مشاعره

[MARYAR]

دلم می خواهد بر بال های باد بنشینم و آن چه را که پروردگار جهان پدید آورده، زیر پا گذارم تا مگر روزی به پایان این دریای بی کران رسم و بدان سرزمین که خداوند سرحد جهان خلقتش قرار داده است، فرود آیم.از هم اکنون، در این سفر دور و دراز، ستارگان را با درخشندگی جاودانی خود می بینم که راه هزاران ساله را در دل افلاک می پیمایند تا به سرمنزل غایی سفر خود برسند اما بدین حد اکتفا نمی کنم وهم چنان بالاتر می روم. بدان جا می روم که دیگر ستارگان افلاک را در آن راهی نیست.

دلیرانه پا در قلمرو بی پایان ظلمت و فراموشی می گذارم و بی چابکی نور، شتابان از آن می گذرم. ناگهان وارد دنیایی تازه می شوم که در آسمان آن ابرها در حرکت اند و در زمینش، رودخانه ها به سوی دریاها جریان دارند.

در یک جاده ی خلوت، رهگذری به من نزدیک می شود؛ می پرسد: ((ای مسافر، بایست. با چنین شتاب به کجا می روی؟)) می گویم: ((دارم به سوی آخر دنیا سفر می کنم. می خواهم بدان جا روم که خداوند آن را سرحد دنیای خلقت قرار داده است و دیگر در آن ذی حیاتی نفس نمی کشد.))

می گوید ((اوه، بایست؛ بیهوده رنج سفر بر خویش هموار مکن. مگر نمی دانی که داری به عالمی بی پایان و بی حد و کران قدم می گذاری؟))

ای فکر دور پرواز من؛ بال های عقاب آسایت را از پرواز بازدار و تو ای کشتی تندرو خیال من همین جا لنگر انداز؛ زیرا برای تو بیش از این اجازه ی سفر نیست.





اين شعر از يوهان كرستف فرديش است كه به «شيللر» معروف بود.