طپش قلم

[مهدی گل محمدی]

تقیم به همه ی دوستان عزیز انجمنبه یاد بهترین دوستم محسن)
صبحها که سوار بر راه های عشق می شوم به یاد آن شقایقم که شعله اش هنوز در دل من زنده است.عشق من،تو را به رخ تمام شقایق های عالم می کشم و می گویم تا عشق من هست باید زندگی کرد.بی تو حتی هوا هم برای من غریبه است و دیگر نای نفس کشیدن در آن را ندارم.دیگر فعل های نوشته هایم به زمان گرشته ،برگشته.دیگر دوستت دارم ها به دوستت داشتم ها تبدیل شده.من نمی دانستم زمان اینهمه نامرد است که با گذشتنش باعث فراموش شدن تو می شود.عجب قصه ی تلخیست قصه ای که ابتدای آن عشق تو و انتهای فراموشی است.میروم...با کوله باری که در پستوی آن چیزی جزء خاطره نیست،میروم...با تمام شقایق ها جنگ کنم،چون آنها نگذاشتند که ما باهم باشیم(بین عاشق و معشوق رازیست،چه داند آنکه اشتر چراند)
رفتی و هنوز داغ رفتنت در جای جای قلبم شعله افروخته این قلب تا تو بودی میتپید.اما حالا.....
نمی دانم توصیفم چگونه است؟فقط یک چیز را می دانم که عاشق رفتی.باور کن اغراق نمی کنم ولی اگر تمام دنیا می رفتند این چنین اندوهگین نمی شدم.نمی گویم بعد از رفتنت منهم می روم نه...نه....
می مانم تا راه زیبایت را ادامه دهم.راهی که روزی آرزوی هردویمان طی کردن آن بود.رفتنت چیزی از بودنت کم نکرد.

از طرف دوستی همیشه جاودان برای محسن عزیز که یاد او خالی از لطف نیست
برای شادی روح پاکش صلوات