مشاعره

[صدفی]

پروانه ی شیشه ای،ازپشت فانوسک خیال من
به روی پیچکی نقره ای،که زاییده ی آب بود،نشست.
غوک درخت ابریشمی که شکارآرزوهایم راهمیشه نقشه می کشد
اینبار،ناباورانه شکست خورد.
همیشه باختن،سرنوشت من نیست!
یاس دست نیافتنی که به تازگی درخوابهایم میبینمش
چنان،به ابرچشمهایم،پاکوبید،که ناگهان،بی مقداربارید.
بانوی یاس،وقتی آوازی ازآینه برایم خواند
سواربربالهای ستاره،پروازهای نور،راتماشامیکردم.
من ازشبهای کنج تنهایی،طناب نازکی به احساسش آویخته ام
تاشایدهمه ی قوانین رادرخیالم پاک کند
که بتوانم خدارابادستهایم ،اندازه کنم.