در گذر تاریخ و فرهنگ ملی

[Alireza_Kh]

کمتر کشوری را در جهان میتوان یافت که اینچنین دارای تنوع قومی و گویشی باشد و به همین دلیل یکی از رمزهای موفقیت و ماندگاری ما نیز همین احترام به آداب و رسوم, زبان ها و گویش های هر منطقه است. ایرانیان با تمام تنوع قومی و زبانی همگی بخشی از یک ملت کهن و بزرگ تاریخ هستند.

برخی با سواستفاده از همین موهبت الهی, بر پروژه استعماری انگلستان پیرامون ملیت سازی اقوام ایرانی دامن می زنند و از این فرصت بزرگ که خداوند در این سرزمین قرار داده است در جهت متلاشی کردن این اتحاد تاریخی بهره می برند. برای نمونه ساخت گروهک های وابسته به استعمار همچون ( جندالله, الاهوازی, حزب دموکرات خلق عرب, پان ترکیسم... ). با نگاهی به شهرهای مختلف ایران مشاهده میکنید که چه شگفتی های گوناگونی در دل این کشور نهفته است.

درست است که به ظاهرگویش, آداب و رسوم و لباس های هر منظقه با یکدیگر متفاوت است ولی در ریشه همگی به یک نقطه باز میگردند. برای مثال یک کرد کمتر گویش بلوچی یا تالشی را متوجه می شود در حالیکه همگی ریشه ای از زبان پهلوی ایران باستان دارند و فقط شاخه های منطقه ای زبانشان متفاوت است. همینطور لباس های زیبا, آداب و رسوم زیبا در مراسم های عروسی, جشن های نوروز, چهارشنبه سوری, سیزده بدر و اعیاد مذهبی. این تنوع زیبای قومی میتواند به بزرگترین فرصت و پتانسیل برای قطب توریستی شدن ایران در منطقه تبدیل شود. جذب میلیون ها گردشگر برای دیدن این فرهنگ و تمدن کهن.

در طول تاریخ هیچگاه دیده نشد که قومی ایرانی بر قومی دیگر شمشیر بکشد و هیچگاه دیده نشد است که قومی در هنگام نیاز به یاری قوم دیگرش نشتابد. در نگاره های تخت جمشید سربازان پارسی و مادی کنار یکیدگر ایستاده اند و هیچکدام بر دیگری برتری ندارند.

اما حیف ... کمی هوشیار باشیم ...

[Alireza_Kh]

چگونه اسلام به دیلمستان رسید

ناحیه دیلم در قدیم به منطقه ای می گفتند که به گیلان امروز معروف است. از جنوب به قزوین و از مشرق به چالوس محدود می شده است. اگر چه گاهی تمام گیلان و گاهی نیز تمام مناطق ساحلی دریای مازندران سرزمین دیلم بوده است.

این منطقه به لحاظ کوهستانی بودن, دسترسی به این منطقه سخت بوده است و مردم این منطقه همیشه مستقل می زیستند و آداب و زندگی مخصوص به خود را داشتند و کمتر از خارج تاثیر می گرفتند. مردم این منطقه دلاور و جنگجو بوده اند و بیشتر زمان ها حتی به اطراف از جمله قزوین, طارم و چالوس حمله می کرده اند. آن ها برای جلوگیری از حمله دیگران به خود استحکامات و قلعه هایی ساخته بودند.

به همین دلیل تمام لشکرکشی های سرداران اسلام به این منطقه شکست خورده بودند و این مناطق هیچ گاه تسلیم نشده بودند و در همان آداب و رسوم باستانی خود باقی مانده بودند.

اما دلیل ورود اسلام به این منطقه به طور خلاصه به این علت بود که سادات علوی که به علویان طبرستان معروف بودند در زمان خلافت متوکل و مستعین مورد آزار و اذیت قرار گرفتند که در نتیجه به کوهستان های طبرستان و دیلم پناه بردند. این طایفه پس از مدتی اقامت در آن حدود موفق به جمع پیروان و یارانی بسیار شدند و اسلام در قرن سوم به دست ایشان در خاک دیلم انتشار یافت.

