اداب خوردن درفرهنگ ایرانی

[Haavin]

‎"خوردن" در ایران، همچون پوشیدن و سخن گفتن و بسیاری از رفتارهای همگانی، دارای فرهنگ بسیار بالا و زیبایی بوده است که بسیاری از آنها در شاهنامه و داستانهایش بیان شده که ما به برخی از آنان اشاره میکنیم:
نخست اینکه پیش از آغاز خوراک بر یزدان پاک
درود میفرستاده اند!
دویم اینکه به دندان کشیدن و یا همان گاز زدن بر بزم آوردها(لقمه ها) بسیار اهریمنی و زشت بوده است! بزم آورد(لقمه) باید چنان باشد که یکجا بر دهان جای گیرد و کسی گاز زدن آنرا نبیند!
سیم آنکه شتاب در خوردن بسیار اهریمنی و ناپسند بوده است!
چهارم نگاه کردن بر چهره و خوراک دیگران هنگام خوردن همگانی بر سر سفره بسیار ناپسند شمرده میشده است!
پنجم آنکه هیچگاه هنگام خوردن خوراک، "می" بر سر سفره آورده نمیشده است! و همیشه "می نوشی" پس از پایان خوراک آغاز میشده است! زیرا ایرانیان بر این باور بوده اند که در هنگام خوردن، آدمی باید بر دهش های یزدان پاک، که بر سفره است اندیشه کند!
ششم آنکه هنگام خوراک همگانی همگی باید بر سفر باشند، و اگر سیر هستند نباید از کنار بر خوراک خوردن دیگران چشم بدوزند!
هفتم آنکه میزبان باید از آغاز خوراک میهمانان تا پایان خوراک همه میهمانان، سفره را ترک نگوید. که میهمان شرمنده زمان دراز خوراک خود نشود!
هشتم آنکه همه خوراک های در خانه که برای میهمانان فراهم شده (به جز "می")همگی بر سر سفره گذارده میشده است. حتا میوه ها و نوشیدنی های دیگر!
نهم اینکه هیچگاه در فرهنگ ایران، هنگام پذیرایی، مردان و بانوان جدا از یکدیگر نمینشستند!
دهم آنکه نان همیشه بر همه سفره های ایرانیان، بوده است و همیشه نخستین خوراک گذارده شده بر سر سفره نان بوده است!
و نکته پایانی اینکه گرامی داشتن پیران بر سر سفره های خوراک خود داستانی دیگر است که بر هیچ ایرانی پوشیده نیست!
ببینید که ما ایرانیان چگونه هنوز بسیاری از این فرمانهای نیاکان باستان خود را انجام میدهیم! که درود بر همه نیاکان درست اندیش و درست کردار ایرانمان باد

[nami]

با سلام و سپاس

درود بر ایران زمین و نیاکان بزرگش.

اینها در کل می شود فرهنگ غنی ایرانی.

پس کاری باید بکنیم که آیندگان بر ما نیز افتخار کنند.