خاطرات یک ادمین

[کامیار کاظمی]

سلام دوباره
ممنون رسول جان, بله البته حضوری و تلفنی در تماس هستیم اما بالاخره کار و تلاش زیاد شده و اگر وسط این کارها هم یک وقتی برای حضور کنار دوستان بدهند که بهتر است.

ادامه ماجرای ما ...
تصمیم برای مستقل شدن یک طرف موضوع است و عملی کردنش سمت دیگر
اگر هم بخواهیم منصف باشیم نمیتوانیم به نسل قبلی خود (پدر و مادرهایمان) خرده بگیریم که چرا اکثرا بچه ها را تشویق به کار کارمندی و حقوق ثابت میکنند
پدرومادرهای ما تجربیات خوشایندی بخصوص در حوزه اقتصادی نداشته اند
انقلاب, جنگ و تحریم دیده اند
و اوضاع اقتصادی همیشه در تنش بوده است
و حالا اگر میگویند فقط باید کارمند باشی یا درس بخوان تا کارمند موفقی باشی شاید دلیلش این حس بدبینی اقتصادی باشد
ما شااله این رسانه های جمعی بی خاصیت هم بر این موضوع دامن زده اند و البته شاید حق هم دارند چون جامعه فعلا تشنه انتقام پول نداشته اش با اعدام فلان فرد است, بگذریم ...

درگیری ذهنی و دلی من هم همیشه این بوده است که کارمندی یا کارفرمایی
متاسفانه یا خوشبختانه چون در کار کارمندی هم همیشه مشاغل نسبتا بالایی داشتم و مطمئنا حقوق بالاتر, کلا در مغز دیگران و در نتیجه خودم نمیرفت که چطور این آب باریکه لعنتی را رها کنم
بیشتر هم از زمانی مصمم تر شدم که دوره سربازی و یک دوره مسئول شبکه بیمارستانی ام بعد از سربازی, تمام شد
به آن دوران که فکر میکنم میبینم چقدر احساس خفگی میکردم

بگذارید از اول شروع کنم ...
اولین کار شخصی ام را در سال 82 شروع کردم آن زمان که خانه ما کرج بود از آنجا تا شرکت تازه تاسیسی که با کمک چند نفر از همکلاسی ها در فلکه آشتیانی ( یکی از شرقی ترین نقاط تهران) تاسیس کرده بودیم هر روز6.30 براه افتاده تا 9 دفتر باشم, عجب روزهایی بود یادم است یک واکمن (از آنها که باتری قلمی میخورد) هم داشتم و طبق عادت آهنگ در گوش و غرق رویا, سوار اتوبوس و تاکسی تا مقصد
یادم هست پدرم همیشه میگفت خرج رفت و آمدت با من, فقط برو و تجربه کسب کن
البته خرج آمد و رفت هم در نمی آمد!
کار شرکت اول برنامه نویسی و بعدتر تولید و فروش سی دی بود
آن دفتر ( خیلی هم شرکت نبود ) یک خانه قدیمی حیاط دار برای خاله یکی از بچه ها بود و فعلا خالی تا ما در آن شروع بکار کردیم
البته چون خانه قدیمی بود و ماهم جوان و پر انرژی, تصمیم گرفتیم که این دفتر را که نامش را "پاسارد" گذاشته بودیم با یونولیت و رنگ و چسب و بنزین تبدیل به یک شبه کاخ مثلا هخامنشی بکنیم
یونولیت ها را با بنزین کمی شبیه دیوارهای تخریب شده کاخ ها کرده و بعد با رنگ قهوه ای به جانش می افتادیم تا دیواری شود
یادم می آید کار یکی دو هفته ای طول کشید
تا یادم نرفته بگویم 4 نفر بودیم 4 همکلاسی که یک بعدازظهری در یکی از کلاس های دانشکده تصمیم گرفته بودیم اولین حرکت اقتصادی خود را شروع کنیم: اشکان, احسان, حمید رضا و من
کم کم کارها بهتر شد
تراکت چاپ میکردیم و در خیابان ها به عابرها می دادیم
یک حراج سی دی هم براه انداختیم که بد نبود
اما... اما ...
یک روز صبح آمدیدم و دیدیم دفتر را دزد زده است, یادم است ماشین حساب هم دزدیده شده بود و ماهم که بنیه مالی قوی نداشتیم بعد از این بلا, مجبور شدیم تا کار را ترک کنیم

شاید بد نباشد از اولین شرکایم بگویم, اشکان دوباره کار را ادامه داد و چون علاقه اش شغل پخش سی دی بود در کرج یک مرکز پخش موفق دارد که چند سالی است که خوب پیش میرود
احسان کارمند بانک شد و حمید رضا هم که با یکی از هم دانشگاهی ها ازدواج کرده بود رفت مالزی و در رشته خودش ادامه تحصیل داد و به علاقه اش که همان برنامه نویسی بود رسید اکنون هم دوباره با تماس های من در راستین با ما همکار است

این قصه را گفتم که بگویم از پاسارد چیزهای زیادی آموختم, اولین بار آنجا بود که تعهد به مشتری را متوجه شدم, متوجه شدم برای شروع کارت باید خودت آستین ها را بالا بزنی و حتی من خجالتی را مجبور به پخش تراکت میکرد, کار و درآمد وجه اجتماعی و خجالت کشیدن بر نمی دارد, اکنون دوستانی را میبینم که هنوز درگیر این هستند که فلان کار وجه اجتماعیش خوب نیست, نه عزیز من, دوست من, کار شخصی براه انداختنش سخت است و بقولی این سوسول بازی ها بدرد نمیخورد, 11 سال گذشت اما یک ای کاش ماند, کاش ادامه میدادیم و زود منصرف نمیشدیم, اولین باد نباید ما را می برد!

به هر حال تجربه ما کم بود و برای ما که کار آزاد برایمان یک دنیای ترسناک پر از خستگی و ریسک بود همین حدش هم تجربه خوبی بود اما همان چندماه هیچ وقت از خاطرم نمیرود, دوران خوش درآمد مختصر اما درآمد خودم ... بالاخره باید از جایی شروع کنیم ...