در گذر تاریخ و فرهنگ ملی

[soltan_sal]

اُرد بزرگ : گاهی تنها درمان روانهای پریشان ، فراموشی است.
اُرد بزرگ : خوار نمودن هر آیین و نژادی به کوچک شدن خود ما خواهد انجامید .

[Alireza_Kh]

پورپیرار، تحریف یا واقعیت تاریخ؟ (بخش نخست)
--------------------------------------------------




پورپیرار در نخستین کتابش 12 قرن سکوت تئوری هایی را بیان میکند:

1- هخامنشیان، ایرانی نبودند.

2- هخامنشیان نه دادگر و آبادگر، که بیدادگرترین و ویرانگرترین فرمانروایانی بودند که جهان بشر به خود دیده است.

3- هخامنشیان نه در سال 330 پ.م به دست اسکندر که 140-150 سال پیش از آن بر افتاده بودند. اسکندر تا بابل آمد و دلیلی برای جلوتر آمدن نداشت چون چیزی در ایران وجود نداشت.

پورپیرار برای اثبات این سه تئوری نخست میگوید که هیچ مدرکی و سندی درباره هخامنشیان به جز کتیبه بیستون داریوش و عهد عتیق یهودیان را به رسمیت نمیشناسد. او میگوید تاریخهای یونانی در عصر جدید به نامهای دروغینی چون هرودوت و گزنفون و پلوتارک و ... به منظورهای سیاسی جعل شده است. و اصلا چنین تاریخهایی در گذشته وجود نداشته است. استنادش تنها به این است که اگر این تاریخها وجود داشته چرا تا پیش از چند سده پیش خبری از آنها نبود و ناگهان گفتند این تاریخها وجود دارد و آنها را ترجمه کردند؟

پورپیرار پر بیراه نمیگوید. چون بدبختانه در قرون وسطا تاریخهای یونانی در اعماق کتابخانه ها خاک میخورد و کسی بدانها توجهی نداشت. چرا که عصر دین بود و فقط سخن از خدا و مسیح وجود داشت. مسلمانان که پژوهشگرتر و کنجکاوتر از مسیحیان بودند هم دسترسی به این آثار نداشتند. به همین جهت پس از رنسانس ناگهان پژوهشگران به یادگیری زبان یونانی پرداخته و آثار یونانی را به زبانهای دیگر اروپایی ترجمه کردند که از این زمان بیش از 300 سال نمیگذرد. پیش از این چون چیزی به نام باستانشناسی هم وجود نداشت، یگانه سند عهد عتیق (کتابهای مقدس یهود) بود و بس. پژوهشگران رنسانس و عصر روشنگری دیدی منتقدانه به عهد عتیق داشته و برخی آنرا افسانه میپنداشتند. به همین جهت برخی چیزی به نام حکومت جهانی هخامنشیان و دیگر امپراتوری های پیش از مسیح را افسانه یا استوره میدانستند. حتا تاریخهای یونانی که دیر ترجمه شده بود هم میخ محکمی برای اثبات امپراتوری های کهن نبود. تا اینکه باستانشناسی سده 19 میلادی (150 سال گذشته) چهره ای حتا شکوهمند تر از آنچه در عهد عتیق و تاریخ یونانی دیده بودیم را نمایان کرد.




----------------------------
همراه باشید, ادامه دارد ...

[Alireza_Kh]

20 دی ماه سالروز کشته شدن امیرکبیر
------------------------------------------



«میرزا محمد تقی‌خان فراهانی» (۱۲۳۰–۱۱۸۶) مشهور به امیرکبیر، یکی از صدراعظمهای ایران در دوره ناصرالدین‌شاه قاجار بود. اصلاحات امیرکبیر اندکی پس از رسیدن وی به صدارت آغاز گشت و تا پایان صدارت کوتاه او ادامه یافت. مدت صدارت امیر کبیر ۳۹ ماه (سه سال و سه ماه) بود. اصلاحات داخلي در زمينه اعتلاي فرهنگ، تنظيم اقتصاد و تطهير عرصه سياست كشور، بسط عدالت در سطح جامعه، مبارزاتش در جهت قطع نفوذ اجانب و استعمارگران، و حفظ استقلال و تماميت ارضي كشور، كه طي سه سال و اندي صدارت ميرزا تقي‌خان امير كبير انجام گرفت، همه قابل تحسين است. وی مؤسس دارُالفُنون بود که برای آموزش دانش و فناوری جدید به فرمان او در تهران تأسیس شد. همچنین انتشار روزنامه وقایع اتفاقیه از جمله اقدامات وی به‌شمار می‌آید.


