نگرش یعنی همه چیز بخش سوم : کردار

[abdolhossein]

تاوانی که می پردازید

حالا از شما می خواهم به طور جدی ببینید که چه تاوانی بابت فرارا از ترس هایی که مانع از رشدتان می شوند، بپردازید:
عزت نفس شما کم می شود!
احساس ناتوانی و درماندگی به شما دست می دهد.
شانس موفقیت خود را خراب می کنید.
زندگی تان یکنواخت و کسل کننده می شود.
آیا ارزش دارد چنین تاوانی را بابت رهایی زودگذر از ترس و اضطراب بپردازید؟ در واقع، بسیاری از ما فقط برای این که به طور موقت از نگرانی خلاص شویم و از تمسخر احتمالی دیگران در امان باشیم، حاضریم چنین بهای گزافی بپردازیم.
دوستان ، باور کنید این اشتباه محض است! فرار از ترس در دراز مدت به ضررتان تمام می شود. تا زمانی که تمایل نداشته باشید با ترس هایتان مقابله کنید، استعدادهایتان به طور کامل شکفته نخواهد شد و هیچ وقت نمی توانید به موفقیتی چشم گیر دست یابید.

[abdolhossein]

راهبرد من در دوران دبیرستان

من در دوران دبیرستان به شدت خجالتی و کمرو بودم و نظر مساعدی نسبت به خودم نداشتم. با این حال، هیچ وقت پیش نیامد که بخواهم با کسی نامزد شوم و او دست رد به سینه ام بزند! حالا اگر قیافه ام را ببینید ، احتمالا با خود می گویید : قیافه اش بد نیست، اما قطعا به خوش تیپی تام کروز هم نیست!
پس چرا نشده بود کسی به من "نه" بگوید؟ راهبرد من بسیار ساده بود. هیچ وقت به کسی پیشنهاد نامزدی ندادم تا جواب رد بشنوم! بله، دوست نداشتم از کسی جواب رد بشنوم و نتیجه اش چه شد؟ احساس بدی نسبت به خودم داشتم . می دانستم آدم بزدل و بی عرضه ای هستم . احساس ضعف و ناتوانی می کردم.
چون حاضر نبودم با ترسم مواجه شوم ، همیشه تک و تنها بودم ، در حالی که هر یک از دوستانم کسی را برای خود زیر نظر داشت . از این بابت خیلی ناراحت بودم و همه اینها به این دلیل بود که نمی خواستم از کسی "نه " بشنوم. در واقع خودم به خودم "نه " می گفتم . می بینید راهبرد فرار از ترس چه بلایی بر سرم آورده بود ؟ شاید اگر از کسی خواستگاری می کردم به من "نه" می گفت، اما این که مرا نمی کشت! می توانستم به سراغ یک نفر دیگر بروم ... و یک نفر دیگر.... تا این که عاقبت "بله " را بگیرم!
تا زمانی که وارد کالج شدم، این ترس با من همراه بود، اما در آن جا کم کم قدم های کوچکی برای غلبه بر این ترس برداشتم. و رفته رفته اعتماد به نفسم بیشتر شد. تا این که فرصت آشنایی با دولورس دست داد و از آن زمان سی سال است که با هم ازدواج کرده ایم!

[abdolhossein]

سلام دوستان
مدت ها بود این پست را ادامه نداده بودم .
از امروز سعی می کنم حداقل روزی یک بار آن را به روز کنم .
البته چیزی هم به پایانش نمانده است.
موفق تر باشید.

[abdolhossein]

یک زندگی جدید

حقیقتا من هیچ فرقی با شما ندارم. من هم مثل شما ترس های خودم را دارم . وقتی به سی سال اول زندگی ام نگاه می کنم، می دانید چه می بینم؟ کسی را می بینم که در مقام وکیل به درجاتی از موفقیت رسیده بود. اما از طرفی هم فردی را می بینم که خجالتی، فاقد اعتماد به نفس ، ترسو و مضطرب بود. به نظر شما آیا این خصوصیات با یک سخنران که به مردم انگیزه و روحیه می دهد سازگاری دارد؟
آن چه زندگی ام را دگرگون کرد این است که یاد گرفتم با ترس هایم مقابله کنم و وارد عمل شوم . پس از سال ها یاس و نومیدی متوجه شدم که فرار از ترس هایم هیچ فایده ای به حالم نداشته و نخواهد داشت.
البته اگر نگرش مثبت خود را پرورش نداده بودم، نمی توانستم با ترس هایم مقابله کنم . نگرش "می توانم" به من انگیزه حرکت و اقدام داد. وقتی ایمان داشته باشید که می توانید کاری را انجام دهید، شهامت اقدام و غلبه بر ترس در شما ایجاد می شود.
وقتی به نگرش مثبت مجهز شدم ، تصمیم گرفتم برخلاف ترسی که داشتم، قابلیت هایم را کشف کنم و سکان زندگی ام را در دست بگیرم . بلافاصله احساس مطلوبی در من ایجاد شد. بر زندگی ام مسلط شدم و همه امکانات به رویم گشوده شد.
ملاحظه می کنید که داشتن نگرش مثبت و غلبه بر ترس هایتان چه پاداش های عظیمی برایتان به ارمغان می آورد؟

