درد و دلی با خودم

[کامیار کاظمی]

امروز از دفتر راهکار که به سمت خانه می آمدم سوار تاکسی شدم ...
سوار که شدم, راننده آنقدر صمیمی با همه سلام و احوال پرسی میکرد که شک کردم ... "اینجا کجاست؟!"
ظهر تابستان و وسط این گرما, کولر روشن بود, یک پدیده عجیب!
از همان ابتدای مسیر, راننده با همه خوش و بش کرد
متوجه شدم که گویا این راننده عزیز, حسابی هم بین مسافرهایی که چند سال است می شناسندش محبوب است

حرف های جالبی میزد
میگفت : "عاشق کارم هستم, عاشق مسافرهایم هستم, لبخند مسافرهایم خستگی ام را بیرون میکند"
میگفت: "مسافر ناراحت داشته ام که آنقدر به او محبت کردم که مسافر خشمگین هم به قولی کم آورده و لبخند زده است"
میگفت: "عشقم این است که پسرم میگوید چون پدرم با زحمت پول در می آورد پس من هم سمت کار خلاف نمی روم"
میگفت: "محبت میکنم و ایمان دارم که یک روزی همه این محبت ها به سمت من بر میگردد"
میگفت: "شاد کردن دیگران برایم عبادت است"

مطالعه زیاد میکنم و مینویسم, اما این ده دقیقه شاید به اندازه ده ها کتاب برایم ارزش داشت
چقدر خوب, خدایا شکرت که مردمی به این خوبی داریم
به فکر فرو رفتم, کاش ماهم عاشق شویم, عاشق کار خود و محبت کردن