نقش دانشگاه و خانواده در اشتغال زایی

[کامیار کاظمی]

مطمئنا مستقیما دانشگاه در اشتغال زایی کمکی نمیکند و شخصا نیز از زمانی که متوجه شدم باید دانشجو (= دانش + جو) باشم، همه چیز برایم تغییر کرد.
اما در مورد اشتغالزایی، دو تجربه شخصی ام که باعث شد دانشگاه برایم تا حد بالایی در اشتغالم کمک باشد :
- رابطه خود را با دانشجویان و اساتید برای شروع کاری عملی حفظ کنید.
بنده اولین کار شخصی ام را در همان ترم اول دانشگاه (سال 82) با چند تن از دوستانم شروع کردیم، یک شرکت کامپیوتری زدیم، بنده هر روز از کرج تا شرقی ترین نقطه تهران می امدم و شب باز میگشتم، بعد از چند ماه که تقریبا کار بی جان ما با تلاش شبانه روزی در حال رونق بود، داروندار شرکت را دزد زد!
اما تجربه آن مشارکت و حتی دزدی عالی بود.
در شرکت یکی از اساتید نیز کار کردم، تجربه های عالی بدست اوردم. البته تقریبا مجانی کار میکردم تا فقط کاری را یاد بگیرم!
- عزیزان، واحد کارورزی و پروژه را جدی بگیرید (بله میدانم همه به دنبال یک اشنا برای امضا و در رفتن هستیم، اما تاثیر این دو رشته در اشتغال عالی است اگر تنها در این دو پروژه به فکر نمره نباشیم و واقعا بخواهیم کار کنیم.) اکنون هم وقتی خانومم دانشجوهای پروژه و کارورزی اش را معرفی می کند سعی میکنیم آنها را ترغیب به پرداختن موضوعات کنیم که باتوجه به تجربه ما در بازار مفید باشد.

[بهداد]

تمام محرکهای محیطی در زندگی مان بر ما تاثیر خواهد گذاشت . خانواده و دانشگاه دو عامل مهم برای پیشرفت باشند اما مثل من اگر انها را ندارید دلیل برای شکست و ناموفق بودن شما نیست . بلکه میتوانید از نداشتنشان به نفع خود با نیروی مضاعف و بیشتر در مسیر موفقیت بهره ببرید. هر دو نعماتی بزرگ در زندگی هستند

درس را برای فرزانگی بخونیم نه برای مقام / رتبه / نمره

این جمله یک تغییر نگرش برای من بود

[P@RSA]

بنظرم براي ايجاد كسب و كار بايد روحيه اشتغالزايي داشت. و اين يعني داشتن خصوصيات فكري خاص.
در نتيجه خانواده و محيط آموزشي تاثير زيادي در ساختن يه فرد كارآفرين دارند.

[alimehrabani]

با سلام مجدد
یی از تجربه های که من در 11 ترم تدریس و 8 سال کار صنعتی بدست آورد این بود که ترس از کار کردن در میان افراد جامعه در حال حاضر بسیار زیاد شده است . حتی خیلی ها را می شناسم که از کار کردن در یک شرکت خصوصی می ترسند چه برسد به ایجاد شغل و اشتغال زایی.
ودلیل اصلی آن این است که افراد جامعه ما بسیار دیر به فکر شغل می افتند . یک مثال ساده بزنم خیلی از فیلم های اروپایی را که مشاهده می کنید در آن شخصی که در سن دبیرستان است معمولا در یک مکانی که یا فرهنگی است و یا اجتماعی بادرآمد بسیار پایینی مشغول به کار است . اما در خانواده های ایرانی (معمولا ) پسر ابتدا دانشگاه میرود (چند سال دور از بازار کار) بعد به سربازی میرود ( دوسال دوتر از بازار کار ) و هنگامی که سربازی را به اتمام می رساند تاز از خودش می پرسد چه کار باید انجام دهد ؟
و جالب است خانواده به جای اینکه در گذشته و حال ، راهنمای این جوان باشند ، یک نگاه به در میکنند ویک نگاه به این جوان رعنا .
و این جوان (معمولا) اولین شغل خودرا با مسافر کشی شروع می کند .
دوستان در بحث شرکت کنید. در ادامه تجربیاتی را که دارم قرار خواهم داد.
اما خواهشمندم از موضوع اصلی دور نشوید .