[abdolhossein]

طرحی نو در اندازید

اگر می توانستم روشی را به شما ارایه دهم تا به وسیله آن بدون نگرانی و ترس بر موقعیت های دشوار غلبه کنید ، خیلی خوشحال می شدید. مگر نه؟ اما متاسفانه چنین راه حل جادویی ای وجود ندارد و من نمی توانم با تکان دادن یک عصای سحر آمیز ترس هایتان را دور کنم!
پس چطور می توانید جرات انجام دادن کارهایی را که از آن وحشت دارید اما برای رشد و موفقیتتان ضروری هستند به دست آورید؟
توصیه می کنم که بار دیگر که با موقعیتی رعب آور مواجه شدید ، با نگرشی متفاوت به آن بنگرید، در چنین مواقعی بیشتر مردم فکر می کنند: "نمی توانم خوب از پسِ این کار بر بیایم و ممکن است دیگران به من بخندند یا طردم کنند" این نگرانی ها باعث می شود که آن ها عقب بکشند. در عین حال که شما همواره باید با نگرشی مثبت و نهایت آمادگی ممکن وارد عمل شوید، بیش از حد نگران نتیجه نباشید.
از همان قدم اول خودتان را برنده ببینید و وارد کاری شوید که از آن هراس دارید. بله، همین که پا به میدان بگذارید، قهرمان و برنده محسوب می شوید، قطع نظر از این که نتیجه چه می شود.

[abdolhossein]

برخلاف ترسی که در دلتان هست وارد عمل شوید

به عنوان مثال ، فرض کنید از سخنرانی در جمع هراس دارید. اما با ترس خود مقابله می کنید و این کار را انجام می دهید. از همان لحظه ای که جلوی حضار می ایستید و سخنرانی تان را آغاز می کنید ، برنده هستید. شاید زانوهایتان شل شود و صدایتان بلرزد . مهم نیست . مهم این است که با ترس خود مواجه شده اید و پا به میدان گذاشته اید. باید به خودتان تبریک بگویید. کمترین نتیجه حاصل از این اقدام این است که عزت نفستان بیشتر می شود و احساس شادمانی و سرور به شما دست می دهد.
البته در اولین اقدام بهترین سخنران دنیا تلقی نخواهید شد. یعنی چه ؟ بیایید واقع بین باشیم. نباید توقع داشته باشید که در اولین سخنرانی خود ، سخنرانی ماهر و چیره دست محسوب شوید. آیا اولین باری که راکت دست گرفتید و بازی تنیس را شروع کردید، تنیس باز ماهری بودید؟ یا بار اولی که وارد آب شدید شناگری قهار از آب درآمدید؟! کسب مهارت در هر زمینه مستلزم زمان است.
اولین سخنرانی خودم را خوب به یاد دارم. سال 1988 بود و سخنرانی من اصلا چنگی به دل نزد! آن روز برای گروهی از دلالان معاملات املاک سخنرانی می کردم و خودمانیم، خیلی ترسیده بودم! نمی توانستم چشم از روی نوشته هایم بردارم. خوشبختانه متن سخنرانی من خیلی پرمحتوا بود و حضار واکنش خوبی نشان دادند. اما برای این که خودم را سخنران قابلی به شمار آورم راه درازی در پیش داشتم.
در دومین جلسه سخنرانی حال و روزم بهتر بود و جلسات پنجم – ششم رفته رفته بهتر شد. کمتر به نوشته هایم متکی بودم و ارتباط بهتری با حضار برقرار کردم. اکنون پس از بیست و سه سال به سخنرانی حرفه ای تبدیل شده ام که هر سال برای هزاران نفر در ایالات متحده و سایر نقاط دنیا سخنرانی می کند.
اما فراموش نکنیم که همه این ها از روزی در سال 1988 آغاز شد. روزی که مردی نگران و وحشت زده ، نطقی ایراد کرد که اصلا آش دهن سوزی نبود!

