یه مسئله ای که همیشه ذهنمو درگیرکرده!

[محسن قلي زاده]

يه جاهايي واقن بايد بي خيال شد حتي اگه حق با خودمون باشه.
من به اين تجربه رسيدم
اوايل خيلي باهم مشكل داشتيم ولي به بحث ادامه ندادم و گفتم باشه اوني كه شما ميگي درسته، همون كارو مي كنيم، الان بايد من چيكار كنم؟
كه يه سري وظايف فرمودن، در مورد بعضي كارها هم گفتن اصلاً بهم ربطي نداره.
قبول كردم و بعد 2 سال حتي وقتي به حرف من رسيدن، نگفتم كه ديدي اينجوري شد و اينا.
گفتم حالا چيكار كنيم به نظرت كه از اين وضع در بياد يا اگه اينكارو كنيم بهتر نيست و اينا..
به نظر من، در همه حال بايد به تجربه و دونسته هاشون احترام بذاريم و ادبيات صحبتمون رو عوض كنيم.
نه كه قبلاً بي ادبانه صحبت مي كردما!! نه!! ولي ادبيات صحبتم جوري بود كه ميخواستم نظر خودم رو يه كرسي بنشونم ولي اين مسئله رو بايد هميشه در نظر داشته باشيم كه هيچ وقت نبايد با يه مرد كه پدرمونه و بزرگتره و زحمتمو كشيده و از جوونيشو همه عشق و حالش گذشته فقط به خاطر اينكه ما بچه هاش بتونيم آسايش داشته باشيم، جوري صحبت كنيم كه انگار حق با ماست!!! حتي اگه حق با ما باشه!!
اون حس رياست يا مديريت يا سر دسته بودن رو اگرچه ممكنه بين بعضي جمعهاي دوستانه يا شركتمون داشته باشيم ولي نبايد به هيچ عنوان در مقابل پدر ازش استفاده كنيم.
حتي شده ضرر بديم بايد، تأكيد ميكنم بايد حقو به پدر بديم و هرزگاهي جوري نظر بديم، كه پدر اين احساسو كنه كه پسر داره ازش ياد ميگيره.
اينجوري بشه كم كم، پدر به پسر اعتماد ميكنه، ازش نظر ميخواد و كار بهش ميسپاره و روابط قشنگ ميشه.
تجربه موفق خودم اينو نشون ميده.