درد و دلی با خودم

[مرتضی الهی]

دیروز جمعه بود
من خیلی دوست داشتم با بچه ها ی انجمن برم تنگه واشی ولی نرفتم ، چون اوایل هفته بود که دوست گلم علی اس ام اس داد و از همه دوستان دعوت کرده بود که جمعه صبح همه با هم بریم بهشت زهرا و سالگرد دوست عزیز از دست رفتمون رو یاد کنیم.
نمیخوام خدایی نکرده ناراحتتون کنم فقت یه کم دلم گرفته وبا خودم فکر کردم شاید بتونم اینجا بنویسمشون.
ساعت 8 تو نیم بود که تقریبا سرو کله بروبچس پیداشد. پدر و مادر دوست مرحوممون هم اومده بودن . شاید باور کردنش برای هممون خیلی سخت بود که 7سال از اون تصادف لعنتی گذشته و من ویه مرتضی دیگه زنده موندیم و حسین عزیز از بینمون رفت.
ولش کن دوست ندارم خاطرات تلخ گذشته رو مرور کنم .
خدارو شکر مثل همیشه جمع دوستان جمع شد و گفتیم وخندیدیم و پدر مادر دوست گلمون هم شاد شدند و مطمئنم حسین عزیز هم روحش در کنار مابود و حسابی خوشحال شد که در کنارش جمع شدیم . وجاتون خالی صبحانه حلیم مشتی خوردیم که زحمت علی جون بود.
----------------------------------------------------------------------------------------
من عادت دارم بیشتر وقتا موقع دیدن دوستان و آشنایانم با اونها روبوسی کنم . و این به این دلیله که با خودم میگم شاید دفعه بعد اونهارو نبینم . بقول شاعر میگه : وای دوست بیا تاغم فردا نخوریم، این یک دم عمر غنیمت شمریم.
---------------------------------------------------------------------------------------
بعضی وقتا به کار های گذشتم که فکر میکنم حسابی شرمنده میشم، وقتایی که سر مسایل بی خودی پدر و مادرم رو از خودم رنجوندم، موقع هایی که بخاطر مسایل بی ارزش فرشته مهربونم(همسرم) رو ناراحت کردم وگریه ش رو در آوردم.
خدایا منو ببخش......
--------------------------------------------------------------------------------------
یاد یه حدیث از حضرت امیر افتادم که فرمودند:
در میان مردم بگونه ای زندگی کن ،که از دیدنت شاد شوند، از دوریت دلتنگ ، واز خبر مرگت گریان شوند.