[abdolhossein]

او رویایش را دنبال کرد
دوست دارم داستان زنی را برایتان بگویم که به خوبی می داند خارج شدن از محدوده آسایش چه مزایایی دارد. نامش دوتی برمن است و به مدت سی و دو سال معلم زبان انگلیسی دبیرستانی در نیویورک بوده است. اگر چه از ده سالگی دلش می خواست وارد عرصه نمایش شود، هیچ وقت به طور جدی درباره این حرفه فکر نکرده بود ودر عوض ترجیح داده بود امنیت شغل معلمی و حقوق و مزایای دائمی آن را حفظ کند.
او همچنان که به معلمی اشتغال داشت اشعاری را سرود وآنها را اجرا کرد. این کار را به صورت تفننی انجام می داد، اما همین باعث شد که رویایش زنده بماند. سپس ، در اواخر دهه 1980 تصمیم گرفت از معلمی دست بکشد و وارد حرفه نمایش بشود. در تابستان 1988 استعفا نامه اش را ارایه داد. این جا بود که وحشت گریبانش را گرفت. این ترس به قدری بود که استعفایش را پس گرفت و دوباره به معلمی مشغول شد.
اما چیزی درون دوتی مانع از این می شد که رویایش بمیرد. شش ماه بعد در ژانویه 1989، بر ترسش غالب آمد وخودش را بازنشسته کرد. در این زمان وی در دهه پنجاه عمر خود به سر می برد! در سال 1992، نمایش موزیکالی نوشت و اجرا کرد.موضوع این نمایش بر اساس ترس او از ترک شغل امن معلمی و ورود به حرفه اجرا ونمایش بود!
ودر بهار 1998 وی که حالا وارد دهه شصت زندگی خود شده بود، آلبوم باشکوه و جنجالی من عاشق کامپیوترم هستم را بیرون داد که مجموعه ای از ترانه های مفرح و روح افزاست. همچنین ، او این ترانه ها را در یکی از سالن های نیویورک اجرا کرد و همچنان به اجرای داستان ها وترانه هایش در سالن های تئاتر ونقاط مختلف کشورا دامه می دهد.
دوتی پیش از هر چیز اعتراف می کند که جابه جایی شغلی او با موانع وسختی های فراوانی همراه بوده است. پس، آیا ارزشش را داشته است؟دوتی در این باره می گوید: "هیچ وقت تا این حد در زندگی ام خرسند نبوده ام!"
دوتی ، آفرین بر تو که با ترست مقابله کردی ... و به ما انگیزه دادی تا رویاهایمان را دنبال کنیم!

[abdolhossein]

دست به کار شوید

رالف والدو امرسون توصیه ای ساده کرده است که اگر به آن عمل کنید زندگی تان دگرگون می شود. او گفته است: "کاری را که از آن هراس دارید انجام دهید، زیرا بدین ترتیب ترس به طور قطع نابود می شود." اگر چه این اندرز بخردانه است، بعضی ها به شدت از اقدام کردن وحشت دارند .به یاد دارید که پیش تر گفتم اگر بگذارید ترس بر شما غلبه کند، چقدر برای تان گران تمام می شود؟
باز هم تکرار می کنم ، فرار از ترس روش مناسبی نیست و اگر آن را دنبال کنید، باعث نومیدی ونارضایتی از خودتان خواهید شد. من این را از روی تجربه خودم می گویم.
ترسیدن امری طبیعی است و هیچ اشکالی ندارد. افراد موفق هم می ترسند. تنها تفاوت آنها با اشخاص عادی این است که افراد موفق برخلاف ترسی که دارند به پیش می روند.تصدیق می کنم که این کار ساده نیست . اما وقتی با ترس هایتان روبه رو شوید ، همیشه احساس بهتری نسبت به خودتان خواهید داشت.
در بیست سال گذشته ، از این سعادت برخوردار بوده ام که به نقاط مختلف آمریکا سفر کنم.... و با هزاران نفر گفتگوکنم. در طول این مدت حتی یک نفر را هم ندیده ام که با ترس هایش مقابله کرده ... وارد عمل شده ... وبعدها افسوس خورده باشد! اما آدم های زیادی را ملاقات کرده ام که به من گفته اند چقدر از این که از ترس هایشان فرار کرده وباعث شده اند رویاهایشان بر باد روند، پشیمان هستند.
به قول دوستم برک هجز: "جزو کسانی نباشید که اجازه می دهند حسرت جای رویایشان را بگیرد"
پس، تکانی به خود بدهید! با ترسهایتان مقابله کنید و برای توسعه محدوده آسایشتان همت به خرج دهید. شهامت مانند عضلات با تمرین پرورش می یابد و می دانید اگر فعالیتی خارج از محدوده آسایش تان را چند بار انجام دهید، چه می شود؟ آن فعالیت جزو محدوده آسایشتان می شود!
اگر راغب شوید که محدوده آسایش تان را توسعه دهید، یک پاداش دیگر هم نصیب تان می شود و آن این است: وقتی بر ترس خود غلبه کنید و برخی از حوزه های زندگی تان وارد عمل شوید اعتماد به نفس شما در سایر حوزه های زندگی نیز افزایش می یابد. درست است! وقتی اعتماد به نفس من در سخنرانی بیشتر شد، قابلیت من در فروشندگی، تجارت، شنیدن درددل های دیگران و سایر حوزه های زندگی نیز بیشتر شد.
حالا تصمیم با خودتان است. فقط این را بدانید که اگر به خود زحمت ندهید، قابلیت ها وا ستعدادهایتان به طورکامل شکوفا نخواهد شد.آری، نابرده رنج گنج میسر نمی شود! زندگی به افرادکاهل وراحت طلب هیچ امتیازی عطا نمی کند. باید خودتان را در موقعیت پیروزی قرار دهید و این یعنی اقدام بر خلاف ترس.
با ترس هایتان مقابله کنید... تا استعدادهایتان شکوفا شوند و به زندگی پرباری که شایسته اش هستید ، دست یابید. این تصمیمی است که هیچ وقت از آن پشیمان نخواهید شد!

