تاپیکی برای تشکر اعضا از همدیگر

[mallarme]

سلام
بی گمان انسان در طول زندگیش با افراد بسیاری آشنا می شود که باعث ارتقای فکر و روحش می شود.

اگر از هر انسانی، حتی همانی که از شما متنفر است نیاموزی ، زندگی کردن یک رویه بدون ارتقا و تعالی خواهد بود.

پدرم از وقتی به خاطر دارم تاکنون ، همیشه تأکید میکرد قدرشناس بودن یک موهبت است که ممکن است در مواجه با فعالیتهای خودت آن را نبینی اما دلیل نمیشود که تو در برابر فعالیت ها، راهنمایی ها و هر آنچه که از هر کسی می آموزی قدرشناس و سپاسگزار نباشی............


به عادت آنچه که از یگانه پدرم آموختم، همیشه در برابر هر آن کسی که به من چیزی آموخت یا راهی روشن را نشان داد، تواضعم را حفظ میکنم .....


من عادت دارم به یادداشت خاطرات زیبایم.

در این انجمن مطالبی نوشتم که هیچ جا آنها را ننوشته ام ............

اولین بار خاطره کسی را گفتم که به من قدرت پرسش کردن ، شک کردن و نترسیدن از فهمیدن را آموخت.

بار دوم از کسی نوشتم که به من ایمان حقیقی را نشان داد.

این بار سوم است که میخواهم از فرد و افرادی از همین انجمن قدرشناسی کنم که به من جرات فعالیت کردن را آموخت و آموختند....


(البته ناگفته نماند ایشان به من گفتند تشکر کردن از من بزرگ ترین اشتباه تو خواهد بود ..............
من دوست دارم اشتباه بزرگم ادای احترام و ادب و تشکر به ایشان باشد....)



وقتی یک نوجوان بودم، با وجودیکه مباحث راز و فکر و .....در کار نبود ، همیشه خودم را موفق میدیدم و در رویاهایم به راحتی مدارج علمی رو طی میکردم و خوشحال که در بعد از سی سالگی در بهترین موقعیت قرار گرفتم.


یک وقفه کوتاه در قبولیم در رشته شهری که مورد انتخابم بود باعث شد سراغ هنر برم.....چیزی که رویش هیچ تصوری نداشتم.

بعد از اینکه در بر خی رشته های هنری به مرحله قابل قبول برای زدن نمایشگاه رسیدم، سیر قبولی های متعدد دانشگاه شروع شد و...........

اما چندسال بعد به دلیلی شاید واهی بعد از اتمام تحصیلات و نمایشگاه هایم، دچار وقفه بدی شدم....

روح و جسمم شروع به فرسوده شدن گرفت......هر روزم بدتر از دیروز می شد و دیگر انرژی و هیجان و موفقیت های گذشته از دسترسم خارج شدند.......

میدانید چه حسی داشتم؟
حس انسانی که ناگهان در مطلع پیروزی، زمین میخورد و آنقدر عاجز میشود که نمیتواند دست به زانویش بگیرد و از جا برخیزد نگاهش به فاصله کمش تا موفقیت است گذشتن خیلی از افرادی که بسیار عقب تر از او بودند......


همه ذهنم درگیر مسأله ای شده بود که خواست خداوند نبود، اما من برایش میجنگیدم و میجنگیدم و هر روز خسته تر از روز قبل میشدم آنقدر که به بیماریم انجامید.....

و خدا با من بود هرچند من با او نبودم.


ابتدا نفر اول باعث شد یاد بگیرم جسورانه تر زندگی کنم و حرفم رو بزنم....میگفت مغزت را چون بدنت ورزش بده با دانستن با پرسش کردن با دیدن و دقیق بودن......میگفت نگاهت را با تغییرات چنان وفق بده تا کوچکترین تغییر که دیده هم نمیشود حس کنی...............
با وجودیکه دین خاصی داشت، بزرگترین درسی که به من داد صداقت بود و رعایت اصول تحقیق علمی..... میگفت تحت هیچ شرایطی صداقتت را از دست نده حتی اگر در تاراج تهمت و قضاوت ها بودی. ایشان الان انگلستان هستند.....