امیرکبیر اقدامات فراوانی در دوره کوتاه صدارت خود به شرح زیر نمود:

ایجاد امنیت و استقرار دولت
تنظیم قشون ایران به سبک اروپایی
ایجاد کارخانه‌های اسلحه سازی
اصلاح امور قضایی
جرح و تعدیل محاضر شرع
تأسیس چاپارخانه
تأسیس دارالفنون
نشر علوم جدید
فرستادن ایرانیان به خارج برای تحصیلات وتدریس در ایران
استخدام استادان خارجی و تصمیم به جایگزینی آنها با ایرانیان
ترویج ترجمه و انتشار کتب علمی
ایجاد روزنامه و انتشار کتب
ترویج ساده نویسی و لغو القاب
بنای بیمارستان و رواج تلقیح عمومی آبله
مرمت ابنیه تاریخی
مبارزه با فساد و ارتشاء (که چون مرضی مزمن در همه شئون زندگانی ایران رخنه کرده بود)
تقویت بنیه اقتصادی کشور
ترویج صنایع جدید
فرستادن صنعتگر به روسیه و مقابله صنعتی با روسیه توسط دست توانای استاد کاران اصفهانی
استخراج معادن
بسط فلاحت و آبیاری
توسعه تجارت داخلی و خارجی
کوتاه کردن دست اجانب در امور کشور
تعیین مشی سیاسی معینی در سیاست خارجی
اصلاح امور مالی و تعدیل بودجه



امیرکبیر پس از این که با توطئه اطرافیان شاه از مقام خود برکنار و به کاشان تبعید شد، در حمام فین به دستور ناصرالدین‌شاه به قتل رسید.
پیکر وی در شهر کربلا به خاک سپرده شده است.

[Alireza_Kh]

فرهنگ غنی ایرانی (بخش دوم)
--------------------------------------



همدلی, نیکی کردن, عشق و مهر ورزیدن

با سفری کوتاه به کشورهای اروپایی و آمریکایی و جستجوی در میان فرهنگ این کشورها سردی , رفتار خشک و زندگی ماشینی را میتوان به وضوح دید. فرهنگی که در ایرانیان عکس آن جاری است. در دورترین روستاها و دهکده های ایران از کردستان و آذربایجان و خوزستان و سیستان و خراسان گرفته تا مازندران و کرمان و یزد و شیراز مهمان نوازی و خونگرمی و مهمانوازی مردمان زبان زد همگان است. چنانکه هانری المانی می نویسد:

مهمان نوازی ایرانیان به حد کمال است و شهره جهانی دارد. گرچه چینی ها در مراعات ادب و احترام به مهمان معروفند ولی اگر جهانیان ایرانیان را آنچنان که باید می شناختند مسلما در صفت مهمان نوازی آنان را بر چینی ها برتری می دادند. زیرا ایرانیان به نسبت هر مهمان و بر حسب شخصیت و احترام شخص متقابل به وی ارج می نهند. ایرانیان بر این باورند که اگر بر مهمان بیش از ارزش وی ارج نهی گویی به او توهین کرده ای.

حس همدلی و انسان دوستی و مهرورزی از بارزترین ویژگی های این فرهنگ کهن است.

افتخار این کشور اندیشه سعدی بزرگوار است که امروز بر سر درب سازمان ملل نقش بسته است:

بنی آدم اعضای یکدیگرند ................ که در آفرینش ز یک گوهرند

چو عضوی به درد آورد روزگار ................ دگر عضو ها را نماند قرار



این سخن انوشیروان دادگر نشان می دهد که وی چنان بر این فرهنگ ایرانی پایبند بود که حتی برای آیندگان نیز نیکی به جای گذاشته است:

گذشتگان کاشتند و ما برداشت کردیم, ما نیز بکاریم تا آیندگان برداشت کنند.

اگر به این سخنان و صدها نمونه دیگر اندیشه کنیم در می یابیم که در این فرهنگ غم دیگران غم ماست. مشکلات و نداری آنان مشکلات و نداری ماست. زیرا ارزش والای انسان به همین همدلی ها و یاری دادن به دیگر هم نوعش می باشد. این امر یک آرامش خاطر و احساس انجام وظیفه را در میان مردم ما بیدار می کند و زندگی را برایشان روان تر و نیک تر می سازد. یاری به مستمندان, خیرات, اطعام کردن و بخشش از خصویات ذاتی و بنیادین فرهنگ ایرانی است.


ایرانیان نسبت به تهیدستان بدون تظاهر بخشنده هستند و بیشتر متمولان عده ای جیره بگیر و خدمتکار پیر یا خویشاوندان مستمند دارند که با کمک آنها زندگی میکنند و هرگز از گرسنگی نمی میرند.

