اعمال، تسلیت ها و تبریکات مناسبت ها

[MARYAR]

پدر علي (ع)

يكي از شخصيت هاي نقش آفرين صدر اسلام، حضرت ابوطالب پدر حضرت علي (ع) و عموي بزرگوار پيامبر خدا (ص) است. او يكي از ده فرزند عبدالمطلب و خود از بزرگان مكه و رئيس قبيله بني هاشم، و سراسر وجودش، سرشار از بخشش، مهرباني و فداكاري در راه آيين توحيدي بود. ابوطالب بعد از وفات عبدالمطلب، سرپرستي پيامبر اكرم (ع) را به عهده گرفت و بعد از اينكه پيامبر به مقام رسالت رسيد، در راه هدف مقدس ايشان كه همان گسترش آيين يكتا پرستي بود، با تمام وجود جانبازي و فداكاري كرد تا آنجا كه گفت: «تا جان دارم، از محمد دفاع مي كنم.» او سرانجام در سال دهم بعثت در سال 64 سالگي ديده از جهان فروبست. حضرت علي (ع) مراحل آغازين كودكي را در دامان تربيت چنين پدري بزرگوار رشد يافت.

مادر علي (ع)

مادر گرامي حضرت علي (ع) فاطمه دختر اسد از فرزندان هاشم است. وي از نخستين زناني بود كه به پيامبر ايمان آورد و در دوران كودكي پيامبر، مدتي سرپرستي او را به عهده داشت. از اين رو، پيامبر اكرم ضمن تكريم وي، با تعبير مادر از او ياد مي كرد و حتي هنگام رحلت فاطمه بنت اسد، پيامبر اكرم بسيار متأثر شده و پيراهن خود را بر او پوشانده و بر او نماز خواند و فرمود: «خداوند است كه زنده مي كند و مي ميراند. اي خدا، به حق من و همه انبياي پيش از من، مادرم فاطه بنت اسد را ببخشاي و دليل و برهانش را بر او تلقين كن و جايگاهش را وسعت بده، همانا كه تو را ارحم الراحمين هستي».

كنيه علي (ع)

در فرهنگ عرب، كنيه اسمي غير از نام اصلي شخص است، كه براي مردان با كلمه اَب و اِبن، و براي زنان با اُم و بنت مي آيد و غالباً براي تعظيم و تكريم شخص به كار مي رود. حضرت علي (ع) هم كنيه­هاي مختلفي داشت: از جمله:

ابو تراب كه كنايه از هم نشيني آن حضرت با خاك و سجده هاي طولاني ايشان داشت. در سال دوم هجري، علي (ع) روزي زمين خوابيده و مقداري گرد و غبار بر لباسش نشسته بود. در اين هنگام پيامبر اسلام بر بالين ايشان آمد و با خطاب «يا ابوتراب» آن حضرت را بيدار كرد. از آن زمان آن حضرت به اين كنيه مشهور شدند. ابوريحانتين: اين كنيه را هم پيامبر براي ايشان قرار داد و به معناي پدر دو ريحانه بهشت، امام حسن (ع) و امام حسين (ع) است.

القاب علي (ع)

در فرهنگ اعراب، لقب اسمي غير از اسم اصل شخص و نامي است كه كسي به آن شهرت مي يابد. لقب بر مدح يا ذَمّ شخص اشاره دارد. القاب حضرت علي (ع) فراوان است و همگي دلالت بر مدح حضرت علي (ع) مي كنند؛ از جمله:

يعسوب الدين و يعسوب المؤمنين: ابن ابي الحديد كه از بزرگان اهل سنت است، در اين باره مي گويد: اين دو لقب را پيامبر اكرم (ص) در دو نوبت به علي بخشيد. يك بار به او لقب يعسوب الدين را داد؛ يعني مالك و رئيس و حاكم دين، و در نوبت ديگر فرمود: يعسوبُ المؤمنين؛ يعني آقا و رئيس مؤمنان.

مرتضي لقب ديگر حضرت علي (ع) به اين معناست كه رفتار و كردار آن حضرت، مورد پسند خدا و رسول خداست. از ديگر لقب هاي آن حضرت، مي توان به اسدالله (شيرخدا)، حيدر (شير بيشه ايمان) و كاشِفُ الكَرب (برطرف كننده غم) اشاره كرد.

نهج البلاغه علي (ع)

يكي از گنجينه هاي جاويد و درخشان علم علوي كه از روح بلند پيشواي پرهيزكاران حضرت امير مؤمنان (ع) سرچشمه گرفته است، كتاب گرانسنگ "نهج البلاغــه" است. نهج البلاغــه برگزيده اي از خطبه ها نامه ها و سخنان كوتاه و حكمت آميز علـي (ع) و قطره اي از اقيانوس بيكران معارف الهــي است. مجموعه اي نفيس از سخنان زيباي امير كلام حضرت علي (ع) كه گذشت روزگار نمي تواند غبار كهنگي بر آن بنشاند. ستاره اي درخشان در آسمان علم و معرفت و هنر و ادب كه تا هميشه بر تارك علوم اسلامي خواهد درخشيد. تأمل و تعمق در محتواي نهج البلاغــه مي تواند ما را با گوشه هايي از مكتب مولاي دنيا و دنيا پرستي حماسه حكومت عدالت دعا و مناجات مؤمنان در بخشهاي الهيات، شجاعت، تهذيب اخلاق، سلوك و عبادت و... آشنا سازد. توجه به اين كتاب شريف يكي از نيازهاي نسل امروز جامعه اسلامي است.



و علي (ع) مي آيد.. .

ساقه هاي نيلوفري از پايه هاي عرش بالا رفته و سرير ولايت را به عطر وجودي خود آراسته اند، تا او بيايد و بر تكيه گاه پوشيده از رازقي آن تكيه زند. درون كعبه چه غوغايي است امروز! ملائك، بال در بال گستره آسمان ها را پوشانيده اند و جبرائيل و ميكائيل و اسرافيل حلقه خانه كعبه شدند تا پر به نور وجود او بسايند! طنين نام او هلهله شادي ملائك است. جام هاي افلاكي عاشقان به سوي او مي آيند و گيسوان سياه شب به يمن وجود او گل خنده هاي نقره اي را در ميان آبشار آسماني اش تقسيم مي كند؛ چرا كه امشب علي (ع) مي آيد!...

و جمعه چه شكوهي دارد و اين جمعه شكوهي ديگر!... 13 رجب سال سي ام از عام الفيل! آسمانيان طبق طبق نور مي آوردند، آن گاه كه ديوار كعبه شكافته شد و فاطمه بنت اسد قدم به درون كعبه نهاد كه علي اعلي خانه خويش را از براي قدوم مبارك او آماده كرده بود.. . و او آمد كه نام خود را از خدا گرفته بود و آمده بود تا بت هاي خانه را در هم بشكند و بر پشت بام آن نداي يگانگي و توحيد ذات مقدس خداي تعالي را سر دهد و او را تقديس كند و فرياد حق طلبي اش را از ميان كفرها و نفاق به گوش جان هاي عاشقان برساند و پرواز شور آفرين كبوتران عشق را جاني تازه بخشد
.