چهارمین جلسه حضوری

[مهدی گل محمدی]

تازه اینم بگم که فقط نمایشگاه نان نیست.

نمایشگاه نان ، شیرینی ، شکلات و نوشیدنی است

که در بخش نوشیدنی شرکت جوجو برای تبلیغاتش حرکت جالبی را پیاده کرده بود.
یکسری افراد را مجهز به یک یخچال کیفی کرده بود که برروی آن تبلیغات ماالشعیر جوجو بود که در آن تعدادی مالشعیر قرار داشت و آن افراد به هرکس که میرسیدند یک لیوان مالشعیر می دادند جای شما خالی .با دوستم 4 بطری مالشعیر خوردیم.

در بخش شیرینی هم شرکتی که تولید کننده دستگاه های پخت پیراشکی بود.به عنوان تبلیغات پیراشکی های خوشمزه ای را میپخت و داغ داغ به بازدیدکنندگان می داد.اینجاهم نفری 5 پیراشکی خوردیم.

در بخش نان هم شرکتی به نام طلایه داران نان های رژیمی دو آتشه را که اختراع خودشان بود پخته بود و به بازدیدکنندگان می داد.در اینجا هم با چهره های متفاوت نفری 4 بسته نان گرفتیم و به منزل آوردیم

در بخش شکلات متاسفانه شرکت های گدایی وجود داشتند.چون هیچ کدام از آنها حتی یک دانه شکلات فرمند 25 تومانی هم به بازدیدکنندگان نمی دادند ولی از کسانی که برای درخواست نمایندگی و ... با آنها صحبت می کردند.پذیرایی مفصلی می کردند..که ما از این ترفند استفاده کردیم و شکلات های فراوان و خوشمزه ای خوردیم.حتی با مدیر عامل شرکت بابانا که تولید کننده کیک های خوشمزه و خاص می باشد صحبت کردیم و قرار شد که امسال کار هدایای تبلیغاتی شب عیدشان را انجام دهیم.

ولی این یک بعد از بازدید ما بود.بعد دیگر آن آشنایی کامل ما با دستگاه های پخت نان و انواع کیک ها بود.که واقعا دیدن آن برای چند لحظه واقعا لذت بخش بود.

دستگاه قند خورد کن هم که ما در نمایشگاه دیدیم از ایده جالبی نشآت گرفته بود که با تیغه های مثلثی شکل خود قند ها را خورد می کرد.

خود من در نمایشگاه فکر کنم با حدود 100 مدیر عامل شرکت ها بطور اختصاصی در رابطه با موفقیت شغلیشان و چگونه شد که برند شدند صحبت کردم.و در پایان در رابطه با کار خودم که همان هدایای تبلیغاتی است صحبت کردم.

ان شاء الله که در پایان سال بتوانم اینهمه سفارش را انجام دهم.

یک خاطره خنده دار دیگر هم بنویسم که حیفم می آید بازگو نکنم.

یکی از دوستان من که اصلا نمی داند مفهمو نمایشگاه رفتن یعنی چه با ما آمده بود و فقط هدفش جمع کردن هدایای تبلیغاتی بود.هنگامی که به نمایشگاه رسیدیم او و برادرش از من و پسر عمه ام جدا شدند.و به دنبال کار خود رفتند.درآخرین ساعات نمایشگاه که یکدیگر را دیدیم با ذوق و شوق فراوان نایلونی که در آن تعدادی خودکار(7 عدد) بود را به من نشان داد و گفت تو توانستی اینهمه خودکار بگیری.منهم به او خندیدم و نایلون خودم رو که حدود 120 عدد خودکار بود به او نشان دادم.درآن لحظه نزدیک بود قش کند.چه صحنه ای جلوی چشمانم بود.مانده بودم بخندم یا کمک کنم تا او به حالت خودش برگردد.آنقدر عصبی بود که با دستان بزرگش یک پس گردی به برادرش کوچکترش زد که این پیشنهاد(جدا شدن از ما)را مطرح کرده بود. بعد به من گفت که نامردم اگر از نمایشگاه بعدی بدون تو جایی بروم.