نیکی کردن و انسان محوری نیز از نامورترین خصلتهای ملت ایران است. سخنان هزار سال پیش فردوسی بزرگ, نوشته های دو هزار و سیصد سال پیش هرودوت مورخ یونانی و نسکهای باستانی زرتشتی سندی محکم براین ادعا است:

به فرمان یزدان نیکی فزای ................ که اویست بر نیک و بد رهنمای

سرانجام جای تو خاکست و خشت ................ جز از تخم نیکی نبایدت کشت

هر آنکس که نیکی کند بگذرد ................ زمانه نفس را همی بشمرد

بدین کار چون بگذرد روزگار ................ ازو نام نیکی بماند یادگار

همه خاک دارند بالین و خشت ................ خنک (نیکتر) آنکه جز تخم نیکی نکشت

تو پند پدر همچنین یاددار ................ به نیکی گرای و بدی باد دار

بیا تا همه دست نیکی بریم ................ جهان جهان را به بد نسپریم

ز گیتی دو چیز است جاوید و بس ................ دگر هر چه باشد نماند به کس

سخن نغز و کردار نیک ................ بماند چنان تا جهان است یک


در فرهنگ ایرانی یاری رساندن و نیکی به دیگر مردمان امری ستودنی است و به همین جهت ایرانیان خود را بر اساس کتیبه ها و اسناد جهانی, نخستین پایه گذاران حقوق بشر جهان می دانند. کوروش بزرگ پایه گذار نخستین منشور جهانی حقوق بشر در واپسین سخنانش در کتاب زندگی کوروش بزرگ اثر نامورترین مورخ یونانی گزنوفون چنین می فرماید:

نیکی به دیگران در من خوشدلی و آسایش فراهم می ساخت که این آسایش برایم از تمامی لذتهای زندگی بالاتر بود.


کوروش بزرگ فرزندان و آیندگان این کشور را چنین سفارش می نماید:

همیشه الگوی خود را از میان افرادی برگزینید که در زندگی رستگار و سرافراز بوده اند و پای از راه عدالت و نیکی بیرون ننهادند.

هرودوت می گوید: ایرانیان به کشورهای اطراف خود احترام زیادتری نسبت به دیگران میگذارند. آنان زمانی که کوچه ها به یکدیگر می رسند یکدیگر را می بوسند. اگر هر دو شخص از یک طبقه باشند لبهای یکدیگر را می بوسند. اگر یکی پایین تر از دیگری باشد صورت یکدیگر را می بوسند.

در نبشته های پهلوی انوشه روان آذر بادسپندان در ایران باستان آمده است: هرچه برای تو نیک نیست تو برای دیگران نیک مپندار (پس از اسلام این گفته به کتب بزرگان اسلام نیز رفته است). هرکس با تو با کینه و خشم رود هر آئینه از او دوری گزین. چندان که میتوانی مردمان را از سخن خود مرنجان پس نیک سخن گوی. به پیران و بزرگان تندی مکن و آنان را ریشخند مکن. چرا که تو نیز روزگاری چنین خواهی شد. هیچگاه در مهمانی, انجمن ها و بزم ها بالای مکان منشین و آنرا به بزرگان ده.

افلاطون در کتاب قوانینش می گوید: پارسیان (ایرانیان) اندازه میان بردگی و آزادگی را نگاه می داشتند. از اینرو نخست خود آزاد شدند و سپس سرور بسیاری از ملتهای جهان شدند. در زمان او (کورش بزرگ) فرمانروایان به زیر دستان خود آزادی میدادند و آنان را به رعایت قوانین انسان دوستانه و برابری ها راهنمایی میکردند. مردمان رابطه خوبی با پادشاهان خود داشتند از این رو در موقع خطر به یاری آنان میشتافتند و در جنگها شرکت میکردند. از این رو شاهنشاه در راس سپاه آنان را همراهی میکرد و به آنان اندرز میداد. آزادی و مهرورزی و رعایت حقوق مختلف اجتماعی به درستی انجام میگرفت.

در کتاب دینی ایران باستان ویسپرد بند 1 کرده 15 آمده است: همواره در انجام کار نیک و دستگیری از بینوایان و بیچارگان استوار و ثابت قدم باش.




---------------
همراه باشید, ادامه دارد ...

