مشاعره

[mallarme]

سهراب تنها شاعری که اشعارش منقلبم میکند

من در این خانه به گم‌نامی نم‌ناک علف نزدیکم .
من صدای نفس باغچه را می‌شنوم.
و صدای ظلمت را، وقتی از برگی می‌ریزد.
و صدای، سرفه روشنی از پشت درخت،
عطسه آب از هر رخنه سنگ،
چک‌چک چلچله از سقف بهار .
و صدای صاف، باز و بسته شدن پنجره تنهایی .

و صدای پاک، پوست انداختن مبهم عشق ،

متراکم شدن ذوق پریدن در بال
و ترک خوردن خودداری روح.

من صدای قدم خواهش را می‌شنوم
و صدای، پای قانونی خون را در رگ،
ضربان سحر چاه کبوترها ،
تپش قلب شب آدینه ،
جریان گل میخک در فکر،
شیهه پاک حقیقت از دور.

من صدای وزش ماده را می‌شنوم
و صدای، کفش ایمان را در کوچه شوق.

و صدای باران را، روی پلک تر عشق ،
روی موسیقی غم‌ناک بلوغ،
روی آواز انارستان‌ها.

و صدای متلاشی‌شدن شیشه شادی در شب ،
پاره‌پاره شدن کاغذ زیبایی ،
پر و خالی شدن کاسه غربت از باد.

من به آغاز زمین نزدیکم.
نبض گل‌ها را می‌گیرم.
آشنا هستم با، سرنوشت تر آب، عادت سبز درخت.
روح من در جهت تازه اشیا جاری است .

روح من کم‌سال است.
روح من گاهی از شوق، سرفه‌اش می‌گیرد.

روح من بیکار است :
قطره‌های باران را، درز آجرها را، می‌شمارد.
روح من گاهی ، مثل یک سنگ سر راه حقیقت دارد.
من ندیدم دو صنوبر را با هم دشمن .
من ندیدم بیدی، سایه‌اش را بفروشد به زمین.
رایگان می‌بخشد، نارون شاخه خود را به کلاغ.
هر کجا برگی هست، شور من می‌شکفد.

بوته خشخاشی، شست و شو داده مرا در سیلان بودن............