به احترام پسران پارسی

[MARYAR]

به فاصله چند دقیقه از گرفته نشدن پنالتی رخ داده روی اشکان دژآگه در بازی ملی پوشان فوتبال با آرژانتین، صفحه شخصی داور بازی در فیس‌بوک ‌شناسایی‌ و آدرس آن دست به دست شد تا با به صدا در آمدن سوت پایان بازی، فحاشی به وی در قالب چند صفحه ساخته شده، سازماندهی شده باشد؛ سرعت عملی مثال‌زدنی که مایه آبرویمان در جهان شده است!

به گزارش «تابناک»، هرچند مسئولان با ف/ی/ل/ت/ر کردن فیس‌بوک و برخی شبکه‌های اجتماعی فراگیر دیگر در سطح جهان در کشورمان نشان داده‌اند که اعتباری برای این ابزارهای امروزی قائل نیستند، ‌همه اینها موجب نشده که رفتار ایرانیان حاضر در این شبکه‌ها به همه مردم کشورمان تعمیم داده نشده و دورنمایی از جو حاکم بر جامعه ایرانی به شمار نیاید.

وقتی صفحه فیس‌بوک بازیکن فوتبالی چون لیونل مسی به جرم هم‌گروه شدن تیم ملی کشورش با تیم ملی کشورمان در جام جهانی مورد هجوم قرار می‌گیرد، موقعی که مجری برنامه تلویزیونی قرعه کشی جام جهانی، بدترین و رکیک ترین فحش‌ها را از جانب کاربران ایرانی در فیس‌بوک خود دریافت می‌کند، هنگامی که صفحه داور یک دیدار ورزشی به دلیل خطایی در عملکرد، با بمباران فحاشی اعضای ایرانی روبه‌رو می‌شود و...، دیگر نه کسی به ف/ی/ل/ت/ر شدن این شبکه در ایران نگاه می‌کند و نه کاری دارد که فلان مسئول ایرانی اندر نکوهش امثال این شبکه‌ها چه گفته، بلکه همه بدی‌ها را به نام ایران و ایرانیان می‌نویسد!

دکتر محمدمراد بیات، جامعه‌شناس در این باره می‌گوید: باید در نظر داشته باشیم که فناوری اطلاعات و شبکه‌های اجتماعی که ایجاد شده، فرصتی برای بشریت به شمار می‌آیند، منتها نحوه استفاده از این فرصت، موضوعی بسیار مهم است که نیازمند اصول و چهارچوب‌هایی است. از آغاز تاریخ تا کنون، این گونه بوده که هر ابزار و پدیده‌ای که خلق شده، کارکردهای منفی‌ هم ‌داشته است؛ مثلا اگر روزی چاقو ساخته شده، همان گونه که برخی برای کباب کردن گوشت و سیر کردن شکم از آن بهره برده‌اند، برخی هم با آن شکم بی گناهی را پاره کرده‌اند؛ بنابراین، نمی‌توان به چاقو نهیب زد که برای کارکردهای منفی از آن استفاده شده است.

وقتی با ف/ی/ل/ت/ر سراغ شبکه‌های اجتماعی می‌رویم، نتیجه این می‌شود!وی می‌افزاید: اگر در استفاده از این فرصت، از چهارچوب‌های اخلاقی، اعتقادی و فرهنگی بهره ببریم و احترام به حسن و قبح‌های مورد توجه همه ادیان، جوامع و آحاد بشر را مورد توجه قرار دهیم، از فرصت پدید آمده استفاده مناسبی کرده‌ایم؛ اما اگر به سمت بی اخلاقی‌ها و فحاشی‌ها حرکت کنیم، این گناه شبکه‌های اجتماعی نیست، بلکه گناه امثال بنده و شماست که بلد نیستیم از این فرصت استفاده مطلوب را ببریم.

استاد جامعه‌شناسی دانشگاه جامع علمی کاربردی با تأکید بر اینکه ف/ی/ل/ت/ر شدن شبکه‌های اجتماعی ‌چون فیس‌بوک سهم بسیاری در رویدادهایی همچون حمله به صفحات شخصی افرادی چون مسی یا داور دیدار اخیر فوتبال کشورمان در جام جهانی دارد، می‌گوید: یکی از عواملی که باعث شده چهره واقعی مردم ما و اخلاق‌مداری جامعه ما در امثال ف/ی/س/ب/و/ک به نمایش گذاشته نشود، ف/ی/ل/ت/ر کردن این گونه شبکه‌های اجتماعی است، چراکه موجب شده رفتار اقلیت بسیار کمی از جامعه فرصت بروز و ظهور بیابد و اکثریت جامعه که گرایش به خصوصیات اخلاقی و خوبی‌ها دارند، بروز و ظهور نیابد. ف/ی/ل/ت/ر ‌عملا راه را برای بد ‌و کریه جلوه دادن چهره جامعه ما باز کرده است. اگر این زمینه بود که همه حضور داشته باشند، بی‌گمان کمتر مشکلاتی از این دست می‌داشتیم.