[Alireza_Kh]

جایگزینی نام ایران به جای پرشیا (بخش دوم)
-----------------------------------




سبب این بود که هنگامی که دولت هخامنشی را در سال 550 پیش از میلاد یعنی در 2484 سال پیش کوروش بزرگ پادشاه هخامنش تشکیل داد و تمام جهان متمدن را در زیر رایت خود گرد آورد چون پدران وی پیش از آن پادشاهان دیاری بودند که آن را « پارسا » یا « پارسوا » می گفتند و شامل فارس و خوزستان امروز بود مورخین یونانی کشور هخامنشیان را نیز بنا بر همان سابقه که پادشاهان پارسی بوده اند «پرسیس » خواندند و سپس این کلمه از راه زبان لاتین در زبان های اروپایی به « پرسی » یا « پرسیا » و اشکال مختلف آن در آمد و صفتی که از آن مشتق شد در فرانسه « پرسان » و در انگلیسی « پرشین » و در آلمان « پرزیش » و در ایتالیائی « پرسیانا » و در روسی « پرسیدسکی » شد و در زبان فرانسه « پرس » را برای ایران قدیم پیش از اسلام ( مربوط به دوره هخامنشی و ساسانی ) و « پرسان » را برای ایران بعد از اسلام معمول کردند.

تنها در میان علما و مخصوصا مستشرقین معمول شده که کلمه ایران را برای تمام علوم و تمدن های قدیم و جدید مملکت ها و نژاد ها به کار بردند و از آن در فرانسه « ایرانین » و در انگلیسی « ایرانیان » و در آلمانی « ایرانیش » صفت اشتقاق کردند و این کلمه را شامل تمام تمدن های ایران جغرافیائی امروز و افغانستان و بلوچستان و ترکستان (تاجیکستان و ازبکستان و ترکمنستان امروز) و قفقاز و کردستان و ارمنستان و گرجستان و شمال غربی هندوستان دانستند و به عبارت آخری یک نام عام برای تمام ممالک ایرانی نشین و یک نام خاص برای کشوری که سرحدات آن در نتیجه تجاوزهای دول بیگانه از شمال و مشرق و مغرب در نیمه اول قرن نوزدهم میلادی تعیین شده بود وضع کردند.

اما کلمه ایرانی یکی از قدیم ترین الفاظی است که نژاد آریا با خود بدایره تمدن آورده است این شعبه از نژاد سفید که سازنده تمدن بشری بوده و علمای اروپا آن را به اسم هند و اروپایی ویا نزاد هندو و ژرمنی و یا هند و ایرانی و یا هند و آریائی خوانده اند از نخستین روزی که در جهان نامی از خود گذاشته است خود را به اسم آریا نامده و این کلمه در زبان های اروپائی « آرین » به حال صفتی یعنی منسوب به آریا و آری متداول شده است.

این نژاد از یک سو از سواحل رود سند و از سوی دیگر تا سواحل دریای مغرب را فرا گرفته یعنی تمام ساکنین مغرب و شمال غربی هندوستان و افغانستان و ترکستان و ایران و قسمتی از بین النهرین و قفقاز و روسیه و تمام اروپا و آسیای صغیر و فلسطین و سوریه و تمام آمریکای شمالی و جنوبی را به مرور زمان قلمرو خود ساخته است تمام زبان های ملل مختلف آن با یکدیگر روابط و مناسبات گوناگون دارد. مام مظاهر فکر و تمدن آن با یکدیگر مربوط است. داستان ها و معتقدات آن همواره با یکدیگر پیوستگی داشته و همواره کره زمین مظهر خیر و شر آن بوده است. در اوستا که قدیم ترین آثار کتبی این نژادست ناحیه ای که نخستین مهد زندگی و نخستین مسکن این نژاد بوده است به اسم « ایران وئجه » نامیده شده یعنی سرزمین آریاها و نیز در اوستا کلمه « ابریا » برای همین نژاد ذکر شده است. همواره پدران ما به آرائی بودن می بالیده اند چنان که داریوش بزرگ در کتیبه نقش رستم خود را پارسی پسر پارسی و آرائی ( هریا ) از تخمه آریائی می شمارد و بدان فخر می کند.

در زمانی که سلسله هخامنشی تمام ایران را در زیر رایت خود در آورده معلوم نیست که مجموعه این ممالک را چه می نامیده اند زیرا که در کتیبه های هخامنشی تنها نام ایالات و نواحی مختلف قلمرو هخامنشی برده شده و نام مجموع این ممالک را ذکر نکرده اند. قطعا می بایست در همان زمان هم نام مجموع این ممالک لفظی مشتق از آرای باشد زیرا که تمام ساکنیت این نواحی خود را آریائی می نامیده اند و لفظ آریا در اسامی نجبای این ممالک بسیار دیده شده است. قدیمی ترین سند کتبی که در جهان موجود است و ضبط قدیم کلمه ایران در آن می توان یافت گفته آرا نوستن جغرافیادان معروف یونانی است که در قرن سوم پیش از میلاد می زیسته و کتاب وی از میان رفته ولی استرابون جغفرافیادان مشهور یونانی از آن نقل کرده و وی آن را « آریانا » ضبط کرده. از این قرار لااقل در دو هزار و دویست سال پیش این کلمه معمول بوده است.