[abdolhossein]

درس یازدهم
برو و شکست بخور!

آن زن به مدت بیست و شش سال قادر نبود صورت حساب های کارت اعتباری اش را بپردازد.
بیست و پنج بار برای یافتن کار از این شهر به آن شهر رفت.
هجده بار اخراج شد.
پس از بیست و شش سال کار تازه توانست حقوق سالانه ای معادل بیست و دو هزار دلار دریافت کند.
حتی گاهی مجبور بود در اتوموبیلش بخوابد و شکم خود را با غذاهای سازمان خیریه سیر کند.
شاید پیش خود بگویید :"اگر این کتاب درباره موفقیت است، چرا او انگشت روی زنی گذاشته که این همه در زندگی شکست خورده است؟"
دلیلش را به شما می گویم . شکست هایی که در بالا عنوان شد، مربوط به مجری تلویزیونی مشهور ، خانم سالی جسی رافائل است. همان طور که می بینید تمامی این شکست ها نتوانست سالی را از پای درآورد و باعث شود که او از رویای دوران کودکی خود که تبدیل شدن به مجری تلویزیونی بود دست بکشد.
او آن قدر شکست خورد.... و شکست خورد ... تا عاقبت پیروز شد. اکنون سالی جسی رافائل صاحب میلیون ها دلار دارایی است و مدت هاست که یک مجری موفق تلویزیونی شناخته می شود. و همه این ها به این دلیل است که بر خلاف سال ها شکست و ناکامی نگرش عالی خود را حفظ کرد.

[abdolhossein]

در آغاز

چطور است که شخصی مثل سالی جسی رافائل بیست و شش سال شکست را تحمل می کند و تسلیم نمی شود؟ به نظر من اگر به دوران کودکی خود رجوع کنید خواهید دید که خودتان هم در مواجهه با شکست های متوالی مقاومت قابل توجهی از خود نشان می دادید.
هنگامی را که می خواستید دوچرخه سواری یاد بگیرید، به یاد دارید؟ احتمالا در آغاز دو چرخ کمکی در کنار چرخ عقب دوچرخه تان وصل بود تا مانع از زمین خوردنتان شود. پس از مدتی که چرخ های کمکی از دوچرخه تان سوا شد، حفظ تعادل برایتان مشکل بود. در تلاش برای حفظ تعادل احتمالا چند باری زمین خوردید و خودتان را زخم و زیلی کردید و در همین حال داشتید درس مهمی درباره شکست می آموختید.
به احتمال زیاد همچنان که تمرین دوچرخه سواری می کردید، یکی از والدینتان کنارتان راه می رفت و با فریادهای خودش به شما آموزش می داد ، تشویقتان می کرد و وقتی تعادلتان را از دست می دادید نگه تان می داشت. می ترسیدید اما هیجان زده بودید! به موفقیت چشم دوخته بودید و منتظر لحظه ای بودید که به تنهایی و بدون کمک دیگران دوچرخه سواری کنید . به همین منظور ، هر روز آن قدر به تمرین ادامه دادید تا بالاخره این مهارت را فرا گرفتید.
چه چیز باعث شد تا عاقبت دوچرخه سواری را یاد بگیرید؟ به طور قطع، تداوم و پشتکار. شما مصمم شده بودید هر قدر هم که طول بکشد ، در این کار موفق شوید! همچنین ، نسبت به هدف خود اشتیاق فراوانی داشتید و دست آخر، نباید تاثیر تشویق مثبت را نادیده بگیریم . همواره می دانستید که پدر یا مادرتان از کنار، هوایتان را دارد.
در شش سالگی که دوچرخه سواری را یاد می گرفتید ، خوش بین... هیجان زده و مشتاق بودید. برای تلاشی دوباره سر از پا نمی شناختید و می دانستید که سرانجام در آن کار موفق می شوید.
اما این مربوط به مدت ها پیش است.