از کوتهی توست که دیوار بلند است!

[نرگس فیاض]

چند لحظه ای با کودکان

<<دیان لومان >>با حسرت می گوید:

اگر روزی می رسید که فرزندم دوباره کودک می شد ومی بایست او را تربیت می کردم :

اول،عزت نفس را به او می آموختم.

سپس برای او خانه ای می ساختم .

از انگشت بیشتر برای شرح دادن و کمتر برای تهدید کردن او استفاده می کردم.

کمتر تنبیه وبیشتر رفاقت می کردم.

چشمانم را از ساعت می گرفتم وآگاهانه زیست می کردم.

برای دانستن او کمتر اهمیت قائل می شدم وبرای درک او بیشتر و بیشتر با او به گردش می رفتم وباد بادک بیشتری هوا می کردم.

با او شب ها به ستارگان بیشتری خیره می شدم.

بیشتر عشق می ورزیدم وکمتر تقلا می کردم.

کمتر انعطاف پذیر وبیشتر پذیرنده می شدم.

کمتر درباره ی <<عشق به قدرت>> وبیشتر به <<قدرت عشق>> توجه می داشتم.
هر پگاه وهر شامگاه،
گونه هایش را بوسه باران می کردم.

به نگاهش خیره می شدم و
به خاطر سلامتی اش خدا را شکر می کردم ،

کتاب های داستان کودکانه اش را برای خود چند بار وبرای او یک بار می خواندم.

به خاطر بسپاریم:
شاید بچه ها شنونده ی خوبی برای حرف های والدینشان نباشند،
ولی در تقلید از آن ها هیچ وقت خطا نمی کنند !

واز یاد نبریم :
وقتی شما ،شکست های فرزندتان را بزرگ جلوه می دهید ،کمک موثری در رخ دادن شکست های بعدی او می کنید !

و فراموش نکنیم :
بیشتر عصبانیت های فرزندتان ،فریادی است برای جلب توجه!