---------------
همراه باشید, ادامه دارد ...

[Alireza_Kh]

عمارت تاج محل در هند در اين روز از ماه ژانويه سال 1653 ميلادي تكميل شد. «شاهجهان» امپراتور تیموری وقت هند (و به قول اروپاییان؛ مغولی) تصميم به ساختن چنين عمارتي را به ياد بود همسر خود ــ ممتاز محل ــ گرفته بود كه در اثناي وضع حمل چهاردهمين فرزند خويش درگذشته بود. كار ساختن اين عمارت زيبا پس از دعوت از استاد عيسي معمار بزرگ ايراني به هند از سال 1631 آغاز شده بود.

استاد عيسي براي ساختن اين عمارت باشكوه دهها معمار و تزيين كار از ايران (و عمدتا از شهرهاي اصفهان، كرمان و شيراز) به هند برده بود. بيشتر تزيين كاران از شيراز بودند. قسمتي از سنگهاي مرمر از ايران ـ معادن كوه هزار واقع در شهر «راين» استان كرمان ـ و نیز ايران خاوري [سرزميني كه انگليسي ها بعدا نامش را افغانستان گذارده اند و در آن زمان قطعه خاوري ايران بود] به محل حمل شده بود. چند قلم ديگر از مصالح ساختماني نيز از ايران بود. استاد عيسي در طرح اين ساختمان همه نمونه هاي معماري خاور ميانه را بكار گرفته است تا عمارت كاملا اصالت خاورميانه اي داشته باشد، نه هندي (آسياي جنوبي).

سلطه تیموریان بر هندوستان بنا به مصالح و با کمک دولت صفویه ایران صورت گرفت و امپراتوران تیموری هند که فارسی را زبان دولتی خود کرده بودند تا نیمه قرن 19 و زمان تکمیل تسخیر هندوستان توسط انگلیسی ها، بر این شبه قاره حکومت می راندند. دولت صفویه ایران با هدف دور ساختن تیموریان از قلمرو ایران کمک کرده بود که هندوستان را تصرف کنند و تیموریان که در منطقه فرارود با ورود ازبکان رو به رو شده بودند از انتقال به هندوستان استقبال کرده بودند. «بابر» نخستین امیر تیموری بود که دولت صفویه ایران وی ترغیب به لشکرکشی به هندوستان کرده بود. «بابر» در آن زمان در کابل می نشست که دولت صفویه مایل به ادامه ماندن او در خاک ایران نبود.

[Alireza_Kh]

هزار و 756 سال پیش ارتش ایران از جنگ افزار شیمیایی استفاده کرد
-------------------------------------------------------------------------



گزارش جامع همراه با عکس و ویدئو درباره نخستین بکارگیری گاز خفه کننده و سلاح شیمیایی در جنگ که یکم ژانویه 2009 در نشست انستیتوی باستان شناسی آمریکا در شهر فیلادلفیا مطرح شده بود 21 ژانویه آن سال! در رسانه ها انتشار یافت. این گزارش توسط دکتر سایمون جیمز Simon James باستانشناس انگلیسی، همکار موزه بریتانیا و استاد دانشگاه لیسستر Leicester تهیه و ارائه شده بود. وی که دنباله بررسی های دهه های 1920 و 1930 باستان شناسان فرانسوی ـ آمریکایی را در سوریه و ترکیه و بویژه منطقه « دورا ـ اوروپوس» گرفته است ثابت کرده است که ارتش ایران در زمان شاپور یکم ـ شاه ساسانی، درجریان پس گرفتن شهر «دورا» در کنار فرات (واقع در سوریه) که باروی مستحکمی داشت از رومیان، از گاز خفه کننده استفاده کرده بود. به این ترتیب تاریخ استفاده از سلاح شیمیایی به سال 256 میلادی (1756سال پیش باز می گردد) که تاریخ بکارگیری آن را از دوران جنگ جهانی اول نوشته اند.

بازپس گیری «دورا» بود که والریانوس امپراتور وقت روم را به جنگ با ایران برانگیخت که در این جنگ که دومین جنگ ایران و روم در زمان شاپور یکم بشمار می رود والریانوس با ژنرالهایش و چهل تا شصت هزار لژیونر اسیر شدند، والريانوس در برابر شاپور یکم يکم زانو زد و امپراتوری روم تحقیر شد. تصویر والریانوس که در برابر شاپور یکم زانو زده است در نقاطی از ایران بر کوه نقش شده است تا ایرانیان نسل های بعد نسبت به وطن خود که چنان قدرت نظامی داشته افتخار و مباهات کنند.

