نگرش یعنی همه چیز بخش سوم : کردار

[abdolhossein]

دیروز و امروز

حالا بیایید ببینیم بیشتر بزرگسالان با فراگیری و پرورش مهارتی جدید چگونه برخورد می‏کنند؟ آیا آن ها با خوش بینی ... ذوق و هیجان ... و اشتیاق با این امر مواجه می شوند ؟ هر دوی ما می دانیم که پاسخ این سوال منفی است.
مثلا فرض کنید از گروهی از بزرگسالان بخواهیم تا برنامه نرم افزاری جدیدی را یاد بگیرند یا در شرکت، کار تازه ومتفاوتی را انجام دهند. واکنش اکثر آن ها چگونه است؟
آنها سعی می کنند از این کار شانه خالی کنند.
شروع میکنند به ناله و شکایت.
بهانه می آورند که چرا نباید چنین کاری را انجام دهند.
توانایی های خود را زیر سوال می برند.
به ترس و هراس می افتند.
چه بلایی بر سر آن کودک شش ساله که لبریزاز شور واشتیاق وحس ماجراجویی بود،آمده است؟ چرا آن کودک در بزرگسالی از آزمودن کاری تازه واهمه دارد و بهانه می آورد؟ بسیاری از ما در بزرگسالی ، به شدت نگران نظر دیگران هستیم و اغلب به این دلیل دچارتردید می شویم که مبادا دیگران ما را مسخره کنند یا مورد انتقاد قرار دهند.
در شش سالگی می دانستیم آن قدر باید با دوچرخه زمین بخوریم تا عاقبت سواری را یاد بگیریم . زمین خوردن با دوچرخه در نظرمان چیز بدی نبود. اما وقتی بزرگ تر شدیم ، به جای این که زمین خوردن را بخشی ضروری ازروند دستیابی به اهدافمان تصورکنیم ، آن را چیز بدی تلقی کردیم.
همان طورکه در درس ده اشاره کردیم، آزمودن کاری تازه ممکن است سخت یا حتی وحشتناک باشد. اما اگر از هدف چشم بردارید و در عوض توجه تان را به این معطوف کنید که دیگران درباره تان چه فکری میکنند، خیلی به ضررتان تمام می شود. برای پرورش مهارتی تازه یا دستیابی به هدفی ارزشمند، باید متعهد شوید که آمادگی رویارویی با هرمشکلی را داشته باشید. حتی اگر به معنای رویارویی با واکنش های منفی دیگران یا زمین خوردن های گاه وبیگاه شما باشد.
افراد موفق یاد گرفته اندکه جاده موفقیت از میان شکست باز می شود. در عین حال که آنها نیز از شکست خوردن لذت نمی برند، می دانند که شکست لازمه موفقیت است. جان کلام این که چیره دستی در هر مهارتی زمان، تلاش ، انضباط، پشتکار و اشتیاق برای گذشتن از میان تمام مشکلات احتمالی را طلب می کند.