یه مسئله ای که همیشه ذهنمو درگیرکرده!

[alma]

ببخشید توی تاپیکی که به من ربط نداره دخالت میکنم.

فکر میکنم علاوه بر صحبتهای درست دوستان این حالت مربوط میشه به ویژگیهای ذاتی و روانشناختی آقایان که به طور طبیعی خواهان برتری جویی هستند.

این ویژگی به درستی در نهاد این جنس نهاده شده تا بتونن به عنوان مسئول خانواده در موقعیتهای مختلف و برای حفظ خانواده ازش استفاده کنن اما مسئله

اینجاست که چطور میشه با این حس و ویژگی کنار اومد ضمن اینکه به ارزشهای طبیعی هم لطمه ای وارد نشه؟؟

اگه بتونید به این سوال صادقانه پاسخ بدید معما حل میشه.آیا واقعا در حوزه ی کسب وکار پدر رو به عنوان یک صاحب کار یا شریک میشناسید یا شخصی

که وظیفه ی پدریش حکم میکنه برای شما به عنوان فرزند حمایتها و اوانسهایی فراتر از یک رئس و مرئوس قائل بشه؟؟؟؟

بنظر میرسه در حوزه ی کار به پدر اولا به عنوان بزرگتر و شخص قابل احترام که حق زیادی به گردن شما داره نگاه کنید و علاوه بر اون به عنوان یک صاحب کار

تمام خواسته هاشو انجام بدین شما حق دارید فقط در حد یک کارمند بهشون مشاوره بدید یا اعمال نظر کنید حتی اگه حق با شما باشه.

و اما اتخاذ این استراتژی پایانی شیرین داره چون سختگیرترین پدر هم بعد از اینکه مطمئن شد شما تمام فوت و فن کار رو فرا گرفتید و صاحب نظر شدید

با ارامش کامل خودشو بازنشسته میکنه و امپراطوری خودش رو با کمال میل به شما واگذار میکنه و از دیدن پیشرفتهای شما لذت میبره.

البته یک فرزند باهوش همیشه با پدر حتی در منتهای کهولت و ضعف هم مثل ارباب خودش برخورد میکنه تا درسی باشه برای فرزندش تا روزی خودش بشه

امپراطور.

ممکنه تمام صحبتهای بنده نادرست باشه .