سرگرمی های یک میلیاردر

[jahanagahi]

این تغییر حالتها را خودمان ساخته ایم:
عروسی می شود بخودمان میگوئیم خوب باید بخندیم.
خدا نخواسته عزا می شود به خود میگوئیم الان با اخم کنیم و ناراحت بنظر بیائیم.
حرف درشتی می شنویم بخود میگوئیم خوب اینجا باید عصبانی شویم.
و......
اگر پرسیدند چرا این حرکات را باید انجام دهیم سریع جواب می دهیم که این قرارداد زندگی است.
عادت کرده ایم. آیا می شود این عادتها را نداشت؟
جواب من : نمی دانم. باید افراد دیگری هم نظر دهتد.
دوستی دارم که در عزا و عروسی و عصبانیت همبشه لبخندی بر لب دارد.کسی از دستش ناراحت نمی شود که چرا عزا است و او این لبخند را دارد. همه می گویند اخلاقش اینست.
همه دوستش دارند و به او احترام می گذارند.