خلاصه کتاب « مدیر یک دقیقه ای »

[dara]

داستانی کوتاه ...
فارغ التحصیلان یک دبیرستان در شهری کوچک پس از ده سال، به زادگاه خود برگشتند تا درباره خاطراتشان با هم صحبت کنند. یکی از آن ها از دیگران سئوال ساده ای پرسید: « موقعی که توی دبیرستان بودید، چه کسی بیشتر از همه روی زندگی شما اثر گذاشت؟ » او توقع داشت که طیف وسیعی از پاسخ ها را، از جمله مدیر، مربی و معلم محبوب، دریافت کند. ولی وقتی که پاسخ ها داده شدند، فقط یک جواب دیده شد. فراش مدرسه! دلیل آن چه بود؟
هر روز بعد از آن که همه به خانه می رفتند، فراش مدرسه اتاق ها را تمیز می کرد و تخته سیاه ها را می شست؛ سپس این مرد که فقط چهار کلاس سواد داشت، در گوشه بالای تخته سیاه می نوشت: " خواستن ، توانستن است "
این مرد به نسل های بی شماری از شاگردان با همین واژه "خواستن" ، الهام داده بود. ولی این جمله ساده او، سئوالات بی شماری را مطرح می ساخت: « چه باید بخواهی تا بتوانی به دست بیاوری؟ » و «چرا آن را می خواهی؟»
با خود کمی فکر کنید که: چه می خواهیم؟ و چرا آن را می خواهیم؟

نکته ای درباره تعهد:
اگر کارت، بین تو، خانواده ات و رویاهایت حایل بشود. نسبت به اولویت های غلطی متعد خواهی شد.
معمولاً توی زندگی نخست خدا می آید، بعد خانواده و دوستان و بعد شغل و کار. به این ترتیب اگر در کار چیزی درست پیش نرود، باز هم چیزی هست که به آن متکی باشیم. آدم هایی که ارزش خودشان را فقط مرتبط به شغلشان می دانند، بازخوردهای منفی دریافت می کنند. حتی اگر کارشان سازنده باشد. چرا؟ چون آن ها فکر می کنند هویتشان به کارشان مربوط می شود. این موجب می شود که زندگی کاریشان پر از اضطراب و فشار باشد.
موقعی که آدم ها اولویت بالاتری دارند، کار مهم است، ولی همه چیز انسان نیست.
اگر شغل بالاترین اولویت قرار بگیرد، زندگی کاملاً سطحی و بی معنی می شود.

تعهد ها می تواند به این گونه باشد:
ـ تعهد به خدا
ـ تعهد به خانواده
ـ تعهد به اولویت ها
ـ تعهد به تناسب
ـ تعهد به مقصود
ـ تعهد به ایده آل ها
ـ تعهد به اهداف
ـ تعهد به درستی
ـ تعهد به حقیقت
ـ تعهد به پیگیری امور