خاطرات یک ادمین

[زرین خیز]

با سلام
با تشکر از آقا کامیار که خیلی ساده و روان مطلب را که خیلی عمق دارد را بیان میکند یک داستانی از زندگی دربچه گی پول توجیبی پدرم فقط کفاف کرایه اتوبوس تا مدرسه (آن موقع کریه 2 ریال بود و بیشتر مواقع پیاده میرفتم تا کرایه ندهم ) و هفته ای دو سه بار خوردن نوشابه (عاشق خوردن نوشابه زرد بودم)
تابستان کلاس دوم راهنمایی توی یک کابینت سازی در محلمان به عنوان پادو مشغول به کار شدم ولی انقدر با انگیزه کار کردم که بعد از یک ماه حقوقم توسط اوستاکار با کار کنتراتی برابر با یک ماه کارگر با15 سال سابقه کار بود خلاصه با هما ن حقوق درآمد تابستان یک موتور گازی دست دوم خریدم (پدرم نگذاشت بعد از ظهرها دوباره در آنجا کار کنم ) این موتور سرعت نداشت همراه گاز دادن باید پدال هم میزدم اگر کسی را سوار میکردم که واویلا بود حالا در آمد هم نداشتم که خرج موتور کنم خلاصه یک روز کل موتور را ریختم بیرون هیچوقت یادم نمیرود یک بلبشویی بود از یک طرف دوستان بچه محل جمع شده بودنند هی بقول امروزی ها انرژی منفی میدادند از آنطرف چون کف گاراژ روغنی بود مادرم مرا دعوا میکرد آخرش دو باره موتور را با هزار بدبختی خودم بدون کمک کسی جمع کردم خودم هم باورم نمیشد که این موتور حتی روشن بشود ولی روشن شد تا دو سالی که داشتم واقعا هم. سرعتش خیلی خوب شد از آن به بعد چندین مورد موتور بچه های محل را در خانه شان اگر میتوانستم تعمیر میکردم و در آمد داشتم و اگر نمیتوانستم صادقانه می گفتم و حتی اگر موتور درست میشد پولی نمیگرفتم این یک تجربه بزرگی بود که از بچگی بدست آوردم که بقول مهران مدیری در اخرین فیلمش "مردم دو دسته هستند 1 درصد جامعه ایرانی کار میکنند 99 درصد جامعه انتقاد"