حالت موضوعی | حالت خطی

***M3HDI***

در تصدیق صحبتهای سرکار خانم صدفی

و آنچه که در روایات آمده گویند آن هنگام که بنی اسرائیل سر پیامبر خدا حضرت یحیی (ع) را بریدند اینچنین آمده است :

وقتی که سر مقدس یحیی ـ علیه السلام ـ را از بدن جدا نمودند، قطره‎ای از خونش به زمین ریخت، و جوشید، و هر چه خاک بر سر آن ریختند، خونِ در حال جوشش، از میان خاک بیرون می‎آمد، و تلی از خاک به وجود آمد ولی خون از جوشش نیفتاد و تلی سرخ دیده می‎شد.

طولی نکشید که یکی از یاغیان آن عصر به نام بخت النصر که قبلاً هیزم کن بود و اراذل و اوباش را که با او دوست بودند، به دور خود جمع نمود و شورش کردند. آنها به هرجا می‎رسیدند می‎کشتند و غارت می‎کردند تا به شهر بیت المقدس رسیدند و آن جا را تصرف نمودند و همة طاغوتیان و سران را با سخت‎ترین وضع کشتند، تا این که چشم بخت النصر به تل سرخی افتاد، پرسید این تل چیست؟
گفتند: مدتی قبل شاه این منطقه حضرت یحیی ـ علیه السلام ـ را کشت، و سرش را از بدنش جدا کرد. خون او به زمین چکیده و جوشید و هر چه بر سر آن خون خاک ریختند از جوشش نیفتاد، سرانجام تلی از خاک سرخ به وجود آمد و هم چنان آن خون می‎جوشد.

بخت النصر گفت: آن قدر از مردم این جا را بر سر این تل بکشم تا خون از جوشش بیفتد. (این تصمیم نیز مکافات عمل مردم بیت المقدس و اطراف آن بود که در قتل مظلومانه یحیی ـ علیه السلام ـ سکوت کردند و به شاه هوسباز قاتل، اعتراض ننمودند.)[1]
به فرمان بخت النصر هفتاد هزار نفر از مردم را روی آن تل کشتند تا، خون یحیی ـ علیه السلام ـ از جوشش بیفتد، اما هم چنان خون می‎جوشید. بخت النصر پرسید: «آیا دیگر شخصی در این منطقه باقی مانده است؟» گفتند:‌ «یک نفر پیر زن در فلان جا زندگی می‎کند.» گفت: او را نیز بیاورید و روی این تل بکشید. مأموران به این فرمان عمل کردند و آن گاه خون از جوشش افتاد.[2]

حال نیز تعجبی نخواهد داشت اگر آسمان در عزای سر بریده امام معصوم (سید شباب اهل الجنة ) خون بگرید

--------------------------
پ.ن1: روایت شده: احبار و علما و عابدان بنی اسرائیل نزد اَرمیا (یکی از پیامبران) رفتند و گفتند: «از خدا بخواه و بپرس که گناه فقراء و زنها و ناتوانان چیست که این گونه کشته می‎شوند؟»
اَرمیا هفت روز روزه گرفت، به او وحی نشد، هفت روز دیگر روزه گرفت باز وحی نشد، هفت روز سوم را روزه گرفت، سرانجام به او چنین وحی شد:
«قُل لهم رأیتم المنکر فلم تنکروه؛ به آنها بگو شما منکرات را دیدید و نهی از منکر نکردید.» (بحار، ج 14، ص 356).

پ.ن 2: اقتباس از بحار، ج 14، ص 182 و 356 تا 358.