تو ... مقدسي ... و ابدي ... و لايتناهي

[صدفی]

تو ... مقدسي ... و ابدي ... و لايتناهي
سمت نگاه تو اشتباه بود. هميشه به بيرون نگاه مي كردي و ريشه هر اتفاقي را در بيرون از خود جستجو مي كردي. جستجويي بي حاصل ... حالا در اين سه روز
براي اولين بار سمت نگاهت را به درون بازگرداندي ... و ديدي كه هر حادثه اي ريشه در درون تو دارد ... و قلبت را پاك كردي ... و ساده تر شدي ... و سادگي
يعني رهايي ... و همين است كه اينجايي و هنوز مشتاقي ... و حالا مي شنوي ... صداي خود ابدي ات را كه از دروني ترين لايه هاي وجودت با تو حرف مي زند
... صداي مرا ... من جانم و آگاهي ... تو جسمي و ذهن ... و من اصل تو ام، خود متعالي تو، خود لايتناهي تو ... توي بي نهايت ... توي مقدس ...
وقتي فراموشم مي كني ... و فراموش مي كني كه اين زندگي تنها يك تجربه كوچك در ابديت توست ... سقوط مي كني ... و همين است كه جامعه بشري ...
همه بشر امروز، در سراشيبي سقوط است ... و همين است كه ارزش هاي امروز، همه بي ارزشي است ... و تو تنها وقتي رها مي شوي كه مرا دوباره پيدا كني، ...
خود لايتناهي ات را ... اصل ات را ... و همين است كه در گم گشتگي اين عصر، تو هر چند هم موفق، هنوز در درون، به دنبال چيزي مي گردي، هنوز به آرامش
نمي رسي، هنوز يك چيزي كم است، ... و آن ... قداست تو ... ابديت تو ... اصل توست
بيا اين ديدار را گرامي بداريم، ... ديدار تو را با اصلت، ... اين دم را كه براي همه پيش نمي آيد ... و چه مي شد اگر پيش مي آمد ... بيا آشناتر شويم، ... كه اين
آشنايي بارور نجات است در برابر سقوط، و ارزش است در برابر بي ارزشي، و آرامش است در برابر سرگرداني ...
حكايت من و تو حكايت جان است و جسم ... و جان كه از ازل بود، اين بار در جسم تو تجلي يافت، پاره اي از خداوند در تو، خيلي پيش از تولد، ... پيش از جنين
... پيش از تصميم ... و تو زاده شدي ... از سكوت ... از ابديت ... از قداست ... از جان ... از من، كه من آگاهي ام و تو جسم ... تا اينكه آمدي ... جنين ... نوزاد ... و
در آغاز همه آگاهي بودي و سادگي، جز شادي و رهايي نمي شناختي و لحظه ها را يكي يكي زندگي مي كردي ... سكوت بودي ... و در گفتگويي بي كلام با من
... تا كه نفس پيدا شد ... تا مشغولت كند، چنان مشغول كه در شلوغي انديشه ديگر صدايي از من نشنوي.
... نفس، به تو هويت داد ... و هويت توهمي است كه تو را از همه انسان ها و همه هستي جدا كرد ... و من زاييده شد كه تفاوت معني پيدا كند ... و زمان زاييده
شد كه به گذشته و آينده سرگرم شوي و از ابديت اين لحظه غافل ... و خوب و بد زاييده شد كه هميشه به قضاوت مشغول باشي ... و خشم ... و حسد ... و اندوه
... و قبيله ... تا سكوت و آرامش تو را ... به آشفتگي بدل كرد ... و سكوت زبان گفتگوي من بود با تو ... و من آرام آرام فراموش شدم ... و تو حتي فراموش كردي
كه لايتناهي هستي، مقدسي، ابدي هستي ... و زميني شدي ... و سقوط كردي؛ دست و پا زدن هاي بي نتيجه، روابط آزرده، تحقيرها، خشم ها، كينه ها، حسادت
ها، پريشاني ها، بيشتر خواهي ها، فرافكني ها ... و مشكلاتي كه به آنها عادت كرده بودي و فكر مي كردي كه زندگي همين است، براي همه تلخ است، همه رنج
مي برند، همه به مشكلات سرگرم اند ... زمين ... و زندگي زميني ... و غافل بودي كه آرامش و سعادت چنان به تو نزديك است ... كه در توست ... در ذره ذره تو
... من.
... و من آنقدر فراموش شدم كه حتي نمي پذيري كه زماني بوده ام ... چنان كه بسيار گفتند و نشنيدي
... اما چه باك كه امروز سكوت كرده اي ... كه بشنوي ... و مرا تجربه كني ... و سعادت را ... و اين بي شك بزرگترين اتفاق زندگي توست ... همان كه هميشه در
انتظارش بوده اي ...
... و سكوت همه آن چيزي است كه تو را به سعادت مي رساند ... بازگشت تو به اصل خويش ... به توي لايتناهي ... به خود مقدس تو
... و تو تنها در سكوت و آرامش است كه مي تواني به من باز گردي ... وقتي نفس را و گفتگوهاي دروني ات را آرام مي كني.
فقط براي سه روز، هرگاه با مشكلي مواجه مي شوي به من بازگرد ... به درون ... و به خاطر بياور كه تو موجودي الهي هستي و همه اين زندگي تنها يك تجربه
كوچك فيزيكي است در زندگي ابدي و مقدس تو، تجربه اي كه بارها و بارها تكرار مي شود ... و به خاطر داشته باش كه تو لايتناهي هستي ... و به خاطر داشته
باش كه سكوت كليد سعادت است و سكوت كن ... گاهي در بيداري نيم ساعتي چشمانت را ببند و شاهد شو بر آنچه از ساير حواس و انديشه ات مي گذرند. فقط
براي سه روز، ببين كه آدم ها چگونه اسير بيماري بيش خواهي اند و خود را و لحظه ها را فراموش كرده اند ... و رها شو از اين بيماري ... تو همين حالا ... همه
چيز را براي سعادتمند بودن ... براي آرامش ... در اختيار داري ...