باشگاه زیبائی افکار

[صدفی]

«نیایش صبحگاهی»

هنگام صبح، در بهترین ساعات روز با خدای خود دیدار کردم،
حضور او چون طلوع آفتاب قلبم را از شکوه و کبریایی خویش لبریز کرد
و ما باهم در آرامش کامل کشتی راندیم
بر دریایی موّاج و پرآشوب
و دیدیم کشتی های دیگر را، شکسته و توفان زده،
در گردابها و تنگناهای سخت
و شگفتا از آن طوفان که آنان را همه آشوب و تلاطم بود
و ما را همه آرامش و اطمینان
پس با پشیمانی و افسوس
به صبح های دیگر اندیشه کردم
که من نیز چون دیگران
بی حضور او مهار کشتی را رها کرده بودم
(و تا شام در قهر امواج گرفتار).
اکنون گمان دارم راز شگرفی را
از میانه آن رنج ها و سختی های پیشین دریافته ام
و آن راز این است:
اگر خواهی تمام روز خداوند با تو همراه باشد
باید که او را صبحگاه طلب کنی.