تجارب موفق

[faramarz]

با هم قرار گذاشتيم صبح زود بريم توچال. برف و بارون و هر چي ميخواد بياد، بياد.
به بابام گفتم زود بيدارم كن بايد برم. گفت برفه. خطرناكه. گفتم طوري نيست با بچه هام.
بيدار شدم ديدم نيم ساعت از قرار گذشته. عصباني شدم. بالاخره كار خودشو كرد. بيدارم نكرد!! اما ميرم.
ايستگاه اول نم نم بارون ميومد. بچه ها رفته بودن. اونموقعام كه موبايل و اين چيزا نبود. خوب باشه، خودم ميرم تا بهشون برسم.
... نزديكاي ايستگاه چهار بودم. از توي ابرا در اومدم. واي چه منظره اي بود. چشم آدم از شدت نور پخش شده تو محيط كور مي شد. سفيدي برف و سفيدي ابر يه طرف، نور شديد افتابم يه طرف!!!
آخه ش. الانه ديگه بايد گرمتر بشه. خوب شد از تو ابرا دراومدما!!!
اما اينطوري نشد!!!! با پديدار شدن آفتاب، باد شديدي شروع شد. ذرات برف رو مثل سوزن تو پوست صورت آدم ميزد. اونقد باد شديد بود كه كولاك شد. يه لحظه هر چي برف رو كوه بود رو ميبرد تو هوا و ميريخت رو سر آدم!!!
يخ كرده بودم. دو قدم راه ميرفتم، 4 تا ملق ميزدم. راستش ترسيده بودم. حس نداشتم!!!
آقا بي خيال. چي شده؟؟؟ مي خواي كمكت كنم؟
نه داداش. كمي آب رفته تو دستكش و پوتينام. يخزده. خيالي نيست. را برم، پاهام گرم ميشه. اين قانون برفه.
ايستگاه پنج اعلام خطر كردن. گفتن برگردين. كولاك شديده!!!
تا جايي كه بشه ميرم. نشد، برميگردم. خيلي ممنون.

ادامه دادم. بازم دو قدم راه و 6 تا ملق رو برفا!! ياد سريال شمال بزرگ افتادم. اون يارو كه آخراي داستان تو طوفان و كولاك موند و يخزد. بدبخت بيچاره. نكنه منم...!!!
اما نه. چيزي نمونده. دو سه تا پيچ تند و بعدشم پناهگاه گرم و يه آش داغ و چندتا خرما و يه چاي توپ ميزنم تو رگ. دوپينگ ميشه. بايد برم. حيفه اينهمه راه ناتموم بمونه.
شدت كولاك به اوج رسيده بود. واقعا مرزي بين زمين و آسمان معلوم نبود. همه جا و همه چيز سفيد بود. بزحمت فاصله يك متري جلوم رو ميديدم. فقط خوشحال بودم كه تو مسير بقيه هم بودن. تنها نبودم!!!
بالاخره پيچ آخر رو تموم كردم. .. آخش. بالاخره رسيدم.
خسته نباشي جوون آفرين. بارك اله. خداقوت.
ممنون. بالاخره رسيدم!!!
تو رستوران غوغايي بود. نيم ساعت بود كه پاي بخاري بودم. مگه فايده داشت؟ نه!! هنوزم دس و پاهام يخزده بود. تند و تند مشغول بخور بخور بودم. تا تونستم خرما خوردم. اونقد كه احساس مي كردم خون توي نوك انگشتاي دستم جمع شده و ميخواد بافشار بزنه بيرون. سردم بود. اما جون گرفته بودم.
توجه توجه. كوهنوردان عزيز. برابر اعلام ايستگاه هواشناسي طي يك ساعت آينده شدت طوفان بيشتر مي شود. اكيدا توصيه مي شود براي برگشت از تله كابين استفاده كنيد. توجه توجه. برابر اعلام ....
يه ريز بلندگو هشدار مي داد.
من مي تونم. ترس نداره. چيزي نيست. اما ريسكش هم بالاس!!! بين منطق و احساس گير كرده بودم. معمولا اين جور وقتا احساسم برنده ميشه. اما نميدونم چي شد اونروز منطق برنده شد. به خودم گفتم نبايد ريسك كنم. اين تو بميري از اون تو بميريا نيستا!!!
بعد از كلي معطلي، سوار تله كابين شدم. شدت باد اونقدر بود كه كابين رو حدود 30 درجه در راستاي محور كابلها از هر طرف تكون ميداد. تو اين هيرو بيري، هر 5 دقيقه برق رو قطع مي كردند كه لنگر ناشي از برخورد باد به بدنه كابين ها كم بشه و موجب سقوط كابين نشه. از شانس زد و درست بالاي عميقترين دره اي كه در بين مسير بود، برق رفت!!!
باد تمام سعيش رو ميكرد كه كابين رو بندازه!!! تاب بازي رو دوس دارم اما اين يكي ديگه تاب خركيه!!! زنده برسم پايين يه سجده شكر بجا ميارم!!! خدايا بخودت سپرده ام!!!

بالاخره از توي توفان خارج شديم و به زير ابرها برگشتيم. بلافاصله، توفان جاي خودش رو به يه ريزش برف ريز داد. آخه بالاتر از ابرها، اختلاف دما، موجب اختلاف فشار ميشه كه عامل ايجاد باد ميشه. هر قدر شدت اختلاف فشار بيشتر باشه، شدت باد و توفان هم بيشتره!!!
عجب كوهي اومديما!!! بابام بفهمه كللمو مي كنه. اما عجب كوهي شدا. كلي خطر كردم. چه حالي داد. ايول....
شب سجده شكر رو بجا آوردم. خدايا ممنون كه به مامان بابام رحم كردي. اما راسياتش خيلي چسبيدا. ايول....
رو تخت دراز كشيده بودم. نه خواب و نه بيدار بودم. هي خواب ميديدم از كوه دارم ميفتم. تو خواب يهو زير دلم خالي مي شد!!! بعدشم نميدونم چرا پاي چپم خود بخود رفت بالا. رسيد به زاويه نود درجه. بعد يهو افتاد پايين!!! ايندفعه ديگه اونقد ترسيدم كه از خواب پريدم. ميترسيدم دوباره بخوابم!!! تا صبح برنامه خوابيدن مام شده بود همين!! يه بارم با صورت ا رو تخت افتادم!!! كوه مارو نكشت، حالا اين تخته گير داده!!! عجب گيري افتاديما!!!

فردا با بچه ها صحبت كرديم. با هيجان داستان رو براشون گفتم. معلوم شد اونا تو همون ايستگاه دو ديدن هوا خرابه برگشته بودن!!!
خاك تو سرتون بدبختاي ترسو!!! دم خودم گرم!!! ايول......