در گذر تاریخ و فرهنگ ملی

[Alireza_Kh]

و قصه ...


بهرام گور و کنیزک زیبا


روزی بهرام قصد شکار کرد و در کوه و بیابان بسیار گورخر بر زمین انداخت. بهرام کنیزک چست و چابک و زیبایی همیشه در شکار با خود داشت که رود و سرود می نواخت و به زیبایی می رقصید . خسرو شکار می کرد و او چنگ می زد. در آن روز از بیابان چند گورخر نمایان شد؛ شاه برای شکارشان اسب را به تاخت درآورد و تیری در شست نهاد و بر کفل گاه گوری زد و نقش بر زمینش کرد و چند گور را نیز با کمند بگرفت.

شاه که انتظار داشت کنیزک از این مهارت در شکار شگفت زده شود و لب به ثنا و ستایش بگشاید، اما او را بی خیال و بی تفاوت دید. ساعتی شاه صبر کرد تا اینکه گوری از دور نمایان شد. به کنیزک گفت: تو با این چشم تاتاری شکارمان را به حساب نمی آوری؟ بگو ببینم که این گور را چگونه شکار کنم ؟ کنیزک زیبارو گفت: اگر می توانی سر گور را با سمش بدوز. شاه که این حرف و بهانه سخت را شنید، کمان گروها ای خواست و مهره ای در آن نهاد و به سوی گوش صید پرتاب کرد؛ گور برای رهایی از مهره و از روی ناچاری، سم خودر ا به سوی گوش آورد تا از دست مهره آزاد شود که ناگهان شاه تیری به سویش پرتاب کرد که گوش و سم را به هم بردوخت.

این بار هم کنیزک لب به ستایش نگشود و گفت این کار از روی هنر نیست بلکه از روی تمرین و تجربه است و کار سختی نیست.

شاه که به شدت عصبانی بود، او را به دست سرهنگ بزرگ نژادی داد و گفت او را بکش. التماس کنیز باعث شد که سرهنگ از کشتن کنیز منصرف شود ؛ چون می دانست که شاه از این تصمیم پشیمان خواهد شد. بنابراین کنیزک را به قصر خود فرستاد و به او گفت به همه خود را پرستار و خادم آن قصر معرفی کند و از این ماجرا به کسی حرفی نزند.

بعد از یک هفته وقتی سرهنگ پیش شاه رفت، شاه قصه ی آن ماهروی را پرسید و سرهنگ هم ماجرای دروغین کشتن او را بیان کرد. وقتی شاه این سخن را شنید، آب در چشم وی نمایان شد و بسیار ناراحت گشت.

سرهنگ شبی شاه را به منزلش برای شام و میگساری دعوت نمود و به کنیزک گفت که در اتاق کناری چنگ بزند و آواز بخواند. چون شاه آمد و شام خورد، کنیزک شروع به خواندن و نواختن کرد. وقتی شاه آن نوای آشنا را شنید به سرعت خود را به اتاق کناری رساند و کنیزکش را آنجا زنده یافت پس او را در آغوش کشید و یزدان را سپاس گفت که کنیزکش زنده است.