هر چه دل تنگت میخواهد بگو......

[بابایی]

کمی نگرانم دارم به چهلمین بهار عمرم نزدیک میشم.
هنوز خیلی کارها رو نکردم
هنوز از خیلی از نعمتهای خدا بهره ای نبرده ام
شاید حدود 20 سال است که فقط کار کرده ام
شکر ایزد، اگر فیض رحمتش نصیب ما شود از این سال زندگی خواهم کرد.

[dara]

امروز اعصاب ندارم ، یه مساله هست که ذهن منو حسابی درگیر کرده کلافه ی کلافه...

[jahanagahi]

زندگی همین است . شادی و غم. چون تابستان و زمستان. بهار و پائیز.
و در نهایت گل و خار

[اقاي ايـــده]

یادمان باشد در این گرانی
احساس مان را خرج بی احساسی های کسی نکنیم
که سرانجامش ورشکستگی ایست !

[mohammadshamosi]

جهان سوم جاییست که درآمد دعانویسی از برنامه نویسی بیشتر است!

---

کاش همه میفهمیدن دل بستن به کلاغی که دل دارد
بهتر از دل بستن
به طاووسیست که تنها زیبایی دارد . . .

[mohammadshamosi]

امشب همه غم های عالم را خبر كن!
بنشین و با من گریه سركن ،
گریه سركن!
ای میهن، ای انبوه اندوهان دیرین!
ای چون دل من ، ای خموش گریه آگین!
سر در گریبان ، در پس زانو نشسته ،
ابرو گره افكنده ، چشم از درد بسته ،
در پرده های اشك پنهان ، كرده بالین!

ای میهن، ای داد!
از آشیانت بوی خون می آورد باد!
بر بال سرخ كشكرت پیغام شومی است ،
آنجا چه آمد بر سرآن سرو آزاد؟

سرو آزاد از کارهای زیبای استادمشکاتیان

[mohammadshamosi]

نقــاش خــــوبی نــــبودم...

..

اما

..

ايــن روزها...

..

به لطـف تــــــــــو...

..

انـــتظار را

..

ديـــدنی ميكــشـم

[mohammadshamosi]

آنگاه که غرور کسی را له می کنی،
آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران می کنی،
آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی،
آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری ،
آنگاه که حتی گوشت را می بندی تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی،
آنگاه که خدا را می بینی و بنده خدا را نادیده می گیری ،
می خواهم بدانم،
دستانت رابسوی کدام آسمان دراز می کنی تابرای
خوشبختی خودت دعا کنی؟

[safari-cht]

پس از آفرینش آدم
خدا گفت به او: نازنینم آدم،
با تو رازی دارم ، اندکی پیشتر آی.
آدم آرام و نجیب آمد پیش
زیر چشمی به خدا می نگریست
محو لبخند غم آلود خدا
دلش انگار گریست.
"نازنینم آدم ( قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید )
یاد من باش که بس تنهایم"
بغض آدم ترکید ،گونه هایش لرزید،
و به خدا گفت:
من به اندازه ی...
من به اندازه ی گلهای بهشت ... نه...
به اندازه عرش... نه... نه
من به اندازه ی تنهاییت ای هستی من
دوستدارت هستم.
آدم کوله اش را برداشت.
خسته و سخت قدم بر می داشت،
راهی ظلمت پر شور زمین.
طفلکی بنده غمگین ، آدم
در میان لحظه ی جانکاه هبوط ،
زیر لبهای خدا باز شنید که گفت:
نازنینم آدم، نه به اندازه ی تنهایی من
نه به اندازه ی عرش، نه به اندازه ی گلهای بهشت
که به اندازه یک دانه گندم فقط یادم باش.
نازنینم آدم، نبری از یادم

[بابایی]

پنج شنبه آخر سال و
زیارت اهل قبور
کلی کار و گرفتاری
امیدوارم مادرم ببخشه منو امروز نمیتونم برم
خدا رحمتش کنه
همیشه میگفت:
خوشا آنانکه با عزت زگیتی --- بساط خویش برچیدند و رفتند
از این آشفته بازار دو گیتی --- محبت را پسندید و رفتند