وی با آوردن نمونه‌ای ‌می‌افزاید: فرض بفرمایید در سیزده فروردین باشیم. همه مردم با خانواده‌های خود به دشت و صحرا می‌روند و هیچ اتفاقی رخ نمی‌دهد و همه در عین شادی، ویژگی‌های اخلاقی خوبی را به نمایش می‌گذارند. در این فضا اگر جاهایی خاصی ‌باشد که با ترفند بتوان واردش شد، مطمئن باشید که آن محیط، محیط آسیب‌زایی خواهد شد. حکم ورود با گیر و بست و ترفند به فیس‌بوک حکم همین مثال است. اگر در دروازه را مثل سیزده فروردین باز کنیم، آن زمان نمایشی تمام عیار از شادی و اخلاق فضای عمومی جامعه را شاهد خواهیم بود و هیچ تعرضی رخ نخواهد داد یا اگر رخ دهد، سایرین آن را در نطفه خفه خواهند کرد.

بیات در ادامه با تأکید بر اینکه بستن راه ورود به فیس‌بوک، حکم بیرون گذاشتن افراد صاحب نظر و کسانی که قابلیت‌های فکری، علمی و اخلاقی را دارد، می‌گوید: با این شرایط، رخ دادن رویدادهایی از این دست طبیعی است؛ بنابراین، به آقایانی که همیشه دنبال داغ، درفش، قفل، بگیر و ببند و ف/ی/ل/ت/ر ‌ن می‌گردند، پیشنهاد می‌دهم اجازه بدهند ‌کلید به این درهای بسته انداخته ‌و چهره زیباتری از ایرانیان در این شبکه‌ها، جایگزین این صورت مخدوش کنونی شود.

این جامعه‌شناس در ادامه، بروز و ظهور صفحاتی پیرامون اتفاقاتی روزمره همچون تصادف کردن دو دختر یا سرگرمی‌سازی پیرامون محورهایی چون آهنگ‌های اجرا شده توسط یک دی جی یا گاف‌های بعضا کلامی مسئولان در شبکه‌های اجتماعی را از دیگر عارضه‌های ف/ی/ل/ت/ر ‌شبکه‌های اجتماعی می‌خواند که جای ایجاد خلاقیت‌های مثبت را گرفته است.

وی در این باره می‌گوید: وقتی میدان را برای ایجاد خلاقیت‌ها باز نکرده و حضور را اقلیتی کنیم، درست مثل این است که به بیمارستان رفته و نتیجه بگیریم همه مردم مریض هستند. یا به پارک برویم و همه را شاد توصیف کنیم. این گونه است که وقتی به شبکه‌های اجتماعی سر بزنیم، با کمال تأسف، شاید این گونه فرض کنیم که نبض جامعه در این امور زده می‌شود، در حالی که بنده بر این باورم چنین نیست و در بسیاری ‌امور دیگر هم نبض امور می‌زند، ولی زمینه بروز و ظهور نمی‌یابد.
منبع: تابناک

[abdolhossein]

شرح یکی از جلسات «کمیته تقسیم پاداش و جوایز ورزشی»

اینکه چنین چیزی در دستگاه ورزش کشور وجود دارد یا نه نمی‌‌دانم. اما اگر «کمیته تقسیم پاداش و جوایز ورزشی» وجود خارجی داشته باشد، احتمالاً شرح حداقل یکی از جلسات آن اینچنین خواهد بود:

رییس کمیته: آقای منشی لطفاً دستور جلسه امروز رو قرائت کنید.
منشی جلسه: بله قربان... عرض کنم که تعیین پاداش بازیکنان و کادر تیم ملی فوتبال اولین دستور این جلسه است.

عضو یک: با اینکه تیم ملی از جام جهانی با یک امتیاز حذف شد اما فکر میکنم نمایش قابل قبولی داشتیم، باید به شکل ارزنده‌ای از بازیکنان تقدیر بشه.

عضو شماره دو: بله... مخصوصا که چیزی هم از ارزشهای ما کم نشد!

رییس کمیته: بله، دوستان پیشنهادهاشون رو بدن.

منشی جلسه: پیشنهاد اول رو کی میده؟

عضو شماره دو: من میگم به هر کدام از بازیکنان یه پورشه بدیم!

عضو شماره سه: نه بابا... ماشین گرون قیمت دیگه خز شده، پارسال دیگه تو لیگ برتر هم بصورت اشانتیون قرارداد ماشین دادن!

عضو شماره یک: درسته، باید شأن کمیته رو حفظ کنیم

عضو شماره دو: آپارتمان چطوره، یه آپارتمان تو کیش مثلا؟

رییس کمیته: این بهتر شد.

عضو شماره سه: من موافقم اما فکر میکنم کمه... دوستان توجه داشته باشن که چیزی از ارزشهای ما کم نشده!

عضو شماره یک: یه ویلا تو شمال هم بدیم!

رییس کمیته: موافقم.

منشی جلسه: همه موافقید؟

همه اعضا: موافقیم.

