یک ترابایت آرامش

[odise]

به نام خداوند و ارامش دهنده قلب ها
در این تایپک برادر و شاگرد کوچکتان قصد داره دل نوشته هایی رو بزاره که شاید دوستانی که نیاز به آرامش دارند و یا ناامید هستند با خوندنشون قدری فکر کنند.
قصد نصیحت ندارم ، زیرا در مقامش نیستم و از طرفی هم میدونم فایده ای ندارد پس خواهشا فقط برای خودتون و وقتی که واسه این مطلب میزارید ارزش قائل باشید.

-----------------------------
قبل از شروع مختصری خودم را معرفی می کنم :
امید هستم 21 ساله و دانشجوی زبان انگلیسی دانشگاه دولتی در یکی از دانشگاه های شمال کشور ، مشتاق یادگیری و طالب آرامش و زائر مکاشفه ای طریقت حق ، انواع و اقسام تلاش ها رو کردم و شکست ها رو تجربه کردم ، بی پولی رو تجربه کردم و مرز باریک میان اخلاقیات و زشتی ها را بارها دیدم . در حال حاضر بیشتر به خودشناسی روی آوردم چون به نظرم ارامش حاصل خودشناسی خواهد بود و کسی که خودش را نشناسد هیچ گاه آرامش نخواهد داشت.
مطالب بنده حالت تدریس نداره و منظورم از ایجاد تاپیک هم فقط درد دل و صحبت کردن با شخصی مثل خودم می باشد ، بلکه مفید واقع شود.
----------



دیپلمه، لیسانس ، بیکار ، فوق لیسانس، باز هم بیکار!
بی سواد؟ باز هم بیکار!
جوان عزیزی که احتمالا دهه دوم زندگیت رو سپری کردی و سنت از بیست بیشتر شده مطمئنا با گزاره های زیر رو به رو بودی:
----- چگونه کسب در آمد کنم؟
------درس بخونم که چی بشه؟
------دلالی که این همه سود داره کار سالم چرا؟
------تا کی باید جور نداشتن پدر پولدار رو بکشیم؟
------ انگار یه برادر کوچکتر به نام فقر همه جا همراهم هست!
----------دیپلم ردی
-----------پشت کنکوری
---------دانشگاه ازادی
---------- بی بهره مانده از محبت خانواده
----------قربانی تبعیض
---------- دچار فقر مالی
----------دارای عادات ناپسند اخلاقی
برادر یا خواهر گرامی ام برای این که بتونی تحولی تو زندگیت ایجاد کنی شرط اول و اصلیش اینه که ذهنیتت رو عوض کنی . برای عوض کردن ذهنیت باید تلاش کنی که البته خیلی سخته ، اما یک نکته اساسی براش وجود داره:
ببخش!
به همین سادگی !
بله ببخش!
همه را ببخش، پدر را هب دلیل بی پولی اش ببخش ، دوستی که بهت خیانت کرد را ببخش، فامیلی که سالهاست با او رابطه نداری را ببخش. هر که را میتوانی ببخش.
برای این که واقعا به این نکته برسی که باید ببخشی روحی بزرگ نیاز داری ، کار ساده ای نیست و من هم میدانم که بعضی حرف ها و کارها چه لطمه ای به ادم می زنند ولی ببخش!

هر گاه دچار ناراحتی های روحی میشوم و با خودم کنار نمیام شروع میکنم به بخشیدن ، کسانی رو که در حقم بدی کرده اند می بخشم .
آرامش بی نظیری وجودم را فرا میگیرد.

"ببخش" ولی "فراموش" نکن!
هر وقت مغز و قلبت را از کینه نسبت به دیگران (حق یا ناحق) تهی کردی وزنه های دو تنی رو از خودت باز کردی.
پس ببخش!

خواهش میکنم با خوندن این تاپیک نگو طرف دلش خوشه و جاش گرمه و نرمه و این حرفا رو میزنه ، هر چی مینویسم فقط و فقط واسه اینه که آروم بشی و خودمم هم توی آرامشت شریک بشم.
تمرین کن و واقعانیم ساعت به کسانی که بهت بدی کردن فکر کن و سعی کن ببخشیشون ، بعد از بخشیدن و سپردنشون به یک قدرت بالاتر ببین احساس سبکی می کنی یا نه.

پ ن : توصیه میکنم کتاب آیین صلح و دوستی از دکتر دیوید لیبرمن و ترجمه امیرحسین مکی از انتشارات نسل نواندیش رو بخونی و واقعا هر وقت فهمیدی که چرا باید دیگران را بخشید همون موقع شروع به بخشیدن انسان ها کنی.

ادامه دارد......
(قدردان نظرات شما هستم)