کارهای گروهی و عدم موفقیت ایرانی ها

[کامیار کاظمی]

دوستان عزیز المپیک 2012 با تمام خبرهای خوب و بدش تمام شد و اتفاقا ایران نتیجه بسیار خوبی را نیز بدست آورد اما یک سوال برایم بوجود می آید واقعا چرا ایران در ورزش های فردی به نسبت بسیار موفق تر از ورزش های گروهی است؟

چرا روحیه کار تیمی آنقدر در میان ما پایین است؟
و برای بالا بردن روحیه کار تیمی چه کاری می توان کرد؟

[goldmen]

آقاي كاظمي يك سوال سختي پرسيدن وبايد حسابي كارشناسي جواب داده بشه
مثلا همين امريكا كه نفر اول شد چند تا ازمدال هاش از ورزش گروهي بود؟ غير ازبسكتبال وتيم شنا
خود فلپس كه 2 تا طلا انفرادي اورد

بحث اينكه تو المپيك چطور كشور ها فعاليت كنند با كارگروهي درهمه كارها بسيار فرق ميكند
تو المپيك همه كشورها رو تك نفر سرمايه گذاري مي كنند تا بتوانند مداهاي بيشتري با سرمايه كمتري بگيرن
مثلا كشتي فرنگي سرمايه كه خرج كرد تا به 3 طلا رسيد شايد قابل مقايسه نباشه با چند تا تمرين ابتدايي يك تيم فوتبال

ولي اگر ميخواين بهتر نظر دوستان رو جمع كنيم طوري كه اينجا زياد اظهار نظر نيست بايد بحث المپيك و كار گروهي رو از هم جدا كنيم

[فرهاد قربانی]

با سلام.به نظر من چند مشکل اساسی نه تنها تو ورزش بلکه در اکثر امور ما وجود داره که مانع رشد وموفقیتمون تو کارها میشه.1-اموزش و فرهنگ سازی در اکثر امور الخصوص کارهای گروهی.به نظر من هنوز ما هیچ گونه اطلاعاتی در مورد کارهای گروهی نداریم و برای همین هست که همیشه دوست داریم تک رو باشیم.2-ضعف مدیریت در کارهای گروهی.مدیران کارامد ولایق باعث پیشرفتهای کار گروهی میشوند.3-ضعف مدیریت در بخش اقتصادی.اگه کار ورزشی انجام میدیم .ورزشکار ما باید در زندگی شخصی خودش درای امکاناتی در حد معقول خودش باشه وتمام حواسش به ورزشش باشه.به نظر من ما در کارهای گروهی نه تنها تو ورزش بلکه تو شراکتهامون هم دارای مشکلات زیادی هستیم.چون همیشه دوست داریم از شریکمون سهم بیشتری ببریم این بزرگترین بدبختی ماست،اخرش هم از شریکمون می افتیم هم از سود حاصله اش.پیروز باشید

[Delta.H]

سلام
به نظر من این مسئله بیش از اینکه سیاسی و یا ناشی از سوء مدیریت باشد ریشه در فرهنگ دارد. متأسفانه ما ایرانی ها از مشکل عدم احساس مسولیت اجتماعی رنج میبریم و این معضل نه فقط در ورزش بلکه در تمام سطوح نمایان است. ما به فرهنگ و به چیزی به نام وطن شدیدا علاقه داریم اما به جامعه ی خود چندان علاقه نداریم! این بی علاقگی را میتوان در عدم التزام به قانون مشاهده کرد، قانونی که منشور نظم و انظباط و حرمت یک جامعه است به سادگی زیر پا گذاشته میشود مثلا وقتی چهارراه خلوت بود دنبال پلیس میگردیم آن دور اطراف نباشد یا دوربین ترافیک! یا وقتی کالائی کمیاب میشود همه هجوم میبریم که قبل از دیگران برای خود بخریم و اصلا توجه نداریم که آن کالا در بازار کم است و ممکن است افراد دیگری هم نیاز به آن داشته باشند.
یا به فرض دولت فردا اعلام کند که بدلیل تحریم بنزین چهاربرابر گران میشود! باور کنید کسانی که از ماشن شخصی استفاده نمیکنند فقط بدلیل صرفه جوئی شخصی و شاید نداشتن پول بنزین است و پولدارها هم که عین خیالشان نیست! در این میان کم هستند افرادی که بگویند "چون تحت تحریم هستیم(به هر دلیل منطقی یا غیر منطقی) و با مصرف بنزین دولت و در نهایت افراد جامعه تحت فشار قرار میگیرند ازخودروی شخصی کمتر استفاده میکنم".
و جالب اینجاست که اکثر ما تا زمانی که مسئولیت رسمی در جائی نداریم هیچ احساس مسئولیتی نمیکنیم ولی از مسئولین انتظار این احساس را داریم،خوب این مسئولین از کجا آمده اند؟ از بین من و شما! همین من و امثال من هستیم که ممکن است به پست و مقام برسیم و آنوقت تازه باید عادت قانون شکنی و عدم التزام به قانون و عدم احساس مسئولیت را ترک کنیم! شاید این قاعده کلی نباشد و شامل حال نخبگان و افراد عالیمقام نشود اما شامل اکثریت میشود.
حالا اگر تیمهای ورزشی را جامعه ی کوچک تری در نظر بگیریم بازهم بر همین منوال افراد فکر میکنند مسئولیتشان انجام وضایف شخصی جهت ارتقا است و به این فکر نمیکنند که اگر به دیگران در راه پیشرفت کمک کنند در واقع به تیم خود و نهایتا به پیشرفت خود کمک کرده اند.
تا زمانی که این طرز فکر که "کار گروهی و تلاش در گروه در واقع کمک مضاعف به پیشرفت یکایک اعضای گروه است از جمله خود فرد تلاشگر،و نه خدمت و تلاش برای دیگران! و تا زمانی که به این باور نرسیم که کار گروهی وسیله است نه هدف، و در واقع هدف همان موفقیت فردی است در قالب جمع،" را تغییر ندهیم، این معضلات را نه فقط در ورزش بلکه در تمام عرصه های نیازمند کار جمعی خواهیم دید.

متشکرم حمـــــزه