نگرش یعنی همه چیز بخش سوم : کردار

[abdolhossein]

او رویایش را دنبال کرد
دوست دارم داستان زنی را برایتان بگویم که به خوبی می داند خارج شدن از محدوده آسایش چه مزایایی دارد. نامش دوتی برمن است و به مدت سی و دو سال معلم زبان انگلیسی دبیرستانی در نیویورک بوده است. اگر چه از ده سالگی دلش می خواست وارد عرصه نمایش شود، هیچ وقت به طور جدی درباره این حرفه فکر نکرده بود ودر عوض ترجیح داده بود امنیت شغل معلمی و حقوق و مزایای دائمی آن را حفظ کند.
او همچنان که به معلمی اشتغال داشت اشعاری را سرود وآنها را اجرا کرد. این کار را به صورت تفننی انجام می داد، اما همین باعث شد که رویایش زنده بماند. سپس ، در اواخر دهه 1980 تصمیم گرفت از معلمی دست بکشد و وارد حرفه نمایش بشود. در تابستان 1988 استعفا نامه اش را ارایه داد. این جا بود که وحشت گریبانش را گرفت. این ترس به قدری بود که استعفایش را پس گرفت و دوباره به معلمی مشغول شد.
اما چیزی درون دوتی مانع از این می شد که رویایش بمیرد. شش ماه بعد در ژانویه 1989، بر ترسش غالب آمد وخودش را بازنشسته کرد. در این زمان وی در دهه پنجاه عمر خود به سر می برد! در سال 1992، نمایش موزیکالی نوشت و اجرا کرد.موضوع این نمایش بر اساس ترس او از ترک شغل امن معلمی و ورود به حرفه اجرا ونمایش بود!
ودر بهار 1998 وی که حالا وارد دهه شصت زندگی خود شده بود، آلبوم باشکوه و جنجالی من عاشق کامپیوترم هستم را بیرون داد که مجموعه ای از ترانه های مفرح و روح افزاست. همچنین ، او این ترانه ها را در یکی از سالن های نیویورک اجرا کرد و همچنان به اجرای داستان ها وترانه هایش در سالن های تئاتر ونقاط مختلف کشورا دامه می دهد.
دوتی پیش از هر چیز اعتراف می کند که جابه جایی شغلی او با موانع وسختی های فراوانی همراه بوده است. پس، آیا ارزشش را داشته است؟دوتی در این باره می گوید: "هیچ وقت تا این حد در زندگی ام خرسند نبوده ام!"
دوتی ، آفرین بر تو که با ترست مقابله کردی ... و به ما انگیزه دادی تا رویاهایمان را دنبال کنیم!