خاطرات یک ادمین

[کامیار کاظمی]

سلام دوستان گلم
ببخشید که دیر آمدم, این فرزند جدید ما (ایده و کار و مسئولیتی که از تک تک لحظاتش لذت میبرم) اجازه نمیدهد که مرتب در کنار شما باشم اما سعی میکنم این بازه زمانی را منظم تر در کنار جمعی که عاشقانه دوستش دارم, باشم.

میروم سراصل مطلب, برحسب اتفاق تقریبا تمام همکارانمان در دفتر خانوم هستند, شاید بخاطر اینکه روابط عمومی همسرم از من بهتر است!
از بازاریاب و مسئولین فروش تا برنامه نویسان و بچه های گرافیک.

در انجمن همیشه حس میکردم خیل زیادی از خانوم های انجمن, اعتمادبنفس لازم را ندارند, واقعا این موضوع ناراحتم میکرد اما وقتی در راستین با خانوم هایی با توانایی عالی و اعتمادبنفس صفر! مواجه شدم مطمئن شدم که خانوم ها نیاز به حمایت بیشتر در جامعه دارند!

نمیخواهم موضوع را سیاسی کنم اما چون قرار است در این تاپیک خودم باشم و حرف دلم را بزنم میگویم که خانوم های ایرانی با داشتن توانایی هایی عالی حیف است که اینقدر پراسترس باشند.
متاسفانه در جلسات مصاحبه وقتی مجبور میشوم که بیشتر به طرف مقابل کمک کنم تا استرس کمتری داشته باشد تا اینکه بر روی توانایی های او تمرکز کنم, کمی بفکر فرو میروم.

کاش میشد این بخش را طوری تنظیم میکردم که فقط همجنسانم بخوانند اما فقط میگویم اگر یک خانوم موفق را در کنار خود بعنوان شریک یا همسر داشته باشیم خودمان هستیم که رشد میکنیم و داشتن یک همکار و همسر با اعتمادبنفس کم فقط باعث میشوم که بقولی دودش در چشم ما برود.
همیشه فکر میکنم که در درجه اول در خانه به عنوان یک همسر و در درجه دوم در کار بعنوان یک همکار و شاید مدیر, باید از همسر و کارمندانم بخصوص کارمندان خانوم بیشتر حمایت کرد. چرا؟ واضح است چون این همکار عزیز در هرجایی نماینده شرکت من است و اگر او بتواند با اعتماد به داشته ها و تجربه خود, یک پروژه را بدرستی اجرا کند, گروه ما است که سربلند میشود.
بسیاری از بچه های دفتر از دوران کارمندی خود بشدت شکایت دارند, کارهایی پرتنش و پراز استرس!
بقول یکی از بچه ها, "از کلمه "فورس" متنفرم"
چرا؟ چون معنی کار در آرامش را حس نکرده ایم, همیشه فکر میکنیم برای ریال ریال درآمدمان باید زور بیخود بزنیم! و اینجاست که فردی با توانایی برنامه نویسی بالا ترجیح میدهد در محیط کار, کار نکند.
واقعا این استرس, احساس روحی عجیبی است! فرد در بهترین شرکت ایرانی در زمینه آی تی تا 10 سال کار کرده است و روزمه ای عالی دارد اما برای انجام یک دهم آن پروژه, آنقدر دست دست میکند تا مجبور میشوم کار را بکسی دیگر بسپارم و سعی کنم کمک کنم تا بیشتر خود را بشناسد.
شاید عجیب باشد که بگویم اولین سوالی که از بچه ها در مصاحبه میپرسم این است که "به چه کاری علاقه داری و حتی اگر پول هم نگیری, دوست داری آن را برای دلت انجام دهی؟" و جواب هرچه باشد سعی میکنم که با سپردن مسئولیت هایی در راستای علایق فرد, عاشقانه کار کردند در یک محیط پر از آرامش را به آنها نشان دهیم و واقعا هم سعی میکنیم که از فرد حمایت کنیم تا خودش را در کار مورد علاقه اش, پیدا کند و فرصت نشان دادن خود و قدرت خود را داشته باشد.
همیشه باید سعی کنم که به کارمند و همکارم اعتماد کنم, در همین انجمن خودمان با اعتماد به توانایی برخی دوستان, آنقدر راضی هستم که همیشه شاکرم که این افراد را در کنار خود دارم.

شخصا با این حرف ها که زن نباید کار کند و خانه داری بهترین شغل است و غیره, کلا مخالف هستم.
اصلا دنیای امروز دنیای این حرف ها نیست چرا که او هم باید در کنار خانواده خود و حمایت از همسر و فرزندان, ازحس موفقیت در محیط کار و سهیم کردن همسرش در موفقیت هایش لذت ببرد, چطور ممکن است در کنار یک مرد موفق, یک زن پر از استرس و بدون اعتمادبنفس بتواند براحتی زندگی کند؟ ( بیاد فیلم "طبقه حساس" افتادم, همه ما مردها بیشتر از آنکه فکر کنیم به همسرخود ( مانند همسر خانه دار و زحمتکش رضا عطاران در فیلم) وابسته هستیم اما واقعا, نشان نمیدهیم.)
اصلا نمیگویم خانه داری عیب است زیرا اکثر ما مادرانی داشتیم که در خانه مشغول بودند اما واقعا زمان مادران ما با اکنون قابل مقایسه نیست شاید آن دوران با حوادث اجتماعی وسیاسی خاص که مردان را در میدان های مردانه, نیاز داشت, وجود زنان در خانه بیشتر نلازم بود و اگرچه بسیاری از خانم ها در همان دوران سخت هم, مردانه حاضر بودند, اما اکنون, دختران و خانم های تحصیلکرده و با توانایی خوب, وقتی بتوانند کمکی در رشد جامعه خود باشند چرا نه!

متاسفانه هنوز هم حس میکنم که زن ایرانی, (ببخشید که مانیفست فرهنگی میدهم ) عدم اعتمادبنفس خود را در پشت آرایش خود پنهان میکند در حالی که باید آنچه او را متمایز میکند نه آرایش بیش از حد او, بلکه موفقیتش در نشان دادن توانایی های شغلی و مسئولیتی او باشد.

مرسی دوستان, دیگر بروم به کارهای شرکت برسم
منتظر نظرات شما هستم