دانستنی ها ی کاربردی : راز موفقیت چهار میلیاردر ایرانی از زبان خودشان

[کوروش]

با اجازه دوستان میخوام سرگذشت خلاصه ای از یکی دیگه از میلیاردرها بگم که دایی خودم هست .اینو میگم چون بارها برام تعریف کرده (البته از ایشون حتی یکریال هم به بنده نرسیده چون نه خودم قبول میکنم نه ایشون اعتقادی به این کارداره. از دید من ایده هایی که این افراد به شما میدند خیلی ارزشش از پول بیشتره)
دایی من متولد 1316.حدود9سالش که بود باباشون فوت میکنه.دوتا داداش با هم میان تهران.این داداش بزرگتر بوده خلاصه شرو ع میکنن تو پامنار کار کردن .روزها کار شبها درس.البته نهایتا دیپلم گرفت نه بیشتر.جالبه خونه ای که زمان نوجوانی توش مستاجر بودند رو الان خریده و هنوز دست نخورده تو بازاره.میگه خاطره دارم و نمیفروشمش یادستی بهش نمیزنم.شم اقتصادی تو این ادمها زیاده. زمانی که حدود 13سالش بوده.بلیتهای بخت ازمایی رو عمده میخریده مثلا به قیمت 1ریال بعد اینو 1.5ریال میفروخته به هم سن و سالاش .اونام میفروختنش 2ریال.منتها اونا با زحمت زیاد به نیم ریال میرسیدند ولی اون با عمده خریدن و خرده فروختن.خلاصه با انجام تمام اینکارها و ترفندهای دیگه وقتی 18سالش بود یه ماشین آریا میخره .اما میگه خودم نباید کار کنم باید راحتتر پول دربیارم.ماشین رو میده اجاره به راننده.اینطوری هم قسط ماشین میداده هم تهش مبلغی میمونده.بعد میره خدمت سربازی.اونجا بدلیل خوش حساب بودن و تیز بودن میشه مسوول و سرکارگر تو پروژه های راه سازی ارتش.اونزمان واقعا سرتیپها و فرماندهان ادم خوب رو رو هوا میزدند.بعد که خدمت تمام میشه تیمسارش میگه بیا با خودم تو شرکتم کار کن که شرکت راهسازیه و با دولت کار میکنه.راه تهران اهواز رو اینا درست کردند.بقول خودش اونزمان به من دویست هزار تومن میدادند و من با خر و قاطر میرفتم تو مسیر تا این پول رو به کارگرا و خدمه راه سازی بعنوان حقوق تقسیم کنم.منظورش خطرات اینکار بود و اینکه چقدر بهش اطمینان داشتن و نمیگفتن یه زمانی فرار کنه.خلاصه بعد 5سال خودش شرکت راهسازی میزنه ولی چون با یه مهندس عمران شریک شده بوده اون مهندس 51درصد سهام داشته و دایی من 49درصد. کارشون خوب میگیره تا میشه زمان انقلاب.مهندس شریک سال 61یهویی با توجه به سهم بیشترش و باز بودن دستش و یه مقدار بی حساب کتاب بودن اوضاع اقتصاد در حرکتی فوری وقتی داراییهای شرکت رو با زد و بند میفروشه و فرار میکنه به خارج.دایی من اونزمان سکته قلبی میکنه که هنوز عوارضش هست ومشکل داره و بارها عمل کرده .خلاصه دوباره میشه صفر .اما با پشتکار دوباره و اعتباری که تو اینکار داشته و یه مقدار پول دوباره شروع میکنه و میره تو زمینه اجاره دستگاههای راهسازی و عمرانی.خلاصه دوباره جون میگیره و بعد در دهه بعدی به این فکر میفته که پروژه پنت هاوس سازی رو پیاده کنه.بااین ایده که بسازه و به مقامات سفارتی اجاره بده.ولی بعدش به این فکر میفته که توسعه بده و اصلا اینا رو بفروشه.حالا بماند از خاطراتش در مورد نشت کردن مثلا آب استخر به واحدهای پایینی و تجربیات تلخ و شیرینی که تو این زمینه داشته.خودش میگه علت اصلی موفقیتم یک تلاش دو ریسک کردن و سه مطالعه س. تیکه های روزنامه و مجلات رو پاره میکنه و کلکسیون مطالب داره .و از اونا استفاده میکنه.شما بطور مثال یه زمین بایر رو به ایشون تحویل بده(کاری که در زادگاهش بعنوان تفریح داره میکنه) بعد از یکسال برو ببین چی بهت تحویل میده. مثلا درخت انگوری پرورش میده که شما میگی همش شیمیایی و هورمونیه .اما وقتی میری تو کارش می بینی نه مثلا زیر درخت از ترکیب براده آهن و چندتا فلز دیگه استفاده کرده و یه کود اینطوری درست کرده تا درخت شده اینی که هست.خلاصه اعجوبه ایه بنظرمن .
سخن بداراز کشید و سر شما درد گرفت.اما یه چیز جالبی سالها پیش به من گفت که خیلی جالب بود. یه بار بهش گفتم خب بنظرت من چه باید بکنم. گفت دایی جان تا میتونی دور شو. بزن به دل خطرات.برو هی دور شو و جاها رو ببین . جالبه بعد این صحبتش چندوقت بعد رفتم جنوب ایران برای کارو دیدم واقعا طرز تفکر ادم عوض میشه. الانم که هندوستانم و واقعا می بینم که تفکرم تحت تاثیر دور و بریهای ایران نیس و واقعا فرق داره. این حرف داییم همونیه که قبلا عرض کردم.زمانی که شما با دور و بریهای قبلیت نیستی درواقع از حیطه شبیه سازی اونا میای بیرون و یه چیز دیگه رو در خودت پیدا میکنی .حالا بماند که در جای جدید شما اصلا افقهای جدید و طرحهای جدیدی رو کشف میکنی. بطور نمونه من در هندوستان نمونه ای از رستوران دیدم که لنگه ش عمرا تو ایران باشه . در اولین فرصت که سرمایه ش بدستم برسه اینکار رو در تهران پیاده میکنم .ولی سرمایه زیاد میخواد و منم بدنبال تلاش برای جورکردنش.طرحی که براحتی میتونه حدود 100نفر رو به کار بگیره و درواقع یه طرح کارافرینیه.خوب این طرح از کجا اومده؟ بنظر من از اینکه من دور شدم و جای جدیدی رو دیدم و ایده رو میخوام کپی کنم. آقای عظیمی تاجر فرش اگه در اوایل دهه بیست زندگیش به اروپا نرفته بود عمرا الان چنین تاجری می بود. شرمنده که سرتون رو درد اوردم
موفق باشید دوستان