کافه گپ میلیاردرها

[mohammadshamosi]

امروز دو تا از همکاران شرکت قبلی که سرکار بودم تماس گرفتند و به یاد آن روزها کلی با هم خندیدیم و قرار گذاشتیم که همدیگر را ببینیم.

یادم افتاد که در محیط قبلی چقدر خوش اخلاق و خوش برخورد و حتی خوش تیپ بودم! چقدر تمایل به همکاری و پیشبرد کارها داشتم و چقدر با بزرگ و کوچک به اصطلاح می‌جوشیدم. آنجا هم مثل اینجا کوچکترین عضو گروه بودم و چقدر هوای آنها را که ریش سفید بودند در رویارویی با طرح های جدید کامپیوتری و شبکه و به قول خودشان سوسول بازی، داشتم و با آنها که جوان تر بودند چقدر همراه بودیم.

اما اینجا رسم بر این است که اگر اندکی خوش رو یا همکار و همراه باشی، خرت می‌پندارند و تا بجنبی باری بر دوشت گذاشته‌اند که اتفاقا هیچ خری را یارای کشیدنش نیست و همه خوش روییت می‌شود مایه اعتماد به نفس نداشته آنها و همه همکاری های ناشی از حس همکاریت می‌شود وظیفه! اصلا انقدر سیستم خرکی است که برای اینکه این جماعت فرصت طلب از وجودت سوء استفاده نکنند باید مدام اخمی بر ابروانت باشد و پشت چشمت را نازک کرده باشی و همیشه توی دهانت دو تا جواب گنده خیسانده داشته باشی که اگر کسی پر رویی کرد بارش کنی تا طرف نپندارد لالی و مظلوم!

چیزی که به آن فکر می کنم این است که می‌ترسم کم کم این رویه بشود روال زندگیم و یک روز به خودم بیایم ببینم دیگر اصلا خودم را دوست ندارم. نه در محیط کار، نه در خانه ،نه در خیابان و نه حتی در قبر!