طبق گزارش دکتر جیمز به نشست «ای. آی. ای AIA»، یگانهای مهندسی ارتش ایران برای ورود به دژ «دورا Dura» دست به ساختن تونلهای زیر زمینی زدند و این کار را از داخل چادرهای خود آغاز کردند تا نظامیان رومی متوجه فعالیت آنان نشوند. مقطع این تونلها دو متر در دو متر بود. اتفاقا رومیان نیز همزمان به همین فکر افتاده بودند و ایرانیان هنگامی متوجه این فعالیت آنان شدند که یکی از تونلها پس از 11 متر کنده شدن به تونل رومی ها برخورد کرد. جنگ در تونلهای دو متری با شمشیر و نیزه امکان نداشت و در اینجا بود که مهندسان ارتش ایران یک ماده قابل اشتعال و دودزا و خفه کننده را که از ترکیب قیر (بیتومن ـ نفت خام) و سولفور (گوگرد) ساخته بودند به درون تونل (نقب) منتقل و با پرتاب شعله، آتش زدند و پس از خفه شدن رومی ها و انتقال هوای تازه، از آن طریق وارد دژ شدند و آن را گشودند و بارویش را تخریب کردند که آثار آن باقی مانده است. در بررسی های باستانشناسی دهه 1930 بقایای اجساد 20 لژیونر رومی و جنگ افزارهای آنان در یکی از این تونلها به دست آمد.

تحقیقات تازه دکتر جیمز و آزمایش استخوانهای لژیونرهای رومی در لابراتوار، خفه شدن آنها و نوع گاز خفه کننده را به دست داده است. تسلیحات و آموزش ارتش ایران در جهان باستان در برهه هايي از تاريخ برتر از ملل دیگر بود و بهرام چوبین (ژنرال بنام ایرانی) در جنگ بلخ از نوعی سلاح مشابه راکتهای امروز استفاده کرده بود. با وجود این، بزرگترین جنگ افزار ایرانیان در طول تاریخ، ناسیونالیسم توفنده ایرانی بوده است که بنظر مي رسد دارد دوباره زنده می شود.

نقل از روزنامک

[Alireza_Kh]

داستان استر, دروغ یا واقعیت (بخش سوم)
------------------------------



از طرفی در روایت اول به گونه ای گفته میشود که گویا خشایار شاه و دیگران از اینکه ملکه شاهنشاه یک یهودی با دین و نژدای متفاوت است باخبر است و مشکلی در این قضیه نیست اما در روایت دیگر گفته شده که کسی از هویت واقعی آنان باخبر نبوده و اگر نخواهیم اغراق کنیم باید بگوئیم که روایت اول بیشتر مایه ی تخیل دارد تا روایتی که واقعا اتفاق افتاده است!

لازم به ذکر است که در روزگاران گذشته بسیاری از کارها دور از شان شاه بوده مثلا یکی از آنها ازدواج با اقارب بوده و البته باز هم این اصل در عهد هخامنشیان به دست شاهان هخامنشی پس از داریوش بزرگ شکسته میشود و با اقارب خویش ازدواج مینمایند هرچند چندان خوشایند موبدان و دیگران نبوده اما چون شاه بوده این کار به نحوی لاپوشانی شده و البته باید گفت که شرائط حائز شدن ملکه نیز به همین راحتی ها نبوده و برای ملکه شدن باید شاخص های زیادی داشت که در بین اینها مطمئنا اریایی بودن و متعلق به قوم اریا بودن و دینی یکسان با آنان داشتن یک اصل تاریخی است و حال چگونه است که استر با ابراز هویت خود به راحتی ملکه میگردد؟!

البته توضیحاتی دیگر نیز در انتهای این مطلب هست که شما را با شرائط ازدواج خشایار شاه با استر واضحتر بیان میکند و شاید بشود استثنائی قائل شد اما در کل باید گفت مورخان بیشتر این روایت را قبول دارند که کسی نمیدانسته هویت اصلی استر چیست و کیست؟ و به قولی برای او هویت سازی کرده اند هرچند بعدها هم که مشخص میگردد، مثل ازدواج با اقارب این اصل و سنت نیز از بین می رود.

در نکته ی شک برانگیز دیگر این مورد را باید گفت که چگونه است خشایار شاه باد به هرجهت بوزد به ان جهت گام میگذارد؟!
چرا به سادگی تقاضای هامان را قبول میکند؟! چرا تقاضای استر را میپذیرد؟!
چگونه است که حکم قتل هامان را میدهد؟!

شاید بشود گفت که مردخای چون مورد عنایت قرار گرفته چنین شده است اما لازم به ذکر مینمایم که منبع موثقی موضوع توطئه را تایید نکرده است (به غیر از تورات) و ما تنها شاید بتوانیم بر حسب تجزیه و تحلیل و سیر منطقی حدسی نزدیک به واقعیت بزنیم.

