از کوتهی توست که دیوار بلند است!

[نرگس فیاض]

b]نوح تویی ،روح تویی ،فاتح ومفتوح تویی
سینه ی مشروح تویی ،بر در اسرار مرا
نور تویی ،سور تویی ، دولت منصور تویی
مرغ که طور تویی خسته به منقار مرا << [/b]مولوی>>


کرم خاکی

روزی روزگاری در یک روز زیبای تابستانی ،کرمی خاکی لا به لای علف ها می خزید. او تنها بود، همانگونه که روی زمین می خزید و جلو می رفت فکر کرد: <<چه می شد اگر من همسری می یافتم که می توانستم با او خوشبخت شوم!>>
ناگهان سربلند کرد ومقابل خود کرم خاکی دیگری دید که اغوا کننده وزیبا بود .در یک چشم به هم زدن یک دل نه صد دل عاشق او شد.به او گفت:<< عزیزم بالاخره تو را یافتم ،بیا به پای هم پیر شویم.>>
اما کرم به او گفت:<<ساکت شو .من که فقط دم خودت هستم!>>
نکته:
خودمان نیمه ی گمشده مان هستیم .سرچشمه ی آن عشق وآرامشی هستیم که از دیگران می طلبیم .همان نوری هستیم که با آن می خواهیم دنیای مان را روشن کنیم.همان گنجی هستیم که در جست وجوی آنیم وهمان مقصدی هستیم که برای رسیدن به آن گام در راه گذاشته ایم ورنج سفر را به جان خریده ایم.

<<مولوی>> با نگاهی ژرف می سراید:
پس به صورت عالم اصغر تویی
پس به معنی عالم اکبر تویی
ظاهر آن شاخ اصل میوه است
باطناً بهر ثمر شد شاخ هست
پس به صورت آدمی فرع جهان
وز صفت اصل جهان این را بدان