اگر جوان بودم

[jahanagahi]

شمال شهر خانه های چند میلیاردی دارد که وقتی وارد می شویم تمام خستگی از تنمان خارج میشود. سونا - استخر - چکوزی . سالن اجتماعات - سالن ورزش - باغچه زیبا و....
کسانی را می بینیم که در این خانه ها زندگی میکنند و ما افسوس میخوریم چرا بما ارثی نرسیده که در چنین خانه های مجلل زندگی کنیم؟
ولی واقعا به همه ارث رسیده؟
بچه بود وضع مالیش خوب نبود. در آرزوی یک دوچرخه - توپ و کامپیوتر می سوخت. شروع به فعالیت کرد. ایمان داشت که روزی وضع مالیش خوب می شود. هر وقت به دوستانش توضیح می داد آنان می خندید.
بعضی وقتها این خنده ها محرک خوبی برای فعالیت بیشتر می شوند. طرف میخواهد ثابت کند که می تواند. باور داشت که می شود.
خوب باور کردنش هم سخت بود. شرکت کوچکی به ثبت رساند و کار خودش را در زمینه کامپیوتر شروع کرد. ترفندهای کارش را یاد گرفت. در آتش فعالیت می سوخت. شرکت توسعه پیدا کرد.
درآمدش خوب شد. خیلی خوب شد. حساب بانکیش پر شد.
خانه مورد نظر را خرید.
این فقط یک مثال بود.
جوانها شرایطش را دارند . فقط می ماند اراده و تصمیم و حرکت و ایمان و باور و توجه به تایپیکهای روانشناسی انجمن و در نهایت پیدا کردن توانائیهای خود.
ای کاش تایپیک (((ای کاش ))) را مطالعه کنید که بعدها افسوس نخورید که می تونستید ولی باور نمیکردید که می توانید.

نظر شما عزیزان چیست؟