پیش از گرویدن دیلم به اسلام این منطقه حکم دارالحرب یعنی سرزمینی که مسکن کفار است را داشت و جنگ با مردم آن ثواب جهاد را داشت. حکام ری, قزوین و طبرستان هم گاه گاهی به حدود خاک دیلم می تاختند و تعدادی را نیز به اسیری می گرفتند و می فروختند و یا به خلیفه به عنوان هدیه می فرستادند.

[Alireza_Kh]

امشب می خواهم شما را به زمانی ببرم که تنها بدانید این سرزمین چه کشیده است.
بعد از شکست ساسانیان از مسلمانان تا دو قرن بعد هیچ نام و نشانی از ایران نبود. در قرن سوم با نفوذ ایرانیان در دستگاه خلافت عباسی اعتمادی هر چند اندک به دست می اید و نخستین نمایندگان خلافت در ایران حکمرانی می کنند. طاهریان در ابتدای قرن سوم در ایران نخستین ایرانیانی هستند که حکومت می کنند. البته اشتباه نشود این ها تنها نمایندگان خلافت عباسی در ایران بودند. هر چند در ظاهر اما خلیفه تعیین کننده افراد بود و این ها باید مقداری خزانه را ماهانه و سالانه به خلبفه ارسال کنند.

اما عزیزان این زمان ایران هیچ امنیتی نداشته و مردم تنها دست خوش حملات و تاخت و تاز بوده اند. به عنوان نمونه در نیمه قرن سوم طاهریان بخشی از ایران را در دست داشته اند و صفاریان هم بخش دیگر.
یک قرن بعد یعنی نیمه قرن چهارم ایران به به تکه هایی تقسیم شده بود که هر کدام در دست خاندان و طایفه ای بوده است. آل بویه, آل زیار, صفاریان, سامانیان و غزنویان هم که تازه دست به کار شده بودند. شاید باور کردنش سخت باشد اما همه این ها در تقسیم قدرت با هم در یک زمان در جنگ و گریز با هم بوده اند. و البته در درون این حکومت ها هم یک دست و یک پارچه نبوده اند. به طور مثال مناطق در دست آل بویه نیز در دست سه برادر بوده اند که هر کدام بخش هایی را در دست داشته اند.

برای درک بهتر نگاهی بیندازید به نقشه تحت فرمان هر کدام از این حکومت ها ...

[Alireza_Kh]

هنگامی که دارالخلافه به دست ایرانی ها فتح می شود


در قرن چهارم اوضاع و احوال خلافت به هم ریخته بود و دچار هرج و مرج غریبی بود و در همین زمان قسمتی غربی و مرکزی ایران در دست آل بویه بود. قسمت جنوبی ایران در دست پسر سوم بویه ماهیگیر با نام احمد بود و او به خوبی خود را ثابت کرده بود و مناطق بیشتری را زیر فرمان خود می گرفت.

در سال 334 هجری بدون جنگ به بغداد دست می یابد اما با خلیفه با احترام برخورد می کند. اما از این تاریخ خلفای عباسی مطیع سلطان های آل بویه بودند. اما به علت گرایش دیالمه به تشیع در این مورد هیچ گونه احترامی به خلیفه نمی گذاشتند و گاه به سختی و اهانت با ایشان برخورد می نمودند.

یک ماه و نیم بعد از گرفتن دارالخلافه مستکفی را از خلافت بر می دارند و به زندان می اندازند. حتی احمدبن بویه می خواست خلافت عباسی را از میان بردارد اما عده ای به او فهماندند که این کار مصلحت نیست.
او از سال 334 تا 356 که سال وفاتش بود کاملا بر عراق مسلط بود. عراق تا سال 448 در دست این خاندان بود.