از کوتهی توست که دیوار بلند است!

[نرگس فیاض]

بدی مکن که در این کشتزار زود زوال
به داس دهر همان بدروی که می کاری

[b]حرمت[/b]

روزی روزگاری، حکیمی همسری داشت که به غایت بد دهان وبد اخلاق بود وآوازه و شهرت این زن در همه جا پیچیده بود.
روزی یکی از دوستان مرد از اوپرسید :<< ای مرد همسرت چگونه است؟شنیده ایم بسیار بد دهان وبد خلق است.>>
وحکیم در جواب گفت:<< خدا را شکر می کنم.>>
سالها بعد ،آن زن از مرد حکیم جدا شد وبه همسری مرد تاجری درآمد.
روزی دیگر ،دوستان مرد حکیم همگی از روی کنجکاوی پرسیدند:
<< ای مرد برای مابگو که او چگونه زنی بود؟>>
مرد حکیم لب به سخن گشود وگفت:<< از من نخواهید که دهان به گناه غیبت آلوده کنم ،آن زمان که از من پرسیدید ،او زن من بود وحرمتش واجب واکنون ناموس دیگری است وبنده ی خدا ،که باز هم حرمتش دو چندان واجب است. چگونه شما از من می خواهید که پرده ی حرمت بنده ی خدایی را پاره کنم؟ شماهم فراموش نکنید: حرمت بندگان خدا را نگاه دارید تا خداوند حرمت شما را نگاه دارد.>>
دوستان مرد حکیم با تمسخر پرسیدند: << چگونه خداوند حرمت ما را نگاه می دارد؟>>
وحکیم گفت:<< بی شک همه ی شما گناهانی را تاکنون مرتکب شده اید ،درست است؟>>
ودوستانش گفتند: <<آری،درست است.>>
و حکیم گفت:<< اکنون تصور کنید که پیکی از طرف خداوند بیاید ودر همین جمع گناهان یکایک شما را که در خلوت انجام داده اید شمارش کند ،چه حالی پیدا می کنید؟>>
دوستان حکیم سر به زیر انداختند وبه اندیشه فرو رفتند!

حکیم ادامه داد:<< پس حرمت یکدیگر را نگاه دارید،چون حرمت شکنی عواقب سختی به همراه دارد که کمترین آن آشکار شدن اعمال زشت شما در همین جهان است.پس جز نیکویی مکنید که جهان پایدار نیست!>>

بهترین شما کسی است
که حرمت دیگری را در غیابش نگاه می دارد. امام صادق (ع)