کافه های معروف و قدیمی تهران

[karafarin]

به این کافه ها باید کافه گل رضائیه در خیابان سی تیر با اون فضای کوچیک و نوستالژیکش وبا اون ماست و کشمش معروف و خوشمزش که پاتوق ثابت صادق هدایت بوده رو هم اضافه کرد:
http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D8%A...B%8C%D9%87

---

از کلارگ گیبل تا ناصر تقوایی، در کافه گل رضاییه
دو نفر با سنی در حدود 60 سال وارد می شوند، مرد بدون شتاب زدگی ، صندلی را برای نشستن زن آماده می کند و سپس خود روبروی او می نشیند. صدای ترانه از گرامافون پخش می شود، رعد و برق می زند و باران می گیرد.

کافه گل رضائيه

تعداد ميز: 10
گنجايش: 50 نفر
متوسط قيمت غذا: 2800 تومان
پيشنهاد: خورش چغاله بادام
ساعت کار: صبحانه و نهار

زندگی در دهه چهل و پنجاه ، رویای دست نیافتنی بسیاری از ایرانی هاست. روزگاری که ویگن و پوران خواننده عامه پسند بودند و در کوچه و بازار صدایشان شنیده می شد، فرهاد در کوچینی برای خواص می خواند، احمد شاملو در کافه نادری می نشست و می شد در لاله زار عصر جمعه کسالت باری را به بهترین شکل ممکن با یک پیاده روی دو نفره یا یک فیلم سینمایی سرگرم کننده گذراند. نوستالژی تهرانی به ویژه با چنین فضاهایی گره خورده است.

اگر هوس تجربه فضای آن زمان را دارید، در یک ظهر نیمه بارانی تهران، لباس های آراسته و آلامد خود را بپوشید، چترتان را برداشته و از خانه بیرون بزنید. کافی است یک تاکسی دربست به این نشانی بگیرید : خيابان سپه - خيابان سي تير- بالاتر از موزه.

ولی نه! با ارائه ی نشانی بالا ، راننده ی جوان تاکسی را گیج می کنید، پس بهتر است از نام های فعلی خیابان ها استفاده کنیم : خیابان جمهوری اسلامی، خیابان سی تیر، پایین تر از کوچه ی ایروان ، پلاک 182.


علی خوش شامن، مدیر کافه ی گل رضاییه، با ظاهری آراسته، در حالی که روزنامه صبح تهران را می خواند، رغبتی به مصاحبه کردن ندارد و می گوید: «نمی خواهم برایم در این جامعه تبلیغ زیادی شود.» درستی این گفته را مشتری هنگامی درک می کند که مدت ها برای پیدا کردن این کافه، در خیابان سی تیر سردرگم شود.

در این کافه رستوران که ظاهرا به هفتادسالگی اش نزديک می شود، انگار همه چیز برای ارضای حس نوستالژی گرد هم آمده، از صورت حساب غذایی که قیمت ها را طبق تعرفه ی چند دهه پیش، نوشته تا بخاری بزرگی که بیشتر ما را می تواند به یاد روزهای کودکی و خانه ی پدر بزرگ بیاندازد.

عکس های روی دیوار، بیشتر سینمایی اند، گلچینی از هنرپیشه های هالیوودی آمریکایی تا سینمای ایرانی : از کلارک گيبل تا ناصر تقوایی . از ادبیاتی های ایران هم عکس دو نفر بیش تر به چشم می آید : صادق هدایت و غزاله علی زاده، دو نویسنده ای که در برهه های مختلف زمانی خودکشی کرده اند : یکی در پاریس و دیگری در جنگل های خوش آب و هوای شمال ایران.

اما در کافه گل رضاییه از حس مرگ خبری نیست، این جا زندگی جریان دارد، به گواه بوی خوب ماست و خیار و گردو و عطر ریحان، که به محض نشستن بر سر میز، برایت سرو می شود.


گارسون این رستوران ،که او نیز علی نام دارد را باید جزئی از هویت شکل گرفته ی گل رضاییه دانست، چرا که انگار او را با دنیای دهه ی هشتاد خورشیدی ، نسبتی برقرار نیست. هر چه هست این محیط داخلی کافه است و موسیقی و پنکه ی سقفی قرمز رنگ. مشتری های ثابتی که هر از گاهی وارد می شوند و طلب صبحانه یا نهار می کنند. علی شاید بدون آن که خود بداند، اصول پذیرایی غذا را در رستورانی با هویت، به شدت رعایت می کند.

در کافه گل رضاییه، می توانید سراغی از غذاهای خانگی ( و نه لزوما ایرانی ) بگیرید که در کمتر جایی در این شهر درندشت پیدا می کنید. مثل دلمه، کوفته، سوپ ، کتف مرغ، راگو(خوراکی فرانسوی) و برش (سوپ روسی) به همراه غذای متنوع ایرانی روز.

اگر به این کافه می روید، برای حس تجربه ای تازه، پیشنهاد می کنم خورش چغاله بادام را حتما امتحان کنید .

http://niyayesheparsi.persianblog.ir/post/53