خاطرات یک ادمین

[کامیار کاظمی]

صبح بخیر
خیلی ها دوست دارند که رئیس باشند نه مدیر!
ریاست و دستور دادن و کاررمند داشتن اوج آرزوهای شغلی آنهاست, تا به چند نفر پایین تر از خود دستور بدهند, نمیدانم اینگونه رفتارها چقدر در محیط کار جوابگو است اما مطمئنا آن فرد محبوب نخواهد بود.
تجربه ام نشان داده که مدیر و مسئول بودن سخت است, اگر مسئولیت پذیر باشیم.
مدیر بود فقط دستور دادن نیست مدیر یعنی ناخدای یک کشتی که همه چشم به دهان او دارند تا پیش بروند.
در دریای آرام همه ناخدای خوبی هستند اگر هوا متلاطم شد و در آن اوضاع بد, توانستی هدایت کشتی را بدست بگیری, موفق هستی.
خیلی ها اسمشان مدیر و رئیس است اما در واقعیت یک کارمند ساده هستند, اصلا در شرایط دشوار که همه گوش به دهانت سپرده اند و تو با یک تصمیم شجاعانه اوضاع را بدست میگیری, در یادها به عنوان یک مدیر و رئیس باقی خواهی ماند, پادشاهی در هوای صاف و آفتابی کار مهمی نیست.
شاید خیلی بزرگنمایی باشد که بگویم هوای همکار و کامندت را داشته باش تا این حد که بدانی تاریخ اجاره خانه اش چه زمانی است! اما این مدیر پادشاه قلب کارمندانش خواهد بود.
فکر میکنم یک کار موفق است اگر همه افراد حس کنند که مانند یک خانواده در کنار یکدیگر هستند, این حس "یک خانواده بودن", یک نیروی مهم به همه تزریق میکند و آن "وفاداری" است.
کارمندی که خود را عضو یک خانواده میداند و به مجموعه خود "وفادار" می ماند, یک ثروت بالقوه است.

چند روز پیش, مستندی می دیدم از یک کارخانه چینی (فکر میکنم کارخانه فولاد بود) جوانان کارخانه چنان حس وفادارای نسبت به مجموعه داشتند که گویا این کارخانه از وجود آنها متولد شده است.
یک بخشی رفاه اقتصادی بود که مجموعه تلاش کرده بود در اختیار کارمندانش قرار دهد اما متاسف میشوم وقتی میشنوم که مدیران فلان بانک یا سازمان برای وابسته کردن کارمندان خود, به آنها وام میدهند تا آن کارمند اگر فکر ترک کار به سرش زد آن قسط و وام جلوی تصمیمش را بگیرد. واقعا این دام (وام) حس خانواده بودن و وفاداری به آن کارمند میدهد؟
شاید اگر مدیر مجموعه با یک تلاش کوچک تر بتواند این حس باهم بودن را ایجاد کند, بسیار بهتر باشد, یک تلاش که میگوید: " من کنارت هستم, مانند یک خانواده وفادار بهم..."

پیروز باشید