سپس با نفر دوم آشنا شدم که راه آرام تر بودن و چگونگی طالب شدن خواسته هایم را نشانم داد....به من آموخت چگونه خدا را احساس کنم.... ایشون اکنون یکی از موفقترین اساتید دانشگاه تهران هستند........


من آرام شدم و کنکاش گر و تا حدی جسور در گفتارهایم........

اما هنوز پاهایم توان حرت نداشتن و دستانم دیگر معجزه خلق نمیکردن ........

نمیفهمیدم اشکال کارم چی بود.

که آشناییم با دوست سوم، باعث شد حرکتم را دوباره شروع کنم

آشنایی من با ایشون دقیقا یک هفته بعد از شروع فعالیتم در این انجمن رخ داد یعنی مهرماه......اولین نفری بودند که در این انجمن سعادت آشنا شدن را یافتم.
برای بانک اطلاعاتیشون فهمیدند من اندک توانایی دارم که خاموش شده است......

با نقدهای خوب و مهمتر تشویق های مستمرشان باعث شدند، دنبال راه های جدید در هنرم باشم و دوباره شروع کنم.

آقای یوسف عزیزی ، به احترام شما همیشه سرم را فرو میآورم ..... بابت همه چیز بی نهایت و به غایت سپاسگزارم ....

من حرکتی جدید رو شروع کردم با لطف ایشان و تشویق هاو ایده های خوبشون.

این روزها باز شدم همون دختر 18 ساله ای که در رویاهایش زیباترین روزها را میدید، بی آنکه کتابی خاص راجعش خوانده باشد......اینکه آیا این کار مرا به سمت پول سوق میدهد یا خیر، تا حد کمی مهم هست ...آنچه که مهم ترست لذت انجام این کار است

و خیلی اهمیت دارد کار کردن توام با عشق ورزیدن و لبخند زدن باشد.


در نهایت:

صادقانه میگویم این افراد در انجمن آقای کاظمی گرامی؛ که افتخار آشنا شدن با آنها را داشتم در شروع دوباره تلاشهای من سهیم بودند....


آقا بهداد پرتلاش (با معرفی کتاب معجزه)...

آقای قربانی بسیار خوش اخلاق (اولین نامه ارزشمند را ازایشان داشتم که به من گفتند هدفت را مشخص کن و از خودت بپرس چرا توی این انجمنی).....

آقا پارسای مهربان که نهایت لطفشون رو بارها مشاهده کردم ........

آقای رضایی بزرگوار که اولین ملاقاتم با ایشان و گفتارهایشان بسیار انرژی بخش بود......

آقای گلدمن گرامی بابت حرفهای منطقیشان راجع بنده حقیر......

[color=#000080]و نقدها و همه ی انرژی های بسیار خوب استاد بزرگوارم آقای قربانیان عزیز...
ادب و احترام مرا بپذیرید .......


اینکه بالاخره توانستم از جایم بلند شوم را [b]مدیون لطفی میدانم از خداوند که مرا با شما دوستانم در این انجمن آشنا ساخت.......


دیگر وقت آن رسیده من هم تمام فعالیت های مجازیم را به کمتر از نصف کاهش دهم....


مناجات امیدواران، مناجات همراهم خواهد بود.....
خدایا هنگامی که کسی به تو روی می آورد او را به خود نزدیک میکنی و میان خود با او فاصله ای نمی گذاری و آنگاه که آشکارا تو را نافرمانی میکند، گناهش را پنهان داری و چون به تو توکل کند او را کفایت کنی...کیست که با دل امیدوار در پیشگاهت بایستد و تو به او احسان نکرده باشی؟

تویی که عیوب ما را میپوشانی و همیشه مهربان تر از پدر و مادر ما را نظاره گری.....
آیا شایسته است نومید از درگاهت بازگردم؟