منشی جلسه: آقای رییس، نماینده‌های سه چهارتا شرکت خودروسازی هم اومدن پشت در عاجزانه التماس میکنن که یه ماشین هم از طرف اونا بدیم!

عضو شماره یک: من مخالفم... این ماشینای در پیت در شان ما و فوتبالیستهای عزیزمون نیست، حتی در این حد که بخوایم بهش فکر کنیم.

عضو شماره دو: بله... اونم درست وقتی که چیزی از ارزشهای ما کم نشده!

عضو شماره سه: میگم بیاید بعنوان اشانتیون برای بچه‌های فوتبالیستها، قبول کنیم!

رییس کمیته: این خوبه... بگید برای بچه‌های زیر 5 سال فوتبالیستها قبول میکنیم.

منشی جلسه: بله.. بهشون میگم.

عضو شماره سه: من میگم از یکی از بچه‌ها هم بصورت ویژه تقدیر کنیم. یکی از بچه‌ها سه تا سانتر خوب داشت.

رییس کمیته: خوبه... سانتری ده میلیون تومن، سی میلیون تومن بدید بهش.

عضو شماره دو: دو سه تا از بچه‌ها هم چند بار جلوی شوت‌ها جاخالی نداد که حسابی باارزش بود!

رییس جلسه: به اونا هم بابت هر جاخالی ندادن، 5 میلیون بدید!

منشی جلسه: دستور جلسه بعدی تعیین پاداش برای تیم ملی والیبال هست که در لیگ جهانی خوش درخشیده.

عضو شماره یک: آقا این چه طرز دستور جلسه خوندنه؟ چرا جانبداری میکنید؟ خوش درخشیدن یعنی چی؟!

عضو شماره دو: بله... مخصوصاً که هنوز چیزی هم به ارزشهای ما افزوده نشده، کو تا قهرمان جهان بشن!

منشی جلسه: من متن توی برگه رو خوندم، تقصیری ندارم!

عضو شماره سه: میگم حالا می‌خواید یه چیزی بدیم بهشون؟!

رییس کمیته: آره... حالا چی بدیم؟

عضو شماره سه: من میگم به هر کدومشون نفری یه پراید بدیم!

عضو شماره دو: چیه خبره آقا... حالا برزیل رو بردن فکر کردن چه خبره؟!

رییس کمیته: حالا بحث نکنید دوستان... یه چیزی بدید بریم سراغ بقیه تیم ها.

عضو شماره یک: حواله خرید قسطی پراید به نظر من مناسبه!

عضو شماره دو: با اینکه فکر میکنم زیاده اما حرفی ندارم!

رییس کمیته: تصویب شد.



منشی جلسه: دستور بعدی، قهرمانی تیم فوتبال ساحلی در مسابقات بین قاره‌ای هستش.

عضو شماره دو: کسی خبری از تاثیر این برد بر ارزشها نداره؟!

عضو شماره یک: من میگم به هر کدوم یه دست کتونی آدیداس اصل بدیم!

منشی جلسه: جسارته من دخالت میکنم ها... اما فوتبال ساحلی رو پابرهنه بازی میکنن!

عضو شماره سه: پس همون کتونی هم لازم نیست!

عضو شماره یک: هیچی که نمیشه... یه کرم ضد آفتاب بدیم... تو ساحل معمولا آفتابه، ما که میریم دریا همیشه میسوزیم!

رییس کمیته: تصویب شد.



منشی جلسه: تیم ملی دوچرخه سواری هم موفقیتهای خوبی داشته.

رییس کمیتع: چون وقت نیست من یه پیشنهادی میدم دوستان تصویب کنن بریم پی کارمون.

همه اعضا: بفرمایید.

رییس کمیته: به هر کدوم کارت یکساله مترو بدیم انقدر با دوچرخه اینور و اونور نرن!

منشی جلسه: تصویب شد. دیگه بحثی نیست. فقط تو خبرها اومده بود که یکی از قهرمانان ملی مون به فلافل فروشی افتاده و با چرخ دستی فلافل میفروشه، به اون هم یه چیزی بدیم انقدر مجبور نباشه سرپا وایسه.

رییس کمیته: جدی میگی؟ یعنی سرپا وای میسه پای چرخ، فلافل میفروشه؟

منشی جلسه: بله قربان.

رییس کمیته: این قابل قبول نیست... یه قهرمان ملی صبح تا شب سرپا وایسه فلافل بفروشه؟ پس ما چی کاره ایم؟

همه اعضا: نچ نچ نچ... آخ آخ آخ...

رییس کمیته: آقای منشی.. بنویسید بدون نوبت و با الویت، به ایشون یه صندلی مرغوب بدن که دیگه وای نسته! بتونه بصورت نشسته فلافل بفروشه!

منبع:
http://sikhoonakchi.blog.ir/1393/04/08/%...8%B4%DB%8C

[MARYAR]

اتفاقا پاداشی که فیفا برای بازیکنان ایران در نظر گرفته بود را حتی فدراسیون فوتبال ایران به فوتبالیستا نداده و هم اینکه اوضاع اردوها و لباس تیم ملی دیگه خودش گویای همه چیز هست