مشاعره

[مهدی گل محمدی]

منم پروردگارت، خالقت از ذره ای ناچیز
صدایم کن مرا؛ آموزگار قادر خود را،
قلم را، علم را، من هدیه ات کردم.
بخوان ما را؛ منم معشوق زیبایت.
منم نزدیکتر از تو به تو، اینک صدایم کن
رها کن غیر ما را، سوی ما باز آ
منم پروردگار پاک بی همتا
منم زیبا که زیبا بنده ام را دوست میدارم.
بگشا گوش دل، پروردگارت با تو می گوید
تو را در بیکران دنیای تنهایان رهایت من نخواهم کرد
بساط روزی خود را به من بسپار
رها کن غصه یک لقمه نان و آب فردا را
تو راه بندگی طی کن
عزیزا من خدایی خوب میدانم
تو دعوت کن مرا بر خود به اشکی، یا خدایی...
میهمانم کن که من چشمان اشک آلوده ات را دوست میدارم
طلب کن خالق خود را؛ بجو ما را تو خواهی یافت که عاشق می شوی بر ما
و عاشق می شوم بر تو که وصل عاشق و معشوق هم آهسته میگویم
"خدایی عالمی دارد."
قسم بر عاشقان پاک با ایمان،
قسم بر اسبهای خسته در میدان،
تو را در بهترین اوقات آوردم.
قسم بر عصر روشن، تکیه کن بر من
قسم بر روز، هنگامی که عالم را بگیرد نور
قسم بر اختران روشن اما دور، رهایت من نخواهم کرد.
بخوان ما را
که میگوید که تو خواندن نمیدانی؟ تو بگشا لب...
تو غیر از ما خدای دیگری داری؟
رها کن غیر ما را، آشتی کن با خدای خود
تو غیر از ما چه می جویی؟
تو با هرکس بجز با ما چه می گویی؟
و تو بی من چه داری؟ هیچ !
بگو با من چه کم داری عزیزم؟ هیچ !
هزاران کهکشان و کوه و دریا را و خورشید و گیاه و نور هستی را
برای جلوه خود آفریدم من، ولی وقتی تو را من آفریدم؛
بر خودم احسنت می گفتم.
تویی زیباتر از خورشید زیبایم. تویی والاترین مهمان دنیایم. که دنیا بی تو، چیزی چون تو را کم داشت.
تو ای محبوبتر مهمان دنیایم،
نمی خوانی چرا ما را ؟؟؟
مگر آیا کسی هم با خدایش قهر میگردد؟
هزاران توبه ات را گرچه بشکستی؛ ببینم، من تو را از درگهم راندم؟
اگر در روزگار سختیت خواندی مرا؛
اما به روز شادیت، یک لحظه هم یادم نمی کردی؛
به رویت بنده من، هیچ آوردم؟
که میترساندت از من؟
رها کن آن خدای دور
آن نامهربان معبود
آن مخلوق خود را
این منم پروردگار مهربانت، خالقت
اینک صدایم کن مرا با قطره اشکی
به پیش آور دو دست خالی خود را
با زبان بسته ات کاری ندارم لیک، غوغای دل بشکسته ات را من شنیدم
"غریب این زمین خاکیم."
آیا عزیزم حاجتی داری؟
تویی از ما کنون برگشته اما کلام آشتی را تو نمیدانی
ببینم، چشم های خیست آیا گفته ای دارند؟
بخوان ما را
بگردان قبله ات را سوی ما اینک وضویی کن
خجالت میکشی از من ؟ بگو...
جز من کس دیگر نمی فهمد، به نجوایی صدایم کن
بدان آغوش من باز است برای درک آغوشم
شروع کن، یک قدم با تو، تمام گام های مانده اش با من
تمام گام های مانده اش با من...