درد دل با موضوع محرم

[ahmad rezaee]

در باب اهلبیت همیشه بزرگان و حتی پیامبر فرموده اند عارف به حق ایشان باشیم ، یعنی چه ؟ یعنی اینکه معرفت و شناخت واقعی نسبت به ائمه اطهار و خصوصاً امام حسین (ع ) پیدا کنیم که این معرفت ، ادب نیز به همراه می آورد .

در طرز رفتار عارفان و مراجع و بزرگان دقیق شوید خواهید دید با چه ادبی و چه خضوعی و بدون کوچکترین اسائه ادبی تعزیه داری می کردند و مقتل می خواندند . در مجالسی که آنها بر پا می کنند همیشه مکتب و ادبستان و کلاس شناخت بوده است تا کلاس آواز .


من به شخصه به جهت اینکه پدرم از مداحان اهل بیت بوده و بنا به بسیاری از نا ملایمتی ها و خارج شدن بسیاری از جرگه ادب و متانت ، دیگر فقط برای دل خودش نوحه می خواند ، از کودکی در مجالس عزاداری امام حسین آنهم در میان آذری زبانان که در عزاداری امام حسین شهره اند ، افتخار پا مجلس و کفش جفت کن عزاداران بوده ام .

در آن زمانها در مجالس ، رسم ها بود که الان بسیار کمرنگ شده است ، اول اینکه جای بزرگان و روضه خوانها ی قدیمی محفوظ و مشخص بود ، در این مراسم ادب بسیار بالا بود و بزرگان و پیر غلامان احترامی ویژه داشتند ، کسی از مداحان تازه وارد بی اذن نمی خواند و در محضر آنها تنها درس پس میداد ، اولین چیزی که می آموختند ، خضوع و خشوع و احترام به ساحت ائمه اطهار بود .


فخری به داشتن صدای زیبا نبود و تمام اهمیت در بیان معرفت امام بود . چه بسیار دردمندانی که در این مجالس شفا گرفتند و چه بسیار حوائجی که با توسل اجابت شد و چه کمکهایی که بی ریا و بی دریغ برآورده می شد .

اکنون تنها افسوسی بر جاست که صوت خوشاهنگ مداحی لرزه بر جان نمی اندازد و هر جایی تکیه ای بر پاست که تنها صدای ظبط شده ای فریاد می زند (( حسه - حسه - حسه - حسه .....................................))