سخنی برآمده از دل با جوانان عزیز

[jahanagahi]

چقدر زیبا می نویسی.
یاد فریادها ی خودم افتادم .یاد چشمان اشک آلودم. یاد تنها بودنم و قدم زدن پیاده در 50سالگی به مسافت 10 تا 15 کیلومتر.(تعجب کردید. بله 10تا 15کیلومتر در 50سالگی. یعنی سن باز نشستگی ) می رفتم و اشک می ریختم و می گفتم من باید موقعیت خیلی خیلی بهتر از قبل خود را بدست آورم. خودم را سرزنش نمی کردم. اصلا سرزنش نکردم ولی در قدم زدن اشتباهاتم را بیاد می آوردم و می نوشتم. در فرصتی یکی یکی از آنها را بررسی میکردم.
ما این خاطرات را می نویسیم که درسی باشد برای عزیزان.شعر می گفتم. داستان می نوشتم. نقاشی می کشیدم. کوبلن می بافتم .پایه یک گرفتم. گواهینامه تراکتور گرفتم.(اکنون اضافه کردم).خط بسیار بدی داشتم.بحدی تمرین کردم که الان وقتی خط خودم را می بینم لذت می برم.
می دانید چرا؟
برای اینکه دیوانه و مجنون نشوم و فکرم را بطرف مسائل مثبت بکشانم. یک بار نشد که بفکر مواد باشم و.....فقط مثبت فکر میکردم و به کارهای مثبت پناه می بردم.. کلاس می رفتم. کتاب می خواندم .....
استاد من نامی عزیز چقدر عالی نوشتی تا این عزیزان بدانند موفقیت بسادگی نیست.
من کمی تسکین پیدا کردم و دوباره لبخندم را بر روی لبانم نشاندم.
وقتی با جان و دل از صبح تا پاسی ازشب در خدمت این عزیزان هستم تا بتوانم بگویم : اگر بخواهید می توانید.وقتی وارد انجمن شدم به ادمین عزیز عرض کردم برنامه های خوبی برای این عزیزان دارم ولی زمان نیاز دارد.عزیزان دورند. دنیا اینترنت مجازی است و شناختی از هم ندارند باید برنامه ریزی کنیم برای حل این مشکل. اعتماد سازی و تغییر فکری بطرف مثبت اولین حرکت بود. این انجمن هنوز دوساله نیست 22هزار عضو دارد.زمان برای تغییر و حرکت نیاز است.