در گذر تاریخ و فرهنگ ملی

[Alireza_Kh]

امروز می خواهم درد و دلی با شما دوستان گرامی و بزرگوار داشته باشم. سخنم راجع به ایران است. ایرانی که تنها "تمدن غنی و با فرهنگ و ادبیات کهنش" گوش مردمانش را پر کرده اما همین مردم با این تاریخ و فرهنگ غریبند.

این سخنان تکراری است اما دوست دارم بار دیگر آن را تکرار کنم شاید تنها به این دلیل که یادمان نرود که هستیم و جایگاه ما در کجای تاریخ است و باید چه باشیم. امروز اگر از کودک و نوجوان و حتی جوان ایران پرسیده شود دوست دارای چه کسی باشی, می گوید: دوست دارم جومونگ باشم،یا زورو یا رابین هود ... و دختران ایرانی هم دوست دارند قهرمان فیلم های ژاپنی و کره ای شوند به مانند "اوشین" یا "یانگوم", و این درد بسیار دارد. دردی که همراه با شرمندگی است.

اینک می خواهم بپرسم چند تن از بانوان ایرانی به راستی با سجایای اخلاقی و دلاوریهای گرد آفریده و تهمینه یا یوتاب از بانوان اساطیری ایران آشنا هستند؟ چند زن وجود دارد که بداند زنان در باستان ساخت و ساز نظام مدیریتی گذشته حتی زمانیکه تخت جمشید را می ساختند چقدر سهم داشته و در این کاخ بزرگ گاهی به عنوان مسئول و سرکارگر فعالیت کرده اند. چند زن ایرانی وجود دارد که بداند زنان در ایران باستان استاد آشپزی، متخصص شناخت گیاهان دارویی و طبی بوده اند. چند زن ایرانی وجود دارد که بداند سهم 8 سال دفاع مقدس نصیبی از قسمت زنان رزمنده ما بوده است که تا آخرین لحظه زندگی در صفوف مقدم آبادان و اهواز و خرمشهر مسئولیت مهمات رسانی به زرمندگان را به عهده داشته اند و حتی با تبر از لشکر بعثی ها کشته اند.

اصلا زنان و مردان امروز ایران چقدر از آداب و رسوم و دلاوریها و شجاعت های گذشته ی خود آگاهند. تحقیق به دست آوردن آمار در زمینه فوق هیچ چیز جز شرمندگی برای ما نخواهد داشت. اما دلیل این شرمندگی از کجاست؟!، شاید عده ای بگویند یکی از آنها صدا و سیمای ماست!, دیگری آموزش و پرورش ما, دیگری سازمان میراث فرهنگی ما ووو ...، من هم اینها را تایید می کنم و برای تایید این موضوع تنها کافی است یک هفته پای برنامه های تلویزیون بنشینید تا متوجه این نکته پر راز و رمز شوید. و بقیه هم به همین صورت,... اما می خواهم بپرسم در اینجا خود ما چه کاره ایم؟!, بلی سخن من خود شما خواننده گرامی است که برای خواندن این تاپیک در اینجا حضور دارید. آیا ما مردم تلاش کرده ایم که فرهنگ و تاریخمان را بشناسیم و فرزندان و جوانان آینده دار و آینده ساز این مرز و بوم را آگاه سازیم. اگر پاسخ به این سوال منفی است باید پرسید علت این نقش کم رنگ ناشی از چیست؟!

در این زمان شاهد خواهید بود که زنان هندی و چینی و ژاپنی، کره ای و غیره با چه شجاعت و حوصله ای زندگی خود را از هفت خوان به سلامت عبور می دهند و شما خواهید دید که جنگجویان یونانی و رومی و سامورایی با چه دلاوری از خاک سرزمین خود دفاع می کنند. آن هم یونان و روم که بخش عظیم از فرهنگ خود را از ایران دارند. یونان و روم که بخش زیادی از راه و روش های جنگی را از ایران آموخته اند. اما در این هفته کسی نیست که به شما بگوید زنان و مردان و کودکان در ایران چگونه زیسته اند و چه کشیده اند که همین خاک و دین و آیین و فرهنگ حال حاضر به ما رسیده است. هیچ کس نیست که بگوید چه اتفاقی افتاده که ما احساس پوچی و کمبود میکنیم و برای جبران این حس, دست به دامن فرهنگ ها و آداب و رسوم کشورها و اقوام دیگه شده ایم؟ آیا اصالت فرهنگی و بن مایه های ارزش های اجتماعی بومی ما, چیزی برای ارائه به نسل جدید ندارن؟ هیچ کس نیست که نامی از شاعران و نویسندگان ژرف اندیش دوران باستان و آلان داشته باشد و بگوید که ادبیات ایران چگونه بر ادبیات اروپاییان سیطره داشته است و بیشتر آثار بزرگان ادبیات غرب مثل منتسکیو و دانته و گوته و فیلسوفان مشهور دیگر از فلسفه شرقی و اسلامی و ایرانی سیراب شده است.

حقیقت در این است که ما در کنار کوه ایستاده ایم بی آنکه از عظمت و بزرگی آن با خبر باشیم و داریم با حسرت به قله های کوچک دیگران افتخار می کنیم. باید دانست که هیچ چیز بدتر از آن نیست که داشته های بزرگ خودمان را به فراموشی بسپاریم در حالی که دنیا آنها را می شناسند و به آنها با دیده احترام نگاه می کند. هیچ چیز بدتر از آن نیست که تمام قهرمانان مرد و زن یک سرزمین غریبه ها باشند و قهرمانان سرزمین خودت در خاک خودش غریبه ...!, باید گفت ایران امپراطوری بزرگ فراموش شده ای است که دایره المعارفی از قومیت های دینی و آیینی و سنتی و مدرن و جدید و قدیم را دربردارد. اما این کتاب خجسته به نیکی یاد نمی شود و با بی تفاوتی در گوشه ای خاک می خورد و با شوربختی باید گفت هر روزی که میگذرد, غبار فراموشی روی تاریخ و فرهنگ اصیل کشور ما بیشتر پوشیده می شود و فاصله ی ما با هویت ملی مان که همواره پر از غرور و افتخار بوده, دست نیافتنی تر می شود.

با اینهمه این سخنان تازه نیستند و بسیاری آن را می دانند و بسیاری هم گفته اند. اما بعضی تکرارها مثل باران است که لازمه حیات شکوفه های گلستانی است که گل های خوشبو دارد و آن گلستان ایران است.

-------------------------------------
اما در آخر می خواهم بار دیگر درود و سپاس ویژه خود را به اقا مجید گرامی بفرستم که هر روز تلاش می کرده اند تاپیک را زنده نگهدارند. اما از دوستان گرامی نیز انتظار می رود دست کم برای برداشتن گامی هر چند کوچک, چند دقیقه ای را هر روز به خواندن مطالب این تاپیک اختصاص دهند. شاید گاهی مطالب طولانی باشند اما ارزش صرف کردن این زمان را دارد. بدانید خواندن نوشته ها موجب دلگرمی است و می رساند که کار بیهوده ای صورت نگرفته است.

با سپاس بسیار از توجه تان در این آدینه ...

روزگارتان همراه با شادی بسیار ...