مشاعره

[مهدی گل محمدی]

درد عشقی کشیدم که مپرس
زهر هجری کشیدم که مپرس
گشته ام در جهان و آخر کار
دلبری برگزیدم که مپرس
آنچنان در هوای خاک درش
میرود آب دیده ام که مپرس
من به گوش خود از دهانش دوش
سخنانی شنیدم که مپرس
سوی من لب چه میگزی که مگوی
لب لعلی گزیده ام که مپرس
بی تو در کلبه گدایی خویش
رنجهایی کشیدم که مپرس
همچو حافظ غریب در ره عشق
به مقامی رسیده ام که مپرس