگشایید و دست به عمل بزنید از تاسف وپشیمانی خود جلوگیری خواهید کرد.
عیسی مسیح میگوید:"کسی که به انجام کاری مبادرت می کند و به پشت سر می نگرد شایسته فردوس برین نیست."

_خود را فردی سالخورده تصورکنید که بر زندگی کنونی شما نظارت دارد.درچنین شرایطی مایلید ازچه احساسی برخوردار باشید؟احساسی سرشار از تاسف و پشیمانی و یا رضایت از اینکه براساس ندای باطنی خود دست به عمل زده اید.

_بجای توجه به نقطه نظرهای دیگران درباره گفتار و اعمالتان ازخود بپرسید:"چگونه مایلم زندگی کنم؟" آنگاه براساس این تمایل باطنی ودرجهت تحقق خواسته هایتان به سلاح شهامت ومخاطره جویی مجهز شوید وتوانایی های بالقوه خود را فعلیت بخشید.

_ ازپیش درمورداحساسی که خواهید داشت بیاندیشید ومسیری راکه به یاس و ندامت وبی تفاوتی می انجامد مجسم کنید. آنگاه بهترین نتایجی راکه با پذیرفتن اقدامات مخاطره آمیز ممکن است باآن روبه رو شوید درنظربگیرید.با به تصویر کشیدن این دو حالت درذهن،می توانید ازتحقق آنچه ممکن است پشیمانی به بار آوردجلوگیری کنید