نگرش یعنی همه چیز بخش اول: پندار

[abdolhossein]

صحبت خودم abolhossein
حالا که کلام جف کلر به مشکلات و سختی ها رسید می خواهم سخنی را بی پرده با شما در میان گذارم:
واقعا آن چیزهایی را که ما برای خود به عنوان مشکل در نظر گرفته ایم مشکل به حساب نمی آید.
امروز حدودا نیمه مرداد 1393 است و یک ماه از شروع تهاجم وحشیانه سگ هار منطقه یعنی رژیم صهیونیستی به نوار غزه گذشته است.
شاید خداوند خواسته در جلوی چشم ما کلکسیونی از فجایع ردیف کند تا اگر زمانی در پیشگاه او از مشکلات گله و زاری کردیم روز قیامت این صحنه ها را در مقابل چشمان ما قرار دهد و بفرماید: بنده من! چطور راضی شدی آن چه را که من ازروی مصلحتم وحکمتم برای تو قرار دادم مشکل و حتی مصیبت بنامی؟
اگر وضعیت و موقعیت ما مشکل است پس ملت گرفتار غزه باید چه بگویند! منطقه ای نهایتا به وسعت استان آذربایجان غربی از زمین و هوا و دریا مورد هجوم ددمنشانه قرار می گیرد و از هیچ کس صدایی بلند نمی شود!
خواهش می کنم دقت کنید. پس از دیدن تصاویر درد و رنج و آلام این ملت زجر کشیده اظهار عجز و لابه در خصوص مسایل روزمره زندگی جایز نیست. باید خدا را شکر کرد و دو نکته را حتما مد نظر نگاه داشت:
1- حواسمان باشد و قدر زندگی مان را با تمام آن چه کم و کاستی اش می دانیم بدانیم. برخی آیات قرآن تکان دهنده است و می فرماید آیا مردم شهرها و روستاها ایمن هستند از این که ناگهان عذاب ما فرا رسد و مصیبتی بر ایشان واقع شود؟ هر چه قدر مشکلات داشته باشیم هنوز به این حد نرسیده ایم که آب و برقمان قطع شود. دارو و غذا نایاب شود. بیمارستانهایمان بمباران شود. بچه هایمان از بین بروند یا دچار نقص عضو شوند، هیچ یاوری نداشته باشیم و مجبور به مقاومت باشیم.
2- بدانیم که توان و طاقت ما به عنوان انسان خیلی بیشتر از آن است که فکر می کنیم. خداوند با این فاجعه به ما نشان داده که توانمان بسیار بیشتر از آن است که در تصورمان بگنجد. مگر کم دیده ایم مادرانی که فرزندانشان در مقابل چشمانشان گلوله باران شده و همچنان مقاوم مانده اند؟ یا کودکانی که تمامی اعضای خانواده شان به جز خودشان زنده مانده و در عین حال خم به ابرو نمی اورند و از لزوم مقاومت و ایستادگی در مقابل دشمن صهیونیستی سخن می گویند؟ بعضی از ما که برای به دست آوردن چند هزار تومان دارایی بیشتر انواع و اقسام روش ها را امتحان می کنیم و وقتی به نتیجه نمی رسیم دچار انواع بیماری ها می شویم، اگر جای خانواده ای بودیم که پس از آتش بس وارد محله شان می شود و می بیند از کل آن محله و ساختمان های باشکوه جز تلی از خاک برجا نمانده ،می خواستیم چه کار کنیم؟
اما دردناک ترین صحنه ای که مرا واداشت که مدت ها اشک بریزم و هنوز که هنوز است دل و دماغ سابق را نداشته باشم، تصویر کودک خردسالی بود که داشتند پاهایش را از ران ها قطع می کردند. ساق پای کوچولویش پایین میز جراحی به چشم می خورد . نکته عجیب آن بود که در چهره آن طفل معصوم کمترین اثری از ناراحتی به چشم نمی خورد!! الله اکبر از این صبر و طاقت. ما کجاییم و چه می گوییم و چه می خواهیم؟ دیگر حرام است که مسایلی را که با آن درگیریم مشکل به حساب آوریم.
لینک عکس را در زیر می گذارم. در ضمن اولا تماشای آن را برای همه کس توصیه نمی کنم. ثانیا اگر کسی آن را ببیند و از ته قلب متاثر نشود و باعث و بانی این گونه جنایت ها را لعنت نکند حرام است از این به بعد روضه علی اصغر (ع) را بخواند و گوش دهد!

http://edalatgolestan.ir/%D8%AE%D8%A8%D8...8C-18.html