دلم یک چیزی می خواد که آرومم کنه...........

[mallarme]

دوستی دارم که در خانه ای بسیار کوچک زندگی میکند. پدرش وضع مالی خوبی نداشت و ندارد.

اما یک مورد این دوستم در قیاس با سایرین مرا شگفت زده میکرد:
خوشحالی بی نهایتش بود.


همیشه تلاش میکردم در پس خوشحالیش، غمش را کشف کنم!

چون شنیده بودم کسانی که زیاد میخندند بیشتر غمگین هستند.

برای صرف ناهار دعوتش میکردم و با او به دیدار نمایشگاه های مختلف میرفتم.
هرچه بیشتر با وی حرف میزدم بیشتر به این نتیجه میرسیدم هیچ چیز وی را نمیرنجاند.حتی حرف های نامربوط.

او خیلی چیزهایی را که دخترانی با نصف سن او در اختیار داشتند ، در اختیار نداشت اما مثل یک بازیگر قهار صحنه تئاتر چنان زندگی میکرد که از فرط خنده احساس درد در فک صورت میکردی.....

هرگز نمیتوانستم درکنار او نخندم. حتی به مسائل ساده

با وی سفری به یک روستا برای عکاسی رفتم
دیدم هر آن چیزی که برای من یک حساسیت بود برای او امری بی تفاوت بود.....

او واقعا در لحظه زندگی میکرد.....

اهمیت نمیداد آفتاب داغ ظهر و ارتفاعات اطراف روستا پوستش را آزار میداد؛
او از دویدن در مقابل دیدگان نمی هراسید؛
از گفتن حرفش ابا نمیکرد؛

من نمیتوانستم تمام اخلاق او را تایید کنم و چه بسا بپسندم.
اما یک اخلاق خاص عجیبی داشت.

کافی بود صدای اذان را بشنود یا حتی اگر در جایی بودیم که اذان نمیگفتن یا حتی به آسمان اشراف نداشت طبق حس قویش برای خوندن نماز همیشه آماده بود.

بارها شده بود روی زمین پرخاک نمازش را خواند اما به تأخیر نیانداخت............او به قضاوت مردم اهمیت نمی داد چون معتقد بود مردم در هر شرایطی راجع تو قضاوت خواهند کرد.

کاری که شاید من انجام ندهم .....

و لذتی که او از عبادتش میبرد، من نمیبردم.

او خیلی از امکانات و شرایط رفاهی مرا نداشت اما بلد بود از آنچه که دارد درست استفاده کند و طبق معیارهایش از اینی که هست لذت ببرد...
و او همچنان از زندگی لذت میبرد ...کار میکند درس میخوند نقاشی میکند و همیشه شاد است.


از آنچه که دارید لذت ببرید ولو آنکه آن را در قیاس با خیلی از اطرافیانتان کم ببینید.
این واقعا یک هنر است.

و تلاش کنید همیشه دوستانتان از بین افراد خاص و شاد انتخاب کنید.