باید گفت از طرفی اولا اگر شاه مردخای را مورد عنایت قرار داده هامان چگونه او را راضی به این کار میکند؟ ایا خشایار شاه نمیدانسته که مردخای یک یهودی است؟ مگر در ابتدای روایت گفته نشده که خشایار شاه از هویت او مطلع است؟ دلیل ضیافت ها چیست که مدام خشایار شاه به آنها دعوت می شود؟ و سوالهای دیگر از این دست.

به راحتی میشود هزاران اما و اگر آورد که با صدها دلیل میشود آنها را رد کرد اما در نهایت یک موضوع حاصل میشود و آن این است که روایت اول بیشتر مغرضانه به نفع یهودیان نوشته شده و نقش آنان را خوب نشان داده و هامان را یک انسان ستیزه خو که در نهایت به خاطر همین موضوع هم جانش را از دست میدهد.

اما در روایت دوم ما با داستانی متفاوت مواجه میشویم و آن این است که نه تنها هامان یک وطن پرست بوده بلکه خیرخواه نیز بوده و به قصد از بین بردن دست های دیگر قدرت وارد کارزار میشود و البته باید گفت که این موضوع با توجه به اوضاع بد ایران در آن زمان تا حدودی درست تر به نظر میرسد، بر طبق شواهد و گفته ها دست های بسیاری در دربار ایران بوده اند که دخالت های بی جا میکرده اند و لازم به ذکر است که هرکسی به فکر آسایش خود بوده و چون ایران امپراطوری بزرگی بوده با تنوع قومیتی و دینی زیاد برای همین کسی که به مقامی دست میافت به فکر قوم خود بود و باید علاوه بر این به نقش رو به فزونی حرمسرا اشاره کرد که سرانجام از زمان اردشیر دراز دست به بعد نقشی غیرقابل انکار در ایران میگیرد و البته هرحکومت رو به زوالی چنین میشود.

البته لازم میدانم به این نکته نیز اشاره نمایم که در بعضی روایات هامان را یک عرب عماقله میدانند و در روایاتی شبیه به روایت دوم نیز بعضی مورخین او را عرب عماقله میدانند و برخی دیگر از بزرگان سلسله هخامنشی.
در کل باید بگویم که ابهامات بسیار است و در روایت اول بسیار بیشتر از روایت دوم.
هرچند در روایت دوم گفته شدن اینکه تعداد زیادی ایرانی کشته شده اند مایه ی بحث بسیار است و عده ای بر این عقیده اند که این موضوع بزرگنمایی شده و کسانی خواهان جلوه دادن تصویری بد از یهودیان هستند همانطور که میتوان گفت روایت اول خواهان جلوه دادن تصویری بسیار بیشتر از واقعیت از یهودیان به عنوان انسانهایی خوب است! که هیچ تقصیری ندارند!




---------------
همراه باشید, ادامه دارد ...

[Alireza_Kh]

پورپیرار، تحریف یا واقعیت تاریخ؟ (بخش دوم)
--------------------------------------------------




پاسخ پورپیرار درباره کنار گذاشتن بخش بزرگی از منابع تاریخ باستان، این است که چون سه منبع متفاوت که هیچ پیوندی با هم ندارند کلیات هم را تایید میکنند، حق نداریم یکی یا دو تا از آنها را نادیده و به کل جعلی بپنداریم. بله تاریخ یونانی خیلی دیر روی میز کار گذاشته شد و معلوم نشد که ناگهان از کجا پیدایش شد؟ ولی اگر ذهن خود را از تئوری توهم توطئه آنهم در این سطح وسیع خالی کنیم، نمیگوییم که جریانی در جهان ناگهان به ذهنش رسید که بنشیند این انبوه از آثار تاریخی یونانی را بنگارد و پخش کند!!. آنهم امروز که آثار باستانشناسی یافت شده. آثار باستانشناسی در زمانها و مکانهای گوناگون یافت شده و به دست دانشمندان متفاوت از دانشگاههای کشورهای متفاوت بررسی شده و بر سر نتایج آن بحثهایی به شدت پیچیده و تند انجام شده. چگونه میتوان گفت که همه این پژوهشگران یا به عمد از جایی دستور میگرفتند تا به تحریف و جعل بپردازند و یا گول دستهای پنهان را میخوردند؟!

پورپیرار میگوید بیشتر ایرانشناسان و باستانشناسانی که در ایران کار کردند یهودی بودند. آنگاه نتیجه میگیرد که یهودیان برای تحریف تاریخ و پوشیده ماندن جریان، به ایرانشناسی و خاورشناسی روی آورده و همه عمر خود را گذاشتند. بله ارنست هرتسفلد که کاوشهای تخت جمشید و چندین سایت باستانی در ایران و میانرودان را مرهون زحمات او هستیم، یهودی آلمانی بود. ولی چنین نیست که همه ایرانشناسان و خاورشناسان یهودی بوده اند!!. دانشگاه شیکاگو چه پیوندی با یهودیان دارد؟

بله در میان نخستین ها، یهودیان را زیاد میبینیم. ولی هرچه گذشته نقش آنان کمتر و نقش پژوهشگرانی با دیدگاههای گوناگون از ملتهای گوناگون بیشتر شده است. و سخن از اینکه آژانس یهود این همه هیئت باستانشناسی در زمانها و مکانهای متفاوت در 150 سال گذشته را در کنترل خود داشته باشد، خنده آور است.




----------------------------
همراه باشید, ادامه دارد ...

[Alireza_Kh]

ریشه و تبار مردم آذربایجان (بخش نخست)
--------------------------------------------------


مردم آذربايجان همان گونه كه نام سرزمينشان نشان مي‌دهد، مردماني هستندايراني نژاد (آريايي نژاد). نام آذربايجان از آتروپات سردار هخامنشي كه آذربايجان را از چنگال اسكندر رهاند و تا ساليان دراز خود و خاندانش سر رشته‌دار اين سرزمين بودند، گرفته شده. اين سرزمين پيش از آتروپات، ماد خرد ناميده مي‌شدي.

«استاد پورد اوود» در معني آتروپاتكان مي‌گويد: «نام آتروپات، نامي است كه به گستردگي در ايران باستان به كار گرفته مي‌شد، از دو بخش درآميخته آتر (آذر) و پات كه اسم مفعول از مصدر پا كه در اوستا و پارسي باستان به معني نگاه داشتن و پاس داشتن و پناه دادن، بسيار به كار رفته و همين واژه است كه در پارسي، پاييدن شده است. جزو كان كه در آتروپاتكان و آذرپادگان افزوده شده، همان است كه در بسياري از نام‌هاي ديگر سرزمين ايران هم ديده مي‌شود مانند گلپايگان (گلبادگان)»

آذربايجانيان فرزندان مادان آريايي‌اند، همان قومي كه كردان و لران امروزي بازماندگان اينانند، اينان تا سده‌هاي اخير، گويش آذري خود را به سختي در برابر تركتازان نگه داشته، اما در پايان،‌دگرگوني‌ها به گونه‌اي شد كه دگر توانايي در برابر اين يورش بيرحمانه را از كف دادند، بدين گونه كه...

تركان كه ايل‌هاي دام‌دار و كوچ نشيني بودند، در زمان سلجوقيان به هوس چمنزارهاي خرم و سرسبز آذربايجان به آن جا درآمدند، و با پيشي گرفتن ايل‌هاي ترك در آذربايجان و سپس در هنگامه‌ي مغولان- كه زبان ايشان از زبان تركان جدا بود اما ايشان نزديكي بيشتري به تركان داشتند تا به ايرانيان هم‌چنين برخي از لشگر آن‌ها نيز ترك بود- كه در آذربايجان نشيمن گرفته و مراغه و سلطانيه و تبريز را به پايتختي برگزيدند و راه را براي تركتازي تركان باز نمودندي و بوميان شهر آيين (متمدن) آذربايجان را كه بيشتر كشاورز بودند، زير يورش آن‌ها قرار گرفتند و به سبب نيازي كه بوميان براي رابطه با مهاجمان سر رشته‌دار داشتند، كم كم واژگان تركي به گويش آذري راه يافتند و با گذشت زمان از يك سو با قدرت گرفتن هرچه بيش‌تر مهاجمان و كوچ‌هاي گله‌اي پي در پي آنان به آذربايجان و از سوي دگر با زير دست رفتن بوميان و رو به سستي نهادن ايرانيان، با اين حال نزديك به 700 سال به درازا كشيد تا زبان تركي بتواند، آذري را كنار زند. اين يورش و كنار زدن تركي، آذري را، نخست در بيرون از شهرها آغاز گرديد، ولي كم كم به شهرهاي بزرگ نيز رسيد، به گونه‌اي كه زكريا بن محمد قزويني در كتاب «آثار البلاد» كه در سال 674 هجري در زير عنوان تبريز نوشته: «منجمين گفته‌اند كه تبريز را از تركان آفتي نخواهد رسيد، چه طالع آن شهر عقرب است و مريخ صاحب آن است و تاكنون حرف ايشان راست درآمده است، چه از جميع بلاد آذربايجان هيچ شهري از دستبرد تركان محفوظ نمانده است جز تبريز».




----------------------------
همراه باشید